چرا زیاد می‌خوریم؟

در گذشته‌های نه‌چندان دور چاقی یك ارزش محسوب می‌شد.چاقی نشانه قدرت بود طوری كه افراد لاغر دچار احساس حقارت و اعتماد به نفس پایین بودند. در زمان حال نیز بعضی از افراد دیدگاهی این چنینی دارند و افراد لاغر را به دید یك بیمار می‌بینند. واقعیت این است نه تنها لاغری مفرط بلكه پرخوری نیز به عنوان اختلالات روان‌شناختی محسوب می‌شود.
در این‌جا تنها به بحث در مورد علل پرخوری روانی می‌پردازیم و كم‌خوری مرضی را به بحثی دیگر واگذار می كنیم.
در یك كلام از نظر روانكاوی پرخوری و چاقی مفرط یكی از نشانه‌های وجود اضطراب است. حتما شما هم از بعضی افراد چاق شنیده‌اید كه به هنگام عصبانیت و ناراحتی به سراغ غذا می‌روند و وقتی متوجه می‌شوند چقدر خورده‌اند كه دیگر غذایی در ظرف باقی نمانده است. كاملا واضح است كه افراد مختلف با توجه به خصوصیات شخصیتی، موقعیت خانوادگی، نوع تربیت و تعاملات خود با اطرافیان روش‌های متفاوتی را برای مقابله با بحرانها و موقعیت‌های استرس‌زای زندگی بر می‌گزینند. اگر شیوه تربیتی به گونه‌ای باشد كه در كودكی مورد تحقیر، طرد و سركوبی واقع شده‌اند در مقابله با موقعیت فشارزای محیطی در بزرگسالی روش‌های نامناسب و مرضی را انتخاب می‌كنند. یكی از روش‌های بسیار متداول و راحت برای برخورد با این موقعیت پرخوری است.
افراد پرخور هنگام مواجهه با مشكلات به غذا پناه می‌برند همانطور كه بعضی به مواد مخدر پناه می‌برند. این‌گونه پناه بردن‌ها، در میان افرادی بیشتر رایج است كه همیشه احساساتشان خصوصا احساسات منی چون خشم –پرخاشگری و نفرت خود را سركوب كرده‌اند. پس در ذهن ناهوشیار آنها غذا كاهش تنش و اضطراب می‌كند.
این امر به ویژه در مورد افراد وسواسی كه از افكار موذیانه و پیش رونده وسواسی در عذاب هستند زیاد دیده می‌شود. فرد برای این‌كه حتی به طور موقتی از اضطراب ناشی از افكار وسواسی، رها شود خود را با غذا سرگرم می‌كند. این افراد در روابط خود هر گاه دچار اختلاف نظر یا مشاجره‌ای شوند و قادر نباشند احساس واقعی خود را ابراز كنند (مثل خشم) به‌طورحتم اضطراب شدید را تجربه خواهند كرد و برای چاره‌ و رهایی از این تنش است كه بعضی به پرخوری روی می‌آورند. پرخوری سوپاپ اطمینانی است تا در امان بمانند و اضطراب، آنها را از پا در نیاورد.

منبع : مجله خانواده سبز