تغذیه و تحرک ، دو عامل سلامتی

امروزه اغلب افراد، فعالیت های بدنی بسیار اندکی دارند و بیشتر از آن که کار و فعالیتی انجام دهند، ساعتهای متمادی در یک محل می نشینند. البته اگر این یکجا نشستن با کار فکری همراه نباشد که فرد را سرگرم سازد، فرد به تدریج تمایل زیادی به خوردن مواد غذایی نرم (شیرینی ها ) و تنقلات خوشمزه از قبیل سیب زمینی سرخ شده و یا چیپس (معمول ترین نوع مورد استفاده) پیدا می کند و بدون آن که توجهی به میزان دریافت بالای انرژی و چربی از این طریق باشد، به خوردن ادامه می دهد. بسیاری از افرادی که همه روزه در اطراف خود مشاهده می کنیم، دچار این عادت غلط هستند.
البته ذکر این نکته ضروری است که طرز زندگی و عاداتی که افراد در دوران کودکی و بلوغ دارند، تأثیر بسیار زیادی در بروز عادات دوران بزرگسالی آنها خواهد داشت و چنانچه در این مراحل تأثیرگذار، به بی تحرکی عادت کنیم، بی شک در بزرگسالی نیز از تحرک کافی برخوردار نخواهیم بود.
بنابراین لازم است برای پیشگیری از عوارض آتی به فعالیت های روزانه کودک خود توجه کافی داشته باشیم و اگر کودکان ما بیشتر تمایل دارند به تلویزیون نگاه کنند و یا به جای ورزش، اخبار و رویدادهای ورزشی را از طریق تلویزیون دنبال می کنند، در واقع زنگ خطر برای ما به صدا درآمده است.
تحقیقات پزشکی انجام شده مؤید این مطلب است که عدم فعالیت و زندگی بی تحرک، فرد را مستعد ابتلا به انواع بیماریها نظیر بیماریهای قلبی و عروقی، انواعی از سرطانها، دیابت، فشارخون بالا و چاقی و پوکی استخوان می کند. حتی افراد لاغر و کم وزن نیز از این قاعده مستثنی نیستند.
بعضی افراد لاغر به غلط بر این تصورند که به علت وزن کمی که دارند، احتمال ابتلا به بیماریهای مذکور در آنها پایین است. ذکر این نکته ضروری به نظر می رسد که ابتلا به بیماریهای مزبور به شیوه زندگی یعنی میزان تحرک یا کم تحرکی فرد بستگی دارد و می تواند همه افراد را مبتلا سازد. هر ساله طبق آمار، بیماریهای مزمن یاد شده، هزینه های اقتصادی زیادی را به دوش فرد و جامعه تحمیل می کند. زمان آن فرا رسیده است که ما نیز شیوه زندگی خود را تغییر دهیم و از حالت نشسته و فاقد تحرک خارج شویم و به دوندگان فعال و سالمی مبدل شویم.
شاید این سؤال بارها برای شما پیش آمده باشد که آیا فعالیت و تمرینات بدنی، ما را گرسنه تر می کند؟ یا این که آیا هنگامی که کار بیشتری از بدنمان می کشیم، به همان نسبت هم نیاز فیزیولوژیکی بیشتری به غذا پیدا می کنیم؟ و دیگر این که علت گرسنگی چیست؟ امروزه یافته های پزشکی گویای این مطلب است که در طول فعالیت بدنی و بلافاصله بعد از اتمام آن، جریان خون در ارگانهای هضمی اصلی (معده، روده و...) کند می شود و متعاقب آن، فعالیت سیستم هضمی بدن نیز کاهش می یابد. در این مواقع، بخش عمده خون به ماهیچه های بزرگ که نیاز فوری به مواد غذایی و اکسیژن دارند، می رسد. این بدان معنی است که برای هضم مواد غذایی موجود در دستگاه گوارش به زمان بیشتری نیازداریم. البته کمی بعد از اتمام ورزش، فعالیت های هضمی دوباره از سر گرفته می شوند. ولی نکته ای که اشاره به آن ضروری به نظر می رسد، این است که توقف مواد غذایی در معده هنگام تحرک و فعالیت بیشتر بود و غذاها دیرتر هضم می شوند. همه ورزشکاران بعد از اتمام فعالیت بدنی یا ورزش بیشتر تمایل به نوشیدن مایعات دارند و در این مواقع کمتر میل به غذا نشان می دهند. آنچه مسلم است، این که انجام هرگونه فعالیت بدنی یا ورزش، موجب کاهش قند خون می شود، بنابراین نوشیدن یک فنجان آب میوه و یا یک میان وعده خیلی سبک در این مواقع توصیه های بسیار مناسبی هستند.
امروزه افراد زیادی مایلند از تناسب اندام برخوردار باشند. مشکل عمده آنها این است که نمی دانند باید از کجا شروع کنند و چگونه این خواسته را عملی کنند. اگرچه انجام فعالیت مرتب یا ورزش بسیار ضروری است، اما اکثر اوقات نقطه شروع آن دشوارترین بخش است، به عنوان مثال اغلب افراد نمی دانند آ یا انجام ورزش یا هر گونه فعالیت منظم در صبح مفیدتر است یا در ظهر یا در شب؟
علاوه بر این عده ای نیز با این سؤال مواجه هستند که آیا ورزش یا فعالیت بدنی باید هر روز صورت گیرد یا انجام آن به طور یک روز در میان نیز کفایت می کند؟ سرانجام این که مناسب ترین شیوه انجام ورزش یا فعالیت بدنی چگونه است؟
سؤالهای مطرح شده از دید افراد مختلف، ممکن است پاسخ های متفاوتی را دربرداشته باشد. اما آنچه که در ابتدا و قبل از هر چیز فرد باید به آن توجه کند، تغییر رفتار در خود است که با به کار بردن شیوه مؤثری که تحت نام «الگوبرداری» خوانده می شود، قابل اجراست. این مدل را به راحتی در زندگی روزمره خود می توانیم به کار بندیم. در واقع اصل و پایه این شیوه، تقلید و انجام کارهای یک فرد مشخص است. برای ساده تر شدن موضوع، اجازه بدهید این مدل را برای خودتان به کار بندیم. شما به عنوان مثال، تصور می کنید که فعالیت فرد خاصی که در نزدیکی شماست، مناسب بوده و مایل هستید که نحوه فعالیت های شما هم شبیه او باشد، یعنی بتوانید مثل او فعالیت منظم و مرتبی داشته باشید. در ابتدا می توانید خود را به جای او تصور کنید، یعنی فرد مورد نظر، هر فعالیتی که انجام می دهد، فکر کنید که این خود شما هستید که این کارها را انجام می دهید. در روش دیگر نیز می توانید با فرد مزبور گفت وگو کرده و از وی بخواهید برای شما نحوه اجرای فعالیت کنونی خود را شرح دهد و موانع و مشکلاتی را که از ابتدا تاکنون با آن مواجه بوده، برایتان بازگو کند. استفاده از هر دو تکنیک، در شیوه «الگوبرداری» مؤثر است.

http://peymanebrahim.blogfa.com/post-۲۶.aspx

منبع : مطالب ارسال شده