دادار پیر

دادار پیر؛
دیری است که بر فراز قلّه تا همیشه ناپیدا
به تماشا نشسته است !

حجم سترگ کوه را
آرام آرام
گام بر می دارند آدمیان ؛
با کوله بار زندگی بر دوش
صعود را
و فتح را
چشم فرو بسته ،
دل بسته اند...

به فرو دست می نگرند گاهی ؛
در دامنه ها
هنوز هم رهسپارانی هست..

افسوس را خیره می مانند:
«کاش می دانستند… کاش می دانستند آنها…».

فرح نیازکار

منبع : مطالب ارسال شده