پرز تو پریز آهای پسرک!

یادته که من همیشه می‌گفتم مشکل هیتلر،‌استالین، فرانکو و دیگران مشکل ارتباطات بوده؟ یادته می‌گفتم اگر علم پیشرفت کرده بود می‌توانستند با روش‌های بسیار متمدنانه‌تر و قابل قبول‌تر آدم بکشند؟ حالا برو دوباره صحبت‌های پرز را ببین و بشنو، بیچاره مادرمرده اول به خانه‌ها زنگ می‌زد. مثلا اول سوال ‌می‌کرده: الو اونجا غزه‌ است؟ پدر می‌گفته مادرجون بچه‌هاتو از خونه‌تون ببر بیرون، چون ما می‌خوایم چند تا بمب بندازیم درخونه‌تون.ببین چقدر انسانیت را رعایت می‌کرده‌اند؟!
بعد حتی می‌گفته: مادرجون ما واسه خودتون می‌گیم، چون ما به انسان‌ها علاقه داریم ولی از سقف، از دیوار- اونم تو زمستون- خیلی بدمون میاد. ما نه به بچه کار داریم نه مادر بچه؛ اما اگه آقاتون دم دسته بهش نگو که ما می‌خوایم اونجا رو یه خورده بمباران کنیم... . خب اگر این مادر فلسطینی بی‌توجهی می‌کرده و تو خونه مونده،‌ تقصیر خودشه: مطمئنا جان بچه‌هاش براش ارزش نداشته. حتما اگر هیتلر هم در زمان پرز زندگی می‌کرد به تک‌تک خونه‌ها می‌رفت،‌ با دسته‌گل، با سلام نظامی و به همه اطلاع می‌داد: خانم محترم،‌ آقای محترم ما می‌خوایم کبابتون بکنیم. لطفا خودتون رو آماده کنین، چیزی نیس! شما فقط بگید از چه نوع کبابی بیشتر لذت می‌برین:‌ کوبیده، ‌برگ، چنجه، تازه اگر علم، مثل امروز رشد کرده بود می‌گفت: بفرمائین تو ماکروویو، برو، همین زیر رو نگاه کن که «پرز» بیچاره با چه ادب و احترامی راجع به بچه‌ها حرف می‌زد. البته بیشتر تقصیر اردوغان بود که پرز یه کمی عصبانی شد. اردوغان پرز و زد به پریز و الا اون تا آخر صحبت‌هاش با متانت، از تلفن زدن به خونه‌های فلسطینی‌ها صحبت می‌کرد. من که موندم چرا اردوغان نسبت به (تلفن) این‌قدر حساسه؟ آخه مگه بده که یکی آدم رو خبر کنه و بگه: مادرجان الان می‌خوام خودتو و بچه‌هاتو بکشم ولی تو میتونی بری تو حیاط،‌ بری تو حیاط همسایه؛ تو فرصت داری در عرض یک چشم بهم زدن سه چهار کیلومتر دور شی. خب این از این. من با پرز موافقم؛ در قرن بیست و یکم باید در نهایت ادب و احترام و رعایت حقوق بشر جنگ کرد، آدم کشت و مردم رو آواره کرد و اگر شما با یک مشت آدم بی‌خیال روبه رو بشی، خب معلومه که تعداد بی‌خیالانی که کشته میشن بیشتر میشن. من امیدوارم که امسال جایزه صلح نوبل رو بدن به پرز. عوضش دوستداران صلح باید یه تلفن بزنن ترکیه و همه اونایی که رفتن استقبال اردوغان قهرمان،‌ مودبانه بگن: ببخشین معذرت می‌خوام،‌ چند هزار بمب فسفری می‌ندازیم روی ترکیه‌ بی‌ادب؛‌ رو ترکیه‌ای که نخست وزیر واقعا محبوبِ بی‌نهایت نازنینِ فوق‌العاده مهربانِ بیش از حد انسان‌دوست و به طرز عجیبی دوستدار بشریت رو زد به پریز. تنها مشکل این آدم نجیب، مهربانی اون بود که اردوغان عصبانیش کرد و الا به جای اینکه برای اردوغان دست بزنن برای پرز دست می‌زدن که با دستکش سفید و کاملا بهداشتی آدم می‌کشه و مطمئن باش‌ این‌جوری کشتن خیلی بهتره و اونایی که جایزه صلح نوبل رو تقدیم این و اون می‌کنند از تمیزی و اجرای بهداشتی جنگ استقبال می‌کنن.... واقعا کی میاد اون روزی که پرز موفق بشه به صورت بهداشتی قتل‌عام بکنه و کاری بکنه که فقط پرچم یک کشور روی کره زمین بمونه؟!
آی پسرک برو دوباره ببین این نوار مذاکراتو! من که میگم اردوغان بیخودی پرز رو کرد تو پریز... تو هرچی دلت می‌خواد بگو... این پرز که من می‌بینم از هیتلر باادب‌تره، متمدن‌تره، عجیب‌تره؛ در ضمن یادت باشه تو آمریکا که واقعا در این رابطه خیلی جلوتر از همه کشورهاست، حتی موقعی که یک محکوم به اعدام رو به اتاق گاز می‌برن که آمپول گاز و بهش تزریق کنن جای آمپولو، الکل میزنن! تا مبادا ویروسی، میکروبی چیزی وارد خون طرف بشه... هی حالا تو بگو حق با اونا نیس.‌ دنیا پذیرفته که اونا حتی در کشتن آدما خیلی مترقی‌ترند.... در خاتمه اگه اعتراضی هم داشته باشی پیش خودت بماند و برای من چیزی ننویس!

بهروز غریب پور

منبع : روزنامه فرهنگ آشتی