در اتاق خواب - IN THE BEDROOM

سال تولید : ۲۰۰۱
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : راس کتس، گراهام لیدر و تاد فیلد
کارگردان : فیلد
فیلمنامه‌نویس : رابرت فستینگر و فیلد، بر مبنای رمانی نوشتهٔ آندره دوبو
فیلمبردار : آنتونیو کالواچه
آهنگساز(موسیقی متن) : توماس نیومن
هنرپیشگان : تام ویلکینسن، سیسی اسپیسک، نیک استال، ماریزا تومی، ویلیام ماپودر، ویلیام وایز، سلیا وستن، کارن آن و فرانک ت.ولز
نوع فیلم : رنگی، ۱۳۰ دقیقه


̎فرانک فاولر̎ (استال) مرد جوان مهربان و خوش‌سیمائی است که تازه دیپلمش را گرفته و حالا پیش از آنکه در پائیز به دانشکده برود، در تعطیلات تابستان به‌عنوان ماهی‌گیر، کار می‌کند و خرچنگ می‌گیرد. ̎فرانک̎ ضمناً با ̎ناتالی̎ (تومی)، زنی جذاب آشنا شده که ده سالی از او بزرگ‌تر است و تازگی از شوهرش، ̎ریچارد̎ (ماپودر) جدا شده ـ اگرچه طلاقشان رسمی نشده است ـ پدر و مادر ̎فرانک̎، ̎مت̎ (ویلکینسن) و ̎روت̎ (اسپیسک)، در مناسب بودن این رابطه ـ آن‌هم در حالی‌که پسرشان چند ماه دیگر قادر به ادامه‌اش نخواهد بود ـ شک و نگرانی‌هائی دارند. البته ̎مت̎ به ̎فرانک̎ اعتماد دارد و او را آزاد می‌گذارد که خودش در این زمینه تصمیم بگیرد ولی ̎روت̎ خیلی آرام و متین و در عین حال قاطعانه، مخالفت‌های خود را به اطلاع پسرش می‌رساند. یک روز ̎ریچارد̎ بی‌مقدمه و سرزده وارد خانهٔ ̎ناتالی̎ می‌شود و وقتی می‌فهمد ̎فرانک̎ آن‌جاست، بی‌رحمانه او را به قتل می‌رساند. اما ترازوی عدالت به طرفی سنگینی می‌کند که کسی انتظارش را ندارد و ̎ریچارد̎ را تا وقت دادگاهش به قید ضمانت آزاد می‌کنند. در حالی‌که ̎مت̎ به کار پناه برده تا قدری از درد و رنج این مصیبت بکاهد و بر احساساتش سرپوش بگذارد، ̎روت̎ بیش از پیش در خود فرو می‌رود، گوشه‌نشین می‌شود و علاقه و شور خود را به کار تدریس موسیقی‌اش از کف می‌دهد و شب‌ها را با تلویزیون تماشا کردن و سیگار کشیدن می‌گذراند...
● واکنش والدین طبقهٔ متوسط به مرگ نابه‌هنگام فرزند، فقط بردباری و اندوه به سبک اتاق پسر نانی مورتی (۲۰۰۱) نیست. گاهی هم جنون و انتقام‌جوئی غیرمنتظره‌ای است که ماریو مونیچلی در یک شهروند کوچک کوچک (۱۹۷۷) نشان داده بود. در اتاق خواب مسیر دوم را به طرز غیرمنتظره‌ای تا به آخر می‌رود و البته با وقار و خونسردی تأثیرگذاری این کار را می‌کند. فیلد کارگردان و فیلم‌نامه‌نویس در پی نمایش رشد تدریجی خشونت از دل سرخوردگی و عجز است، خشونتی حسی که در چهره‌ها و جمله‌ها و سکوت‌ها و فضاهای خالیِ پدر و مادر ریشه می‌دواند و البته به‌صورتِ خودنمائی درنمی‌آید. در اتاق خواب ـ که می‌توانست ساخته‌ای از کلود شابرول باشد ـ بیش از هرچیز فیلم دو بازیگر فوق‌العاده است: اسپیسک که در یکی از بهترین و تکان‌دهنده‌ترین نقش‌هایش می‌تواند لحظه‌ای ناآرام باشد و لحظه‌ای بعد مهربان و این را طبیعی جلوه دهد و ویلکینسنِ انگلیسی‌الاصل که این‌جا به راحتی در قالب یک مرد محترم نیو انگلندی فرو می‌رود و حرکت میان انسانیت و انتقام را عالی از کار درمی‌آورد. حتی تومی هم بهترین بازی‌اش را عرضه می‌کند. البته فیلم حرف آخر را فراموش نمی‌کند: انتقام که تمام می‌شود، آدم‌ها دیگر آدم‌های سابق نیستند. در سالی که شاهد حادثهٔ ۱۱ سپتامبر بود، فیلم حضور و مناسب زمانیِ غافل‌گیرکننده‌ای پیدا کرد.