پایان جام جهانی تفننی برای ایران

با آنكه بیش از یك هفته از حذف ایران از جام جهانی می گذرد اما هنوز هم مطالبی در مورد ستارگان ایران در مطبوعات خارجی چاپ می شود. روزنامه لوموند در یك یادداشت آخرین روزهای حضور ایران در فریدریش هافن را مورد بررسی قرار داده است. این مطلب نگاهی نسبتاً متفاوت به اوضاع و احوال تیم ملی فوتبال ایران است.
تیم فوتبال ایران رقابت ها را ترك می كند. همین طور محل اقامتش را. البته پس از یك بازی بی فایده در برابر آنگولا.
یك بازیكن فوتبال در جام جهانی چه می كند، هنگامی كه تیمش دو بار شكست را تجربه كرده و رویای صعود به دور بعد را بر بادرفته می بیند؟ او دمپایی های لاانگشتی اش را به پا می كند و بعد شیرجه ای در استخر هتل.
قرار است كه یكشنبه بعد از ظهر، ۲۳ بازیكن ایرانی با مربی كروات خود، برانكو ایوانكوویچ، در استادیوم فردریش هافن در كنار دریاچه كنستانس، تمرین كنند. زنگ ساعت چهار بعد از ظهر به صدا درمی آید. از هیچ كس خبری نیست. حتی باغبان. مسئول زمین می گوید كه آنها صبح آمده اند، كمی دویده اند و پا به توپ شده اند و به نظرش دیگر در آن روز باز نمی گردند.
راه هتل را در پیش می گیریم. هتلی ساده مقابل یك میدان در محله ای مسكونی. مسائل امنیتی مراعات می شود ولی توریست ها به راحتی وارد هتل می شوند. پشت هتل، یك استخر شنا واقع شده است. داخل استخر به اندازه كافی بازیكن ایرانی وجود دارد كه بتواند یك تیم و نیز نیمكت ذخیره نشینان را تشكیل دهد. بچه ها زیرآبی می روند، به همدیگر آب می پاشند و آفتاب می گیرند. یكی از بازیكنان با موهایی كه نامرتب خشك شده با كلاه كپی برعكس در حالی كه به سمت اتاقش می رود، آرام می گوید كه دیگر نیازی به تمرین نیست. مسئول مطبوعاتی تیم، عباس وزیری، به انگلیسی می گوید: نو اینترویو: مصاحبه نمی كنیم.
ایران جام جهانی را ترك می كند. یك روز پس از سومین بازی اش. دو نیمه در برابر آنگولا برای اعاده حیثیت. تیم ایران با نتیجه ۳ بر ۱ مغلوب مكزیك شده و پرتغال نیز با نتیجه ۲ بر صفر این تیم را شكست داده است. ستارگان ایران دیگر فقط به تعطیلات می اندیشند.
سرمربی تیم ایران، برانكو ایوانكوویچ، در بدو ورود به آلمان بسیار جدی گفته بود كه تیم من بهترین تیم تاریخ فوتبال ایران است و ما می توانیم به بازی های یك چهارم نهایی بیندیشیم. ولی نه، این طور نشد. او سپس این گونه اظهارنظر می كند: ما چهره بسیار خوبی را از خود نشان دادیم. شاهد این ادعا نیز سخنان لوئیس فیلیپه اسكولاری، سرمربی تیم پرتغال است كه می گوید تیم ایران شایسته احترام است چون از بازیكنان خوبی برخوردار است و آنها آینده خوبی دارند.
ما در حال حاضر تمام تلاش خود را می كنیم تا در بازی آخرمان پیروز شویم. این ها سخنان مردی است كه دكترای تربیت بدنی دارد و گفته كه همواره چمدانش حاضر و آماده بوده است زیرا در كشوری زندگی كرده است كه به سبب فشار مطبوعات، سرنوشتش در یك چشم به هم زدن می توانسته از این رو به آن رو شود.
در فردریش هافن، ایرانی ها، جام جهانی نسبتاً سبك و بی دردسری را تجربه كردند. در هتلی آرام با محیطی گرم و دلپذیر، به سبك پانسیون های خانوادگی. آنتن ماهواره ای برای گرفتن كانال های تلویزیونی برایشان نصب شده بود و مدیریت هتل هم كاملاً گوش به فرمانشان بود. در یكی از اتاق ها هم نمازخانه ای دایر شده بود. یكی از كارمندان هتل می گفت: به آن اتاق زیاد رفت و آمد می كنند نوشابه های الكلی از داخل یخچال های كوچك درون اتاق ها برداشته شده بود. یك سرآشپز هم از تهران با هیات ایرانی همراه شده بود. به گفته مدیریت هتل این آشپز مردی بسیار مهربان بود و در تمام مدت حاضر بود طعم غذاهای كشورش را به مشتریان دیگر هتل بچشاند.
در ورودی شهر نوار پارچه ای بزرگی مقدم تیم ملی ایران را خوشامد می گفت. همین بی پیرایگی در حول و حوش استادیوم محل تمرین نیز حكمفرما بود. برانكو ایوانكوویچ می گفت كه توقع بیش از این نداشته و در واقع در جست وجوی چنین جای آرامی برای تمركز حواس بوده است.
بازیكنان تیم ایران مدتی اجازه خارج شدن از محوطه و رفتن به اطراف دریاچه را نداشتند ولی دو بار آنها را دیده اند كه در پیاده رو های دور و بر در حالی كه ساك هایشان را كج روی كولشان انداخته بودند با خلق و خویی خوش برای خود قدم می زده اند. می گفتند در حال خرید سوغاتی هستند.
بخش جدی اقامتشان در خاك آلمان، بازدید از موزه زپلین بود؛ ظاهراً به یادماندنی ترین بخش.
در سال ،۱۹۹۸ تیم ملی ایران ناقوسی تاریخی را به صدا درآورد و آن پیروزی ۲ بر ۱ در دور اول مسابقات جام جهانی در برابر آمریكا بود. مصافی بیشتر سیاسی تا ورزشی كه به یك واقعه تبدیل شد. این بار حضورشان در جام جهانی آرام تر و بی سر و صدا تر بود. در كنج خلوت خودشان.

* الن مرسیه، فرستاده ویژه به فردریش هافن
۲۱ ژوئن ۲۰۰۶
ترجمه: نازك افشار

منبع : روزنامه شرق