امید، امید و فقط امید

اینكه كار قهرمانی در لالیگا به روز آخر كشیده شد برای هواداران بی‌طرف فوتبال جذاب بود و برای هواداران رئال كه از ابتدای فصل با سودای سوم شدن زندگی كردند، لذت‌بخش. اما در اردوی كاتالان‌ها داستان شكل دیگری دارد.
برای آنها این ماراتن نه جذاب و نه لذت‌بخش كه خسته‌كننده است. همه مردان رایكارد از اینكه چطور تیم‌شان تا به امروز نتوانسته‌ قهرمانی‌اش را در همان روزهای میانی فصل قطعی و فاصله‌اش را زیاد كند در شوك هستند.
ژاوی دلیل تمام این اتفاقات را اعتماد به نفس و غرور كاذب می‌داند، رایكارد پای مصدومان تیمش و مهره‌هایی كلیدی چون مسی و اتوئو را وسط می‌كشد، رونالدینیو مجموعه شرایطی كه دست به دست هم داده‌اند تا شانس رویش را از بارسا برگرداند را قاتل جان یك بارسای نیمه زنده، می‌داند و...
خلاصه هركس به یك شكل این روند را توصیف می‌كند. آنهایی كه اعتقاد دارند هنور در فوتبال عدالت رعایت می‌شود، گل هفته گذشته رائول تامودو را در «دربی كاتالونیا» دهن‌كجی سرنوشت و عدالت حاكم بر آن به گل با دست لیونل مسی می‌دانند و آنهایی كه با منطق خود فوتبال را بالا و پایین می‌كنند، مشكلات بارسا در حفظ روند روحی‌اش را دلیل محكم وقوع این همه اتفاق ناگوار می‌دانند.
اما شاید الان بارسلونا نه به دلسوزی احتیاج داشته باشد نه به همدردی. داستان رایكارد و بارسا، داستان تیمی است كه اكنون و در آستانه بازی امشب در تاراگونا و خانه خیمناستیك فانوس به دست، آرامش را گدایی می‌كند؛ چیزی كه رایكارد مدت‌هاست خودش را به در و دیوار می‌زند تا به همه بفهماند.
حتی اگر روزنامه‌های كاتالان همچون «اسپورت» و «موندودپورتیوو» از قهرمانی دست شسته باشند، مرد هلندی سعی می‌كند با واژه‌ای زندگی كند كه خیلی‌ها دیگر علاقه‌ای به شنیدنش ندارند؛ امید و نه معجزه: «من به معجزه اعتقادی ندارم اما اعتقاد دارم كه هر اتفاقی می‌تواند رخ دهد.
هر بازی می‌تواند در خود شگفتی داشته باشد. ما باید ۳ امتیاز بازی آخر را بگیریم آن موقع همه چیز ممكن است رخ دهد.» شاید خدا خیلی رایكارد را دوست دارد كه در آخرین تمرینات فصل و پیش از پایان ماراتن قهرمانی، آرامش را در قالب یك نفر بر تمرینات بارسا حاكم كرد.
وقتی كوبی برایانت، بازیكن بسكتبال و عضو تیم لس‌آنجلس لیكرز روز پنجشنبه در تمرینات بارسا حاضر شد تا از افتخاری كه حضور در زمین تمرینی تیم نصیبش كرده، حرف بزند، می‌شد كمی شادی را در جمع مردان كاتالان دید. برایانت به عنوان یك هوادار بارسا آمد، رونالدینیو را در آغوش گرفت و سرمربی هلندی تیم را ستود: «بازیكن مورد علاقه‌ام فرانك رایكارد بود؛ یك هافبك با كلاس به تمام معنا.»
اما بمب روحی كوبی برایانت و انفجار آن هم نمی‌تواند باعث شود كاتالان‌ها فراموش كنند كه باید پاهایشان را روی زمین نگه‌دارند حتی اگر می‌خواهند نگاهی به آسمان داشته باشند. واقع‌گرایی در عین رویاپردازی می‌تواند سند موفقیت بارسلونا در مسابقه امشب برابر خیمناستیك باشد.
در بین تمام بازیكنان بارسا اینی‌استا بیش از بقیه با واقعیت زندگی می‌كند: «سرنوشت ما دست خودمان نیست. باید صبر كنیم و ببینیم رئال چه خواهد كرد گرچه باید تحت هر شرایطی مقابل خیمناستیك پیروز شویم. شانس می‌تواند در این مسابقه طرفدار ما باشد گرچه باید همچنان امیدوار به معجزه باشیم.»
بدون شك در بازی امشب نقش بازیكنان با تجربه پر رنگ‌تر از همیشه خواهد بود. شاید اگر مسابقه خیمناستیك – بارسا در میانه فصل برگزار می‌شد، با توجه به وضعیت دو تیم در جدول كه اولی در انتها به فكر حفظ آبروست و دومی در ابتدا به فكر افتخارآفرینی، بدبین‌ترین هوادار دنیای توپ گرد از پیروزی حتمی بارسا حرف می‌زد اما شرایط حاكم بر بازی آنقدر حساسیت‌برانگیز هست كه نگاه لیلین تورام، مدافع فرانسوی را با وجود تمام گرایش‌های سیاسی‌اش، به سمت فلسفه و دنیای سراسر از منطق و برهانش بكشاند: «فوتبال باورنكردنی است و نمی‌توانید بگویید بردن غیرممكن است.»
و قطعا فلش‌بك مدافع پا به سن گذاشته بارسا باز هم تكیه روی داستان «امید و امیدواری» است: «اینتر تا آخرین بازی فصل صدرنشین بود وما (یووه) دوم. آنها باید در آخرین بازی‌اش پیروز می‌شدند تا قهرمان شوند. اما آنها امتیاز از دست دادند و ما ۳ امتیاز را گرفتیم تا قهرمان شویم.» و حالا پیام‌های اخلاقی برای هواداران بارسا؛ اینكه از همین حالا خودشان را برای هر اتفاق ناگواری كه وقوعش خیلی محتمل‌تر است، آماده كنند: «بعد از دو فصل قهرمانی در لالیگا و بردن لیگ قهرمانان، فكر نمی‌كنم از دست دادن لیگ یك شكست باشد. تكرار این افتخارات برای سومین فصل پیاپی خیلی سخت است.»
همانقدر كه داستان تورام، فلسفی بود، ساموئل اتوئو كه قطعا امید اصلی فرانك رایكارد در بازی امشب است، فضای اسطوره‌ای به بازی‌های امشب می‌دهد: «تا ثانیه‌های قبل از بازی نگران خواهم بود. اما باید سعی خودمان را بكنیم، سرهایمان را به خاطر پیراهنی كه به تن داریم، به‌خاطر هم تیمی‌هایمان و به خاطر كاری كه در طول فصل انجام داده‌ایم، بالا بگیریم.»
به هر حال هر قدر هم بارسا تلاشش را بكند، بازیكنانش سرهایشان را با افتخار بالا بگیرند و وارد زمین شوند و امید داشته باشند، نقش مایوركا در بازی مقابل رئال انكارناپذیر است. این روزها همه از چمدان‌های پرپول خوان لاپورتا و رومن كالدرون، روسای باشگاه‌های بارسا و رئال برای همتایانشان در تاراگونا و مایوركا حرف می‌زنند طوری كه گرگوری‌مانسانو، سرمربی مایوركا هم در اعتراض به آن در گفت‌وگو با روزنامه «ماركا» واكنش نشان داده: «حالا اگر ما ببازیم، همه می‌گویند رئال به ما پول داده و اگر ببریم می‌گویند بارسا به ما پول داده.
شما نمی‌توانید اعتبار و شكوه را در فوتبال با پول بخرید.» با این حال به قول ماریوكوتلو، بازیكن ختافه «چمدان‌های پر از پول مثل اسامه‌بن لادن هستند ؛كسی آنها را ندیده اما وجود دارند». اینكه قرار باشد پول تكلیف قهرمان را روشن كند، نگاهی فوق‌العاده بدبینانه نسبت به تمام كدهای اخلاقی حاكم در دنیای فوتبال است.
قطعا رایكارد امیدوار است كدهای اخلاقی امشب خودشان را به بازیكنان مایوركا تحمیل كنند، نكته‌ای كه اتوئو به عنوان یك بازیكن سابق مایوركا در ساق‌های هم‌تیمی‌های گذشته‌اش جست‌وجو می‌كند: «بازیكنان مایوركا كاری را می‌كنند كه سرها و پاهایشان به آنها می‌گویند.» و این جمله تنها بوی امید می‌دهد. حتی اگر این امید، واهی و تنها یك خوش‌بینی صرف باشد.

محمدوالا یزدانی

منبع : روزنامه هم‌میهن