خوراک‌سویا - عدس‌سبز - Soylent Green

سال تولید : ۱۹۷۳
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : مترو - گلدوین - مایر
کارگردان : ریچارد فلایشر
فیلمنامه‌نویس : استنلی ر. گرین‌برگ، برمبنای رمانی نوشته هاری هریسن
فیلمبردار : ریچارد کلاین
آهنگساز(موسیقی متن) : فرد مایرو
هنرپیشگان : چارلتن هستن، لی تیلر - یانگ، ادوارد گ. رابینسن، چاک کانرز، جوزف کاتن، براک پیترز، پالا کلی، استیون یانگ، مایک هنری، لینکلن کیلپاتریک، ویت بیسل و روی جنسن.
نوع فیلم : رنگی، ۹۷ دقیقه.


سال 2022. جمعیت چهل میلیونی شهر نیویورک، به‌طور عمده‌ به غذاهای مصنوعی کمپانی عظیم سویلنت وابسته است. «کارآگاه تورن» (هستن)، آپارتمانی درب و داغان‌ولی ارزان قیمت را با «سال رات» (رابینسن) - مسئول تحقیقِ پرونده‌های «تورن» - شریک می‌شود. در تحقیق برای چگونگی مرگ ثروتمندی به نام «ویلیام سیمونسن» (کاتن)، «تورن» معتقد است که او قربانی بی‌چون و چرای یک ترور بوده و این که محافظش، «تب‌فیلدینگ» (کانرز)، ترتیب قتل او را داده است. او را از طریق «سال» می‌فهمد که «سیمونسن» قبلاً از مدیران کمپانی سویلنت بوده و با محبوبه او، «شرل» (تیلر - یانگ) آشنا می‌شود. مافوق «تورن»، «هچر» (پیترز) از سوی دفتر «فرماندار سانتینی» (بیسل) برای پس گرفتن پرونده از «تورن» تحت فشار قرار می‌گیرد اما «تورن» از انجام این کار امتناع می‌کند و بعدتر مورد حمله قرار می‌گیرد و مجروح می‌شود. سرانجام، «سال» به همان راز وحشتناکی پی می‌برد که باعث افسردگی «سیمونسن» شده و او را به تهدیدی برای کمپانی بدل کرده بوده. او پس از گذاشتن پیغامی برای «تورن»، در کلینیکی بستری می‌شود که در آنجا، مرگ با تماشای مناظری از طبیعتِ از دست رفته میسر می‌شود. «تورن» درست به موقع می‌رسد و از راز باخبر می‌شود، سپس قاجاقی خود را به کامیون حمل اجساد می‌رساند که به کارخانه سویلنت برده می‌شود. در اینجا او می‌بیند که چگونه اجساد به خوراک سویا تبدیل می‌شوند. در بازگشت به شهر، «فیلدینگ» و افرادش او را تعقیب می‌کنند ولی با وجودی که زخمی شده، از دست آنان فرار می‌کند و خودش را به «هچر» می‌رساند و این راز را به او می‌گوید.
* فلایشر در این فیلم بیشتر به شیوه مستندهای اجتماعی تکیه می‌کند و گه گاه کار را به ملال می‌کشاند. او دو نوع درام را به موازات هم پیش می‌برد. اولی به توطئه قتلی سیاسی می‌پردازد و دومی افسانه - علمی هولناکی است که به نحوی هشداردهنده جهنم را بر روی زمین نشان می‌دهد. جائی که غذای واقعی کالائی لوکس محسوب می‌شود. فیلم با وجودی که فاقد راهبرد تماتیک است، خالی از لطف نیست؛ هستن نقشی محوری دارد و رابینسن در آخرین فیلمش به نحوی کنایه‌آمیز خاطراتش را از طبیعت سبز، گل‌ها و غذاهای طبیعی باز می‌گوید.