این همه مهندس شهرسازی و شهرهایی نازیبا

یکی از مهم ترین شاخص های توسعه یافتگی (حداقل در ظاهر) زیبایی ساختمان ها، اماکن عمومی و به ویژه خیابان ها و معابر عمومی است که در نگاه اول مبنای قضاوت شاهدان قرار می گیرد. و البته تمام کشورهای توسعه یافته به شدت از این شاخص برخوردارند، نکته بسیار مهمی که متأسفانه در کشور ما مسئولان از آن غافلند، کشوری که به دانش های استراتژیک مانند دانش هسته ای، نانو، سلول های بنیادین، فناوری اطلاعات، ماهواره و... دست یافته، زیبنده نیست که از این شاخص های زیباسازی در شهرسازی محروم باشد.
به نظر می رسد یک اصل بسیار مهم که ظاهرا در داخل کشور کسی در مورد آن فکر نمی کند و لذا برنامه ریزی صورت نمی گیرد، کمبود برخورداری شهرهای مختلف کشور از سیستم دفع فاضلاب پیشرفته مانند آنچه در اروپا و آمریکا و دیگر کشورهای توسعه یافته است. این کمبود، از زیبایی های خیابان ها و معابر عمومی را از بین برده و میلیاردها تومان هزینه اضافی را بر کشور تحمیل کرده و جالب است که در سیستم های فاضلابی که هم اکنون درحال راه اندازی است از این نکته مهم همچنان غفلت می شود.
وجود سیستم دفع فاضلاب مانند آنچه در کشورهای توسعه یافته وجود دارد (ارتفاع کانال هایی با بیش از ۲ متر ارتفاع و چندین متر عرض) چند سودمندی اساسی دارد که چشم پوشی از آن ها به هیچ وجه قابل توجیه نمی باشد؛ اول اینکه با استفاده از این سیستم فاضلاب های شهری به سهولت دفع می شود و هر نوع بازسازی به آسانی صورت می گیرد، دوم این که با عبور دادن انشعاب های آب، برق، گاز و تلفن از داخل این سیستم که هر کدام کانال بسیار کوچکی را به خود اختصاص می دهند، به چهره شهر زیبایی خاصی می بخشیم و از شر کابل های سرگردان تار عنکبوتی در آسمان شهرها خلاص می شویم و از سویی عمر این سیستم ها بسیار افزایش می یابد و هرگونه بازسازی، افزایش و تعمیر بسیار سریع و آسان و کم هزینه صورت می گیرد و نیازی به حفاری های پرهزینه، زمان بر، معبربند و... نمی شود، با این طرح میلیاردها تومان در هزینه ها صرفه جویی می شود و بر عمر آسفالت های معابر که باید ۳۰ سال باشد ولی در کشور ما کمتر از ۱۰ سال است افزوده می شود و دیگر شاهد این ناهمواری ها، دست اندازها و چهره زشت خیابان ها و معابر نیز نخواهیم بود. علاوه بر این، سیستم های فوق در مواقع نیاز پناهگاهی امن تلقی می شوند و دیگر نیازی به حفر چاه های سنتی و تهدید لایه های زیرزمین به ویژه هنگام وقوع زلزله، نیست.
سؤال اصلی این جاست که در کشور ایران با این همه مهندس و دکتر شهرسازی، عمران، راه و ساختمان و... چرا تاکنون به این امر ساده توجه نشده است و چه زمانی ما حاضر می شویم که برای کارهای اصولی و مبنایی ارزش قایل شویم.
محمدجواد یاری

منبع : روزنامه کیهان