آخرین زن - L'utima Donna

سال تولید : ۱۹۷۶
کشور تولیدکننده : ایتالیا و فرانسه
محصول : ادموندو آماتی
کارگردان : مارکو فرری.
فیلمنامه‌نویس : رافائل آسکونا، دانته ماتلی و فرری، برمبنای داستانی نوشته فرری.
فیلمبردار : لوچانو تووولی
آهنگساز(موسیقی متن) : فیلیپ سارد
هنرپیشگان : ژرار دوپاردیو، اورنلا موتی، دیوید بیفانی، میشل پیکولی، رناتو سالواتوری، دانیلا سیلوریو، جولیانا کالاندرا، کارول لپر، زوزو و ناتالی بایه.
نوع فیلم : رنگی، ۱۱۲ دقیقه.


«ژرار» (دوپاردیو)، یک مهندس جوان که همسرش، «گابریله» (زوزو) به تازگی ترکش کرده، «والری» (موتی) را ملاقات می‌کند؛ معلمه مهدکودکی که «ژرار» پسر سیزده ماهه‌اش را به آنجا می‌سپارد. «ژرار»، «والری» را به آپارتمانش دعوت می‌کند و او قبول می‌کند، در حالی که محبوبش، «میشل» (پیکولی) به او اطمینان می‌دهد که در رابطه آن دو مداخله نخواهد کرد. پس از مغازله، «ژرار»، پسرش را نزد دوستانش ، «رنو» (سالواتوری) و «بنوآ» (کالاندرا) می‌گذارد تا با «والری» به یک کلوب شبانه برود. «والری» از آنجا به «میشل» تلفن می‌کند و سپس نزدش می‌رود و بعدتر به آپارتماان «ژرار» باز می‌گردد. صبح روز بعد «گابریله» و دوستش، «آن ماری» (لپر) به آنجا می‌آیند و «ژرار» در غیبتش، چمدان را باز و وارسی می‌کند. وقتی «والری» برمی‌گردد و متوجه این فضولی می‌شود، با انزجار به «میشل» تلفن می‌کند و می‌گوید که می‌خواهد «ژرار» را ترک کند. «ژرار» سعی می‌کند زن دیگری را در فروشگاه به خانه‌اش دعوت کند. در بازگشت به خانه، «میشل» و محبوبه جدیدش، «جین» (سیلوریو) را از آنجا می‌بیند و می‌فهمد که «میشل» از بازگشت «والری» خوشحال نیست. در اینجا «والری» تصمیم می‌گیرد فعلاً با «ژرار» زندگی کند. هنگام ساختن یک توپ اسباب‌بازی، «ژرار» بر سر این که برتری جنسی یک مرد همه چیز او است، بحث راه می‌اندازد و نظرات زن - آزاد خواهانه «گابریله» را مسخره می‌کند. پس از این که به «والری» می‌گوید از رابطه برقرار کردن با او خودداری می‌کند تا عشقش را ثابت کند، سعی می‌کند «بنوآ» را اغوا کند که موفق نمی‌شود. سپس او و «والری» به یک هتل لوکس می‌روند و پس از دعوائی شدید، «والری» با چکش «ژرار» را مجروح می‌کند، او نیز «والری» را می‌زند. بعدتر وقتی «والری» دوباره او را متهم می‌کند که از خانواده‌ای پدرسالار آمده که دیگر منقرض شده است. «ژرار» با یک چاقو خود را اخته می‌کند و از درد به خود می‌پیچد و «والری» نیز درحالی که پسرِ گریان «ژرار» را در آغوش گرفته، فریاد می‌کشد.
* تصویری عمیق و شرافتمندانه از اسارت روحی بشر. سبک خاص فرری فیلم را از جهانی قدرتمند و از جهاتی محدود کرده است. بدیهه‌پردازی او از سوئی به بازیگران آزادی عمل داده تا بتوانند خلاقیت‌شان را در چارچوب اندیشه حاکم بر اثر نشان دهند، ولی همین رویکرد، فیلم را تا حدی آشفته و از نظری سطحی کرده است. دوپاردیو در نقش «ژرار» مثل بسیاری از شخصیت‌های آثار فرری، بی‌صف و ناهنجار می‌نماید. با این حال شاید تنها شخصیت کامل فیلم باشد و دیگران تحت تأثیر خود شیفتگی او هستند.