سوگ‌نامه‌ای برای <مرحوم اقتصاد>

تا چند سال قبل، هرگاه کسی عبارت <یادش بخیر> را بــر زبــان مــی‌آورد، بــلا‌فــاصـلـه ذهـن مـخـاطـببه دهها سال قبل معطوف می‌شد و در انتظار شنیدن سخنی می‌نشست که تنها به یک خاطره تبدیل شده بود. اما اکنون این عبارت برای بازگو کردن برخی حوادث به کار می‌رود که از وقوع آن، سه یا چهار سال بیشتر نگذشته و هنوز در ذهن بسیاری از مردم باقی است.
امروز بسیاری از مردم می‌گویند <یادش بخیر> چهار سال قبل عده‌ای از مدعیان اصولگرایی، مجلس ششم ودولت هشتم را به کم توجهی در مسائل معیشتی و اقتصادی متهم می‌کردند و با چهره برافروخته، تأسف خود را از سرگرمی رئیس جمهور و دولت او به <نظریه‌پردازی> به جای پرداختن به وظایف اجرائی بیان می‌داشتند. یادش بخیر، سه سال قبل مردم به کسی امید بستند که با زبانی ساده، تعجب خود را از عدم تغییر وضعیت زندگی مردم علیرغم تغییرات قیمت نفت ابراز می‌کرد. یادش بخیر، سه و نیم سال قبل عده‌ای از اصولگرایان به مجلس ششم حمله می‌کردند که <چرا برای تکمیل تعدادی از پروژه‌های نیمه تمام، به دولت خاتمی اجازه برداشت چند صد میلیون دلا‌ری از صندوق ذخیره ارزی داده است.> این اصولگرایان، اقدام مجلس و دولت را <خیانت و چوب حراج به ثروت ملی> می‌دانستند. یادش بخیر تا سه سال قبل رسانه ملی آنقدر به فکر آسایش مردم بود که کوچک‌ترین افزایش قیمت کالا‌های اساسی و غیراساسی یا حتی وقوع یک تصادف ناشی از وضعیت نامناسب جاده‌ها را با آب و تاب فراوان به اطلا‌ع مردم می‌رساند. یادش بخیر، ۴سال پیش، ا‌صولگرایان مرتباًحسرت می‌خوردند که <چرا بعضی از اصلا‌ح‌طلبان، از لزوم توسعه اقتصادی غافل شده و مرتباً از توسعه سیاسی سخن می‌گویند.> یادش بخیر، چهار سال قبل عده‌ای از اصولگرایان، نمایندگان مجلس ششم را به خاطر حمایت از دولت خاتمی، وکیل الدوله می‌نامیدند و از مردم می‌خواستند در انتخابات به کسانی رای دهند که برای حفظ حقوق مردم، هرگونه رودربایستی با مسئولا‌ن دولتی را کنار خواهند گذارد. یادش بخیر...
اما امروز در چه وضعیتی هستیم؟ برخی از همان کسانی که از وجود <وکیل الدوله> دچار عذاب وجدان می‌شدند - یا هم فکران آنها - به صراحت بر زیان‌بار بودن برخی تصمیمات سیاسی و اقتصادی دولت تاکید می‌کنند و در عین حال، چشم در چشم مردم می‌گویند: <به خاطر رئیس جمهور باید کوتاه بیاییم>!
البته برای ذکر خیر از برخی خانه نشینان چهار سال قبل و کرسی نشینان امروز، نمونه‌های دیگری هم می‌توان ارائه کرد، اما هیچ چیز مهم‌تر از وضعیت اقتصادی کشور نیست که هم‌اکنون تحت‌سلطه کامل اصولگرایان است؛ همان اصولگرایانی که اصلا‌ح‌طلبان را به بی‌توجهی نسبت به اقتصاد و معیشت مردم، متهم می‌کردند!
امروز دولت از لحاظ کسب درآمدهای نفتی، در استثنایی‌ترین شرایط به سر می‌برد و اگر برنامه‌ریزی دقیـق، مجـریان هوشمند و پرکار و <مچ‌گیری> نهادهای نظارتی به صورت کامل وجود داشت، قطعاً مردم به صورت واقعی طعم افزایش درآمدهای نفتی کشور را می‌چشیدند و یا بنابر وعده مندرج در یکی از روزنامه‌های طرفدار دکتر احمدی‌نژاد <پول نفت را بر سر سفره‌های خود احساس می‌کردند.> اما چرا این اتفاق نیفتاد؟ پاسخ مشخص است: کسی که او را رئیس سیاسی مجلس هفتم می‌خوانند از <ضعف استراتژی اقتصادی> دولت نهم سخن می‌گوید و رئیس مرکز پژوهش‌های مجلس هم در مصاحبه‌ای عمومی بر این نکته تاکید می‌کند که <دولت نهم در امور اقتصادی، برنامه و متولی مشخص ندارد.> البته برخلا‌ف چهار سال قبل که <اقتصاد> خیلی مهم بود، امروز ضعف استراتژی و فقدان برنامه و متولی اقتصادی، تنها در حد یک حرف باقی می‌ماند و علیرغم اهمیت جایگاه حقوقی گوینده، این سخن به هیچ وجه شانس انعکاس در رسانه ملی را پیدا نمی‌کند: سایر رسانه‌های اصولگرا نیز حتی به اندازه خبر فوت یک چهره نیمه معروف، این خبر را پوشش نمی‌دهند، به طوری که گویی از نظر بعضی افراد، <اقتصاد> و <شرایط اقتصادی کشور>، سالهاست که <مرحوم> شده و دیگر نیازی به سخن گفتن در مورد آنها - حتی انعکاس هشدارهای شدید شاخص‌ترین عناصر جبهه اصولگرایی - وجود ندارد.
شرایط اقتصادی کشور، آنقدر اهمیت خود را برای بعضی از افراد از دست داده است که تنظیم مهم‌ترین سند اقتصادی یعنی بودجه نیز از نظر بعضی محافظه‌کاران به یک موضوع کم‌اهمیت تبدیل شده است. به طوری که هشدار عده‌ای از نمایندگان مجلس - اعم از اصلا‌ح طلب و اصولگرا - در خصوص تغییرات اعمال شده توسط دولت در روش بودجه نویسی و نگرانی آنها ازحذف نظارت مجلس بر روند هزینه‌ها و درآمدها، حتی به اندازه گزارش افتتاح یک پروژه روستایی مربوط به وعده‌های استانی دولت، در رسانه ملی و برخی رسانه‌های دیگر مورد توجه قرار نمی‌گیرد.
بی توجهی اعجاب انگیز برخی اصولگرایان به مسائل اقتصادی وعبور بزرگوارانه آنها از کنار مشکلا‌ت معیشتی مردم - که در بعضی جنبه‌ها، به هیچ وجه قابل مقایسه با ۴ سال قبل نیست - چیزی از اهمیت اقتصاد نمی‌کاهد، همانطور که تلا‌ش تعدادی از رسانه‌ها برای قراردادن <موضوعات اقتصادی> در لیست متوفیان، باعث نخواهد شد که مردم شعارهای رنگارنگ اقتصادی محافظه‌کاران در سال ۸۱ و قبل از آن را فراموش کنند. اما این وضعیت یک حقیقت را آشکار می‌سازد. این حقیقت <تقدم سیاسی بر همه جنبه‌های توسعه> است. زیرا در سایه توسعه سیاسی، هیچ کس جرا‡ت نخواهد کرد که به صراحت از <گران شدن اجاره مسکن به خاطر تبلیغات اشتباه یک دستگاه دولتی> سخن بگوید اما با مقصر این موضوع برخورد نکند. توسعه سیاسی همچنین شرایطی فراهم خواهد کرد که هر کس تلویحاً بگوید: <برخی تصمیمات دولت اشتباه و هزینه‌ساز است، اما به خاطر تعهد به حفظ انسجام اصولگرایان، سکوت می‌کنیم> بلا‌فاصله رسانه‌ها، او را به محاکمه خواهند کشید. اگر توسعه سیاسی به حاشیه رانده نشود، همه سیاستمداران و قدرتمندان، برای هر کلا‌م و موضع‌گیری داخلی و خارجی خود- که تاثیر آن بر اقتصاد نیز غیرقابل انکار است- مجبور به پاسخگویی و پرداخت هزینه‌های آن خواهند بود. در غیر این صورت، حتی طرفداران تقدم توسعه اقتصادی بر توسعه سیاسی باید برای <اقتصاد> و <مشکلا‌ت اقتصادی مردم> مرثیه بخوانند!

منبع : روزنامه آفتاب یزد