چهره‌های واقعی و غیرواقعی بلاگرها در وبلاگ

اگر بین وبلاگ‌های فارسی پرسه بزنید و آن‌ها را باهم مقایسه کنید، از موارد مشابهی که به دست می‌آورید، فقدان چهره مدیر وبلاگ هم به چشم می‌خورد. قریب به اتفاق بلاگرها ترجیح می‌دهند چهره‌ای از خود به نمایش نگذارند و حتی خیلی‌هاشون از مشخص کردن جنسیت، محل زندگی، شغل و اسم واقعی پرهیز می‌کنند.
وبلاگ حالتی آرمانی از زندگی و شخصیت آدم‌هاست، یک شروع مجدد، یک فرصت استثنایی برای یک نمایش سمبلیک از خود. می‌شود از خود حقیقی عبور کرد و به خود آرمانی رسید، نه اینکه واقعا برسیم به اون نقطه آرمانی، بلکه خودمون رو در نوک اون قله نشون بدیم، در حالی که هنوز از کوهپایه هم بالاتر نیومدیم! حتی در برخی موارد به قیمت زیرپا گذاشتن صداقت در حالی که داعیه صداقت هم داشته باشی و چهره نویسنده قسمتی از واقعیت زندگی اوست که با مطلوب آرمانی ترسیم شده در فضای سایبر منافات دارد.
دلیل دیگری هم هست به نام عدم اعتماد به‌نفس. در این حال شخص چهره خودش را دورتر از چهره مقبول جامعه می‌بیند. وقتی عکسی در کار نباشه مخاطب بارها و بارها نویسنده را با صور مختلف تجسم می‌کند.
درج نکردن تصویر خالی از حسن نیست، مثلا به خواننده‌های وبلاگ اجازه میده به شخصیت و درونیات نویسنده برسند و به دور از سیمای حقیقی وی در مورد سیمای معنوی اش قضاوت کنند. چراکه چهره اشخاص تا حدودی موید شخصیتی است که ما از آنها در ذهنمان ترسیم می‌کنیم و عدم نمایش آن در وبلاگ فرصت عمیق دیدن رو به آدم‌ها می‌دهد، فارغ از ظاهربینی!
همین‌طور درج کردن عکس هم موجب ارتباطی صمیمی‌، راحت و رئال مخاطب و نویسنده می‌شود و البته کیفیت عکس و فیگور و رنگ آمیزی آن بی‌تاثیر نیست. بعد از هر مرتبه باز شدن تصویر و رسیدن به فراز و فرود‌های متن مخاطب ناگهان به سراغ همان عکس بالای صفحه می‌آید و نگاهی عمیق می‌اندازد...
از اهمیت عکس می‌تونم به حرکت جالب سرویس‌دهنده موفق وبلاگ ورد پرس اشاره کنم که در بخش نظرات وبلاگ‌ها در کنار آدرس وب‌سایت و ایمیل نظر دهنده، عکس او را هم نشان می‌دهد و همچنین سرویس‌هایی موسوم به وب ۲ که در حقیقت آینده اینترنت را نشان می‌دهند، همگی عکس محور شدند.
جان کلام اینکه الصاق عکس صاحب وبلاگ بر سردر آن وبلاگ زمینه‌ای متفاوت در ارتباط بین مخاطب و بلاگر است که با توجه به شواهد و قرائن تاکنون چندان مورد توجه واقع نشده است.
نمی‌دانم چند درصد از اعضای خانواده بزرگ وبلاگستان به این موضوع عمیقا اندیشیده‌اند؟ اما یکی از لذت بخش‌ترین قسمت‌های وبلاگ‌نویسی وقتی است که متوجه می‌شوی نوشته‌ات تونسته کسی یا کسانی رو به تفکر وادارد.

منبع : خبرگزاری ایسنا