شادی برای تمام فصول

طبیعت تابلوی مجسم آفرینش است. این را ساکنان تاریخی این سرزمین خوب دریافته بودند. آنها به طبیعت خیره می‌شدند؛ به پاس آفرینندگی و زیبائی‌اش جشن می‌گرفتند و از آنجا که طبیعت در نظر این مردمان همیشه و در همه حال زیبا و دلنشین بوده، همواره و در همه حال جشن و سرور به پا می‌کردند. از ابتدای بهار تا انتهای زمستان، به گونه‌ای که هیچ فصلی و هیچ ماهی خالی از جشن و شادکامی نبود.جشن نوروز: ایرانیان باستان ۳ قاب از سبزه به نماد اندیشه، گفتار و کردار نیک بر خوان نوروزی می‌نشاندند تا موجب فراوانی در سال شود. رنگ سبز آن، رنگ ملی ایرانیان و نماد امرداد امشاسپند است. سمنو که نماد خوبی برای زایش و باروری گیاهان توسط فروهر است. سماق چاشنی زندگی، سیر و سرکه که برای گندزدائی و پاکی است. سنجد، سرچشمه دلدادگی است. ماهی سرخ نمادی از آناهیتا فرشته آب و باروری است. سیب سرخ نمادی برای باروری و زایش است، آینه، نان و شیر و پنیر و سبزی و نقل و شیرینی و آجیل نیز نمادی از داده‌های الهی است.جشن اردیبهشتگان: ایرانیان باستان در این جشن لباس سفید که نشان پاکی است بر تن کرده و به عبادات و سپاس از خداوند می‌پرداخته‌اند.جشن خوردادگان: این واژه در اوستا به معنای رسائی و کمال آمده است. دینداران در این روز، به سرچشمه‌ها یا کنار رودها و ساحل دریا می‌رفتند و پس از نیایش، روز را با شادی و سرور با خانواده و دوستان می‌گذراندند.جشن تیرگان: روایت است که ۱۳ تیرماه به باریدن باران کمک می‌کند. در ماه تیر، هنگامی که روز تیر فرا رسد آن روز را جشن تیرگان نامند. در این روز تار نازکی از ابریشم ۷ رنگ و سیم نازک و ظریفی به‌هم می‌بافتند که به نام تیر و باد مشهور است و شاید نشانه رنگ‌های رنگین‌کمان در آسمان معروف به تیر و کمان آرش باشد. زرتشتیان این تار را در بامداد روز تیر به مچ دست خود می‌بستند و در روز باد (۱۰ روز بعد) به باد می‌دادند.جشن امردادگان: این کلمه به معنای فرشته جاودانگی و بی‌مرگی است و در عالم جسمانی این فرشته نگهبان نباتات و روئیدنی‌هاست. نیاکان ما در این روز، بر باغ‌ها و مزارع خرم و دلنشین می‌رفتند و پس از نیایش، طی مراسمی این جشن را با شادی و سرور در هوای صادف و دامان طبیعت برگزار می‌کردند.جشن شهریورگان: این کلمه به معنای حکومت آرزو شده با کشور خواسته شده است. در عالم روحانی، مظهر قدرت و توانائی است و در عالم جسمانی پاسبانی فلزات با اوست.جشن مهرگان: این جشن مرتبط با فرشته مهر در اوستا میترا به معنی نور خورشید و مهر و محبت و عهد و پیمان است.جشن آبانگان: درباره پیدایش جشن آبانگان روایت است که در پی جنگ‌های طولانی بین ایران و توران، افراسیاب تورانی دستور داد تا کاریزها و نهر را ویران کنند. پس از پایان جنگ پسر طهماسب که ”زو“ نام داشت دستور داد تا کاریزها و نهرها را لایروبی کنند و پس از این کار آب در کاریزها روان شد و ایرانیان آمدن آب را جشن گرفتند. بنابراین در این روز مردم به عبادت پرداختند، کنار جوی‌ها و نهرها می‌رفتند و از اهورا مزدا، طلب فراوانی آب و نگهداری آن را می‌کردند.جشن آذرگان: آذر به معنای آتش است و از آنجا که آتش بهترین و سریع‌ترین عنصر پاک‌کننده و گرمابخش است، از دیرباز مورد احترام بوده است. دینداران در این جشن با لباس آراسته و تمیز به عبادت می‌پرداختند و شادی می‌کردند.جشن دیگان: دی یا ”توشو“ به معنای دادار و آفریدگار است. در ایران باستان نخستین جشن دیگان در ماه دی، ”خرم روز“ نام داشته است و در این روز که شب پیش از بزرگترین شب سال بوده است، پادشاه و حاکم، دیداری عمومی با مردم داشته است. هر خانواده میوه‌هائی مانند انار و هندوانه و خربزه و سیب و انگور و آجیل و شیرینی و شربت تهیه کرده و تا پاسی از شب را به شادی و خرمی می‌گذراندند.جشن بهنمگان: بهمن از واژه اوستائی و هومن به معنای اندیشه نیک است. ایرانیان باستان در جشن بهمنگان که در روز بهمن از ماه بهمن واقع می‌شد، از کشتار حیوانات سودمند و خوردن گوشت آنها خودداری کرده و برخی از بهدینان از خوردن و کشتار در تمام بهمن پرهیز می‌کردند.جشن سده: این جشن از زمان‌های بسیار دور به یادگار مانده است و جشن پیدایش آتش است. سده از واژه (ست) در زبان پهلوی آمده است و معنی آن صداست. بنابراین بر طبق تقسیم فصلی ایران باستان، آغاز فروردین تا پایان مهرماه را تابستان بزرگ و از اول آبان تا پایان اسفند را زمستان می‌نامیدند.
سده روزی است که صد روز از زمستان گذشته است یا به عبارتی ۵۰ شب و ۵۰ روز به جشن نوروز مانده است.جشن اسفندگان: اسفند نگهبان زمین است و از آنجا که زمین همانند زنان در زندگی انسان، باروری و زایش دارد، جشن اسفندگان برای نکوداشت زنان نیکوکار برگزار می‌شود، زرتشتیان این روز را به نام روز زن و روز مادر جشن می‌گیرند. واژه سپندار مزد در اوستا ”سپنته آرمئی تی“ آمده است و به معنای فروتنی و بردباری است.