دختران نمایشگر - Showgirls

سال تولید : ۱۹۹۵
کشور تولیدکننده : امریکا
محصول : آلن مارشال و چارلز اوانز
کارگردان : بلا ورهوون
فیلمنامه‌نویس : جو استرهاز
فیلمبردار : جوست واکانو
آهنگساز(موسیقی متن) : دیوید استوارت
هنرپیشگان : الیزابت برکلی، کایل مک لاکلن، جینا گرشن، گلن پلامر، رابرت دیوی، ویلیام شاکلی، جینا رورا
نوع فیلم : رنگی، ۱۳۱ دقیقه


ـ ̎نومی مالون̎ (برکلی)، زن جوانی، به امید رسیدن به شهرت و موفقیت، راهی لاس وگاس می‌شود. در آنجا، رانندهٔ اتوموبیلی که او را تا آنجا آورده، چمدانش را می‌رباید و او تنها و بی‌پول آواره می‌شود. مشکل ̎نومی̎ از طریق هم خانه شدن با ̎مالی̎ (رورا)، دختر جوان سیاه‌پوستی که همان شب با او آشنا شده، حل می‌شود. ̎نومی̎ کاری به عنوان رقصنده در یک کلوب شبانه می‌یابد و سپس با ̎جیمز اسمیت̎ (پلامر)، طراح رقص سیاه‌پوست جوان، رابطه‌ای صمیمانه پیدا می‌کند که چندان دوامی ندارد. ̎نومی̎ نظر ̎کریستال کانرز̎ (گرشن)، ستارهٔ نمایش‌های شبانهٔ لاس‌وگاس را به خود جلب می‌کند. ̎کریستال̎ که تمایلات هم‌جنس دوستانه دارد از ̎نومی̎ می‌خواهد در ازای دریافت پانصد دلار برای دوستش، ̎زاک کاری̎ (مک لاکلن)، مدیر یکی از بزرگ‌ترین کلوب‌های لاس‌وگاس، برنامه اجرا کند. ̎نومی̎ سرانجام از سوی ̎زاک̎ دعوت به همکاری می‌شود. ̎کریستال̎ که از رابطهٔ پنهانی آن دو مطلع شده، اصرار می‌کند تا ̎نومی̎ از نمایشی بزرگ کنار گذاشته شود. ̎نومی̎، ̎کریستال̎ را از پله‌ها پائین می‌اندازد و در نمایش آن شب جای او را می‌گیرد. ̎مالی̎ از سوی خواننده‌ای که بت او است، مورد هتک حرمت قرار می‌گیرد و ̎نومی̎ با آگاهی یافتن از این مسئله به انتقام بر می‌خیزد. سپس به ملاقات ̎کریستال̎ در بیمارستان می‌رود. هنگام خروج از شهر با راننده‌ای که پیش‌تر چمدانش را ربوده بود، برخورد می‌کند، اما این بار موفق به گرفتن حقش از او می‌شود.
ـ دختران نمایشگر به عنوان دومین کار مشترک تیم ورهوون (کارگردان) و استرهاز (فیلمنامه‌نویس) به قصد تکرار توفیق کار قبلی‌شان، غریزهٔ اصلی (۱۹۹۲) روی پرده آمد و با یک شکست توأمان تجاری / انتقادی روبه‌رو شد، که این امر به نادیده گرفته شدن بسیاری از امتیازاتش انجامید. مضمون اصلی فیلم، ایدهٔ تازه‌ای در فیلم‌های موزیکال نیست و قدمتی لااقل تا زمان ساخت خیابان چهل و دوم (لوئید بیکن، ۱۹۳۳) دارد. رابطه همانند آن باکستر / بتی دیویس در همه چیز درباره ایو (جوزف ل. منه‌ویتس، ۱۹۵۰) را به یاد می‌آورد. اما کار استرهاز در اینجا نشان دهنده روی کردی تازه به این مضامین است. دختران نمایشگر میان آثار استرهاز با مضون "حرفه نمایش" مثل رقص بی پرده (ایدریان لین، 1983) و دل‌های آتش (ریچارد مارکواند، 1987)، غیر قراردادیترین برخورد با این مضمون را دارد. مسیری که "نومی" در فیلم طی میکند، با پرداخت استرهاز وجهی تمثیلی مییابد و قالب پیمودن راهی برای حفظ هویت زنانه در جامعه مردسالار را به خود میگیرد. برخوردهای مردان با او تماماً سلطه جویانه است و زنان برای پیش رفت در این جامعه جز زیر پا گذاشتن حقوق یکدیگر (مثل رابطه "نومی / کریستال") ندارند.