نقش سازمانهای بین المللی غیر دولتی

● تعریف سازمانهای غیر دولتی
سازمانهای غیردولتیNon-Governmental Organizations)) عموماً به عنوان سازمانهایی كه بوسیلهٔ دولتها یا توافقات میان آنها بوجود نیامده‌اند شناخته می‌شوند. طبق نظر هارولد جاكوبس (Harold Jacobson) نویسنده, یكی از منابع موثق در بحث سازمانهای بین‌المللی, این سازمانها هم مانند سازمانهای بین‌الدولی (IGO) دارای جلسات زمانبندی شده بین اعضاء, نمایندگان, تصمیم‌گیران مشخص و یك هیأت مدیره دائمی هستند. [۱] بعلاوه اعضای آنها معمولاً افراد و موسسات خصوصی هستند و تقریباً همگی ارتباطات زیادی با سازمانهای دیگر برقرار می‌كنند. تنوع گسترده‌ای از كاركرد NGO ها در درگیری‌های دائمی، حل منازعات و همچنین در حوزه‌های كمكهای بشر دوستانه, توسعه, حقوق بشر, استقرار صلح و حوزه‌های دیگر شاهد هستیم.
با وجود اینكه سازمانهای غیر دولتی (NGO) بعضاً به جای «سازمانهای مردمی»، «جنبشهای اجتماعی», «گروههای بزرگ» و «جامعه مدنی» استفاده می‌شود اما در حقیقت NGO ها با هیچ كدام از آنها یكی نیستند. «سازمانهای مردمی» عموماً گروههای منطقه‌ای و سازمان یافته از افراد هستند كه برای تقویت قدرت عمل اعضای آنها در مسائل خاص بوجود آمده‌اند. البته برخی از NGOها سازمانهای مردمی هم هستند اما مفهوم NGO گسترده‌تر است. مفهوم «جنبشهای اجتماعی» وسیعتر و گسترده‌تر از سازمانهاست. جنبش اجتماعی عرصهٔ وسیع جامعه را شامل می‌شود كه در پی بر انگیختن و بوجود آوردن تغییرات اجتماعی در حوزه‌هایی مثل خلع سلاح, محیط زیست, حقوق مدنی و جنبش زنان است.[۲] «گروههای بزرگ» مفهوم جدیدی است كه در جریان نشست سازمان ملل در ریو در سال ۱۹۹۲ به منظور ایجاد یكپارچگی میان گروههای اجتماعی و دولت ملتها و سازمانهای بین‌الدولی(Intergovernmental Organizations) در مورد مسائل مربوط به محیط زیست و توسعه در دستور كار قرار گرفت. NGO ها به عنوان یك شخص جدا از این اشخاص شناخته می‌شوند امّا در عین حال اشتراكات بسیاری با آنها دارند. [۳] نهایتاً «جامعه مدنی» واژه ایست كه در پایان جنگ سرد و برای توصیف آنچه كه در یك دولت مستبد فراموش شده به نظر می‌رسد، یعنی: مشاركت جمعی گسترده و دخالت در اداره جامعه كه از ضروریات حكومتهای دموكراتیك هستند كاربرد همگانی یافت.
در حالی كه این بحث مطرح است كه NGO ها صدای مردم هستند با این وجود یك استدلال عكس آنرا بیان می‌كند بر اساس این استدلال NGO ها بوسیله عضویت و تمركز رهبری كه بیشتر در كشورهای ثروتمند و شمال قرار دارند به پشتیبانی از این دولتها اقدام می‌كنند.[۴] برخی دیگر هم معتقدند كه تصمیم‌گیری در NGO ها مسائلی مانند تعهد, انتخاب مردمی و مسئولیت را بر آورده نمی‌كند.
خود NGO ها ممكن است محلی, ملی, یا بین‌المللی باشند. برخی اوقات NGO های بین‌المللی با عنوان INGO شناخته می‌شوند. اكثر NGO های به رسمیت شناخته شده از سوی شورای اجتماعی و اقتصادی سازمان ملل(ECOSOC)، بین‌المللی دانسته می‌شوند امّا بر خلاف باور عامه اولین گروه از NGO ها شناخته شده از طرف ECOSOC در دهه ۱۹۴۰ شامل چندین NGOی ملی نیز بوده است. همه NGها یكدست نیستند. لیست طولانی‌از اسامی اختصاری كه جمع‌آوری شده است تأئیدی بر این ادعاست . به عنوان مثال: NGO ها INGO (International Organizations) (جهانی), BINGO (Business International NGO) (تجاری)، RINGO (Religious International NGO) (مذهبی), ENGO (Environmental NGO) (محیط زیست), CONGO (Government- Operated NGO) (دولت- ساخته كه دولتها برای جایگزینی سازمانهای غیر دولتی در جهت كسب مساعدت خارجی بوجود آورده‌اند). QUANGO (Quasi- nongovernmental NGO) (نیمه دولتی سازمانهایی كه تا اندازه‌ای از سوی دولتها حمایت می‌شوند) و بسیاری از سازمانهای مختلف دیگر.
با اینكه برخی گروههای دیگر از سازمانها هم غیر دولتی هستند امّا مشمول مفهوم NGO نمی‌شوند. این واژه به روشنی شركتهای منفعت گرا، معاهدات خصوصی و شركتهای چند ملیتی (MNCS) را استثنا می‌كند (هر چندگاه همكاریهای ایجاد شده توسط MNC ها مانند اتاق بازرگانی جزء سازمانهای غیر دولتی محسوب می‌شوند) همچنین جنبشهای آزادی‌خواه, احزاب سیاسی جزء سازمانهای بین‌المللی غیر دولتی به شمار نمی‌روند. متأسفانه اخیراً برخی خارج از چارچوب سازمانهای بین‌المللی بخصوص نویسندگان نظامی جنبشهای تروریستی را به NGO ها منتسب كرده‌اند, شاید این اقدامات در راستای بی اعتبار كردن NGO ها باشد. پتر ویلتس(Peter Willetts) یكی از صاحب‌نظران NGO ها را اینگونه تعریف می‌كند: «تعهد در جهت خشونت‌زدایی محترم‌ترین اصل تعریف كننده یك سازمان بین‌الملل است.»[۵]
● چرا سازمانهای غیر دولتی اهمیت دارند؟
در اوایل دهه ۱۹۹۰ اهمیت NGO برای همگان روشن شد. NGO ها در كشورهای در حال توسعه به منظور برقراری پیوندهای نزدیك برای بهره برداری از منابع سطح زمین و مهمتر از آن كمك برای تأمین مخارج توسعه (كه بسیار ارزانتر از كمكهای دولتها و یا سازمانهای بین‌الدولی است) بنیان گذاشته شدند.
همانطور كه گزارش دبیر كل سازمان ملل در سال ۱۹۹۸ اعلام می‌كند: از لحاظ پرداخت وام, سازمانهای بین‌المللی غیر دولتی در كل دومین یاری كننده در مسیر توسعه به شمار می‌روند.[۶] در سال ۱۹۹۲ مقاله‌ای در نیویورك تایمز درست قبل از كنفرانس سازمان ملل درباره توسعه و محیط زیست، اجرأی برنامه‌های توسعه محور توسط NGO ها مانند برنامه تریكل‌آپ(Trickle-UP Program) را مورد انتقاد قرار دارد و بر ارزش پابین و خطر بالای آنها تأكید كرد. [۷] NGO‌ها نقش جدیدی در مسائل بشر دوستانه از طریق مأموریتهای مداوم در حفظ صلح ایفا می‌كنند. این سازمانها به طور روز افزون در روابط سازمان ملل مورد توجه قرار می‌گیرند و برخی دیگر نیز در پی برقراری روابط دوستانه با اعضای شورای امنیت هستند تا در مواقع لازم فعالیتهای خود را هماهنگ نمایند.
هم تعداد سازمانهای غیر دولتی و هم مشاركت آنها در تصمیم گیری‌های ملی و بین‌المللی بخصوص بعد از نیمه دوم قرن ۲۰ به صورت چشم‌گیری افزایش یافته است. در زمان بنیانگذاری سازمان ملل در سال ۱۹۴۵ حدود ۲۸۶۵ سازمان بین‌المللی غیر دولتی وجود داشت. در سال ۱۹۹۰ در مقایسه با ۳۴۴۳ سازمان بین‌الدولی و ۲۰۰ دولت ملت تعداد سازمان غیر دولتی به ۱۳۵۹۱ سازمان افزایش یافته است.[۸] NGO ها در مسائل مرتبط با حقوق بشر, توسعه, محیط زیست و خلع سلاح شناخته شده هستند این بدلیل نقشی است كه آنها در تأثیرگذاری بر سیاستگذاری در سازمان ملل و در دولت - ملتها داشته‌اند.[۹]
همچنین NGO ها در درگیری‌های سازش ناپذیر دارای اهمیت می‌باشند د رأین مسئله نقش سازمانهای غیر دولتی چند بعد دارد از آنچه حل‌كنندگان منازعات به عنوان دیپلماسی انجام می‌دهند تا نظارت بر انتخابات, خلع سلاح و حقوق بشر. مری‌اندرسون(Mary Anderson) بر اهمیت هر دو جنبه فعالیت NGO ها (كمكهای بشر دوستانه- حل منازعات) و مهمتر از آن بر بی‌ضرر بودنشان تأكید كرده است.[۱۰]
● سازمانهای غیر دولتی و سازمان ملل متحد
پیشنهادات مقدماتی امریكا برای یك سازمان بین‌المللی عمومی در ۱۸ جولای ۱۹۴۴ و یا توافقات دامبارتن‌اوكس (Dumbarton Oaks) كه بین چهار قدرت بزرگ یعنی امریكا, انگلستان, شوروی و چین در ۷ اكتبر ۱۹۴۴ حاصل شد, هیچ یك اشاره‌ای به نقش سازمانهای بین‌المللی غیر دولتی نداشت غیر از یك مورد كه آنهم در كارگزاریهای تخصصی سازمان ملل آمده بود.[۱۱]
با این حال هیأت نمایندگان امریكا در كنفرانس سان فرانسیسكو نمایندگانی از ۴۲ سازمان ملی را به عنوان مشاور در بر می‌گرفت. این هیأت نمایندگان شامل اقشار زیر بود: قشر كارگر, حقوقی, كشاورز, تجار, زنان، كلیسا, بازنشستگان و گروههای شهری و اجتماعی. پیشنهاد این هیأت درباره بند مشورت سازمانهای بین‌المللی و ECOSOC منجر شد به گنجاندن ماده ۷۱ در منشور كه NGO ها را با این بیان مجاز می‌كند:[۱۲]
«شورای اقتصادی اجتماعی می‌تواند در مورد مشاوره با سازمانهای غیر دولتی كه در حوزه صلاحیتهایش هستند به توافقات سودمند برسد. هر یك از توافقات در شرایط مقتضی هم می‌تواند یا سازمانهای ملی ایجاد شود البته بعد از رأیزنی با اعضای سازمان ملل كه علاقمند هستند.»
هنگام برگزاری كنفرانس سازمان ملل در مورد محیط زیست و توسعه در سال ۱۹۹۲ حدود ۱۴۲۰ سازمان بین‌المللی غیر دولتی نمایندگانی برای شركت در كنفرانس ریو فرستادند این در حالیست كه تقریباً ۲۵۰۰۰ فعالیت و مشاركت از سوی ۹۰۰۰ سازمان بین‌المللی غیر دولتی فضایی جهانی را از NGO های هم جهت ایجاد كرده بود.
منبع: سازمان ملل. گزارش سالیانه دبیر كل ۸ س ۱۹۹۸ با عنوان: فعالیت سازمانهای غیر دولتی
با افزایش علاقه به مشورت با سازمانهای غیر دولتی, در سال۱۹۹۳ ECOSOC یك بازنگری در ترتیبات مشورتی با NGO ها را درخواست كرد. این عمل در جهت توسعه قوانین مرتبط با مشاركت NGO ها در كنفرانسهای سازمان ملل, ترتیبات عملی كمیته‌های NGO و سهم NGO ها در دبیرخانه صورت گرفت.[۱۳] در ۳۵ جولای ۱۹۹۶ در چهل و نهمین نشست ECOSOC قطعنامه‌ای در مورد به روز كردن ترتیبات مشورت با NGO ها به تصویب رسید. همانند دو قطعنامه قبلی در این قطعنامه ترتیبات اینگونه مشخص شده است:[۱۴] حالت مشورتی عمومی (سازمانهایی كه مرتبط با فعالیتهای عمومی شورا هستند و به طور گسترده معّرف بیشتر كشورها هستند), حالت مشورتی خاص (سازمانهایی كه دارای صلاحیت تخصصی در حوزه‌های فعالیت شورا هستند) و حالت متفرقه (سازمانهای مفید دیگر) و به برخی دیگر از سازمانها حق حضور در جلسات و دریافت اسناد داده شده است.
ECOSOC در دهه ۹۰ مدت زیادی با مجمع عمومی و دبیرخانه درباره مسئله وارد كردن NGO ها در ساختار سازمان ملل دست و پنجه نرم كرده و سرانجام در ژوئن ۲۰۰۴ اعضای برجسته دبیرخانه گزارش خود را در مورد جامعه مدنی و روابط سازمان ملل منتشر كرد كه بیان می‌داشت: سازمان ملل باید:
▪ به مشاركت و همكاری بیشتر توجه كند
▪ تكیه خود را بر دولتهای بیطرف بگذارد
▪ گفتگوی میان شورای امنیت و NGO را تضمین نماید
▪ با نمایندگان NGO ها ارتباط بیشتری داشته باشد.
همچنین این گزارش پیشنهاد می‌كرد یك هیأت كوچكی تحت نظر مجمع عمومی و دبیرخانه با مسئولیت فراهم كردن همكاری و همگرأیی بیشتر ایجاد شود. این هیأت تنها شامل نمایندگان NGO ها و جامعه مدنی نخواهد شد بلكه نمایندگان منتخب تجار و كمیته‌ای در مسائل محلی را نیز در بر می‌گیرد.[۱۵]
واكنش سازمانهای غیر دولتی به این پیشنهادات بسیار متفاوت و متغییر بوده است. از علاقه‌مندی نسبت به امكان نزدیك شدن به مجمع عمومی تا ترس از اینكه تنها حركتی در كاهش نقش تجارت آزاد در ساختار سازمان ملل باشد.● فعالیت سازمانهای غیر دولتی در حوزه سازمان ملل
سازمانهای بین‌المللی غیر دولتی از نقش مشورتی خود با سازمان ملل در جهت اثر گذاشتن بر منازعات بی‌پایان به شیوه‌های مختلف استفاده می‌كنند. آنها در پی آن هستند كه مجمع عمومی و دیگر بخشهای سازمان ملل را برای تصویب قطعنامه‌‌هایی در موضوعات خلع سلاح, توسعه, حقوق بشر و موضوعات دیگر كه جزء علل و ریشه‌های اصلی منازعات هستند مُجاب نماید. این سازمانها به توسعه نهادهای جدید سازمان ملل و معاهدات كمك زیادی كرده‌اند. آنها در صدد بوده‌اند تا مباحثات جدیدی مانند محیط زیست, حقوق زنان و كودكان را در حوزه صلاحیت سازمان ملل بگنجانند آنها از طریق دیوان بین‌المللی از اعضای سازمان ملل برای مسائل تسلیحاتی و خلع سلاح در خواستهایی كرده‌اند و در توسعه دیوان بین‌المللی دادگستری اهمیت فراوانی داشته‌اند و نیز در كمكهای بشر دوستانه، باز پرداخت بدهی‌ها و اجتماعاتی كه اخیراً برای جلوگیری از بروز منازعات فعالیت می‌كنند ایفای نقش كرده‌اند.
برای مثال در برنامه دیوان بین‌المللی كه در ۱۹۸۶ در نیوزلند آغاز شد, مسئولیت ارائه نظریات و دیده‌ها به سازمان بهداشت جهانی و مجمع عمومی در مورد سلاحهای هسته‌ای و محیط زیست بر عهده سازمانهای غیر دولتی گذاشته شد. سازمان جهانی فیزیكدانان علیه جنگ هسته‌ای (IPPNW) كه در سال ۱۹۸۵ موفق به كسب جایزه صلح نوبل شد بیانیه‌ای در حمایت از قطعنامه نشست جهانی در سال ۱۹۸۸ صادر كرد. همچنین طرحی از سوی دفتر همكاری حقوقدانان علیه سلاحهای هسته‌ای (IALANA) به كشورها ارسال شد و توسط روزنامه‌ها هم مورد حمایت قرار گرفت تا همه جهانیان برای آن اقدام نمایند.
با استفاده از ماده ۶۶ منشور (كه به بخشهای دیگر اجازه می‌دهد برای بیان نظرات دیدبانی كه دیوان بین‌المللی درخواست نموده در مجمع عمومی حضور یابند) سازمان جهانی فیزیكدانان علیه جنگ هسته‌ای (IPPNW) سازمان بهداشت جهانی را متقاعد كرد تا قطعنامه‌ای در موضوع یاد شده در ۱۴ می ۱۹۹۳ تصویب كند.[۱۶] دو سازمان یاد شده بعد از اینكه بررسی مسئله به دیوان رفت در سپتامبر ۱۹۹۳ طرحهایی را مطرح كردند كه مورد پذیرش بسیاری از كشورها قرار گرفت. دیوان بین‌المللی در طول سال‌های ۱۹۹۴ و ۱۹۹۵ در حال رسیدگی به دادخواستها و مدارك وكلای شهروندان بود.
دولتهای دارای سلاحهای هسته‌ای و برخی دیگر استدلال می‌كنند كه مجمع عمومی سازمان ملل مسئول اصلی رسیدگی به اینگونه مسائل است نه سازمان بهداشت جهانی (WHO). كمیته حقوقدانان در سیاست هسته‌ای, نمایندگان امریكا در سازمان (IALANA) به مجمع عمومی فشار وارد می‌كرد تا قطعنامه‌ای تصویب نماید. قطعنامه‌ای با دستاورد حمایت از فعالیتهای صلح‌آمیز در ۱۸ نوامبر ۱۹۹۴ توسط مجمع عمومی به تصویب رسید. در آن روزها پرونده به دیوان بین‌المللی رسیده بود و دادگاه در ۸ جولای ۱۹۹۶ رأی خود خود را اینگونه صادر كرد: تهدید و یا استفاده از تسلیحات هسته‌ای بر خلاف قانون جنگهای مسلحانه و حقوق انسان‌دوستانه بین‌المللی است. امّا در مورد دفاع از خود اظهار نظری نكرد.
در این پرونده NGO ها از طریق دولتها و نهادهای مشورتی با ECOSOC وارد عمل شدند تا رأیی از دیوان دادگستری بین‌المللی بدست آورند كه دولتهای قدرتمند هسته‌ای مخالف آن بودند. این طرح در چندین پرونده دیگر در خارج از حوزه‌های اقتصادی سیاسی مورد تقلید واقع شد. كوفی عنان (Kofi Annan) دبیر كل سازمان ملل مكرراً اهمیت نقش NGO ها در توسعه دیوان بین‌المللی و حل مسئله مناطق مین‌گذاری شده در ۱۹۹۷ را گوش زد كرده است.
سازمان جهانی مبارزه با مین‌گذاری (ICBL) توانست به صورت موفقیت آمیز هم دولتها و هم NGOهای دیگر را بسیج كند به طوری كه كنوانسیون اُوتاوا (Ottawa convention) توسط همه ۱۲۲ كشور در دسامبر ۱۹۹۷ امضا شد. در سپتامبر ۱۹۹۸ كه بوركینافاسو به عنوان چهلمین كشور به معاهده منع مین‌گذاری پیوست یك ركورد در مدت یك معاهده جهانی ثبت شد. این اقدام یك همكاری یگانه بین گروه متشكلی از حكومتها و سازمانهای مبارزه با مین‌گذاری بود كه در سلسله نشستهایی در وین, بن, بروكسل و اُسلو در طی سال ۱۹۹۷ حاصل شد این همكاری خارج از سیستم سازمان ملل بود و به جای اجماع بر رأی اكثریت متكی بود. در این مسئله سازمان ICBL در مذاكرات شركت می‌كرد و سعی در متقاعد كردن دولت‌ها داشت.
اكنون(سپتامبر ۲۰۰۴) معاهده دارای ۱۴۳ عضو از میان دولتها, ۱۹ عضو دیگر و ۴۲ عضو غیر دولتی است, سازمانهای غیر دولتی هنوز امضا و تصویب معاهده را تشویق و رعایت آنرا كنترل می‌كنند.
مذاكرات غیر رسمی مكانیزمهای مهمی هستند كه NGOها را به سازمان ملل مرتبط ساخته‌اند. در اوایل سال ۱۹۹۵ جیم پل (Jim paul) و عده‌ای دیگر شروع به ثبت گروههای عملیاتی سازمانهای غیردولتی در شورای امنیت كردند. در كمكهای بشر دوستانه و مسائل امنیتی هماهنگی‌ها پر رنگ تر شده و گاه منجر به مباحثاتی بین اعضای شورای امنیت و سازمانهای بشر دوست شده است. به طور كلی ۳۰ NGO در این زمینه به نمایندگی از گروههای مختلف فعالیت می‌كنند ۶ NGO مذهبی, ۶NGO حقوق بشر, ۲ گروه زنان و تعدادی در مورد كمكهای بشر دوستانه و توسعه همچنین گروههای دیگر مانند صلح بین‌الملل, كمیته حقوقدانان در سیاست هسته‌ای, حامیان دیوان بین‌المللی, جنبش فدرالیسم ،بنیاد خیریه سازمان ملل و دادگاه صلح لاهه. این سازمانها به صورت گسترده و خصوصی با اعضای شورای امنیت دیدار كرده و اطلاعات میدانی خود از مناطق بحرانی را در اختیار آنها گذاشته‌اند.[۱۷] اكنون دفتر همكاری سازمان ملل (Quaker UN Office) به عنوان یك NGO كوچك امّا تأثیر گذار كه در راستای تسهیل كار نمایندگان فعالیت می‌كند در سازمان دایر است و برخی اوقات در مورد موضوعات مربوط به مسائل زیست محیطی بین طرفین جنگ جلساتی برگزار می‌كند. كواكرز (Quakers) و منونیتز (Mennonites) هر دو از سازمانهای عملیاتی غیر دولتی هستند كه پیوسته نقش میانجی‌گری در درگیرها را بازی می‌كنند.
NGO های زیاد دیگری هم هستند كه مستقیماً در حل منازعات تلاش می‌كنند سازمانهایی مثل پاگواش (Pugwash) و دارت موث (Dartmouth) در دهه‌های زیادی فعالیت كرده‌اند بخصوص در مسائل مربوط به كنترل تسلیحات و مرزبندیهای دوره جنگ سرد. عملكرد جامعه سنت ایگیدیو (sant Egidio) هم در نقش مكمل مذاكرات صلح موزامبیك بسیار مهم بوده است.
سازمان بین‌المللی بحران (International crisis Group) بر ظهور علائم نسل كشی، علاوه بر دیگر عملكردهایش كنترل داشته است. سازمان جستجو برای زمینه‌های مشترك (search for common Ground) در حمایت از صلح و حقوق زنان در جنگها اقداماتی انجام داده از جمله در بروندی (Burundi) اقدام به تأسیس رادیو كرده است تا ندای صلح را منتشر نماید.[۱۸] سازمان هشدار جهانی (International Alert) و سازمان (FEWER) بسیاری دیگر از NGO ها در مورد اخطار دادن در مورد قانونشكنی‌های آغازگر منازعات فعالیت می‌كنند. سازمان جامعه بین‌المللی زنان در صلح و آزادی (Women`s lnternational League of peace Freedom) در مذاكرات خلع سلاح در نیویورك یكی از اولین گروههایی بودند كه با شورای امنیت در تصویب قطعنامه ۱۳۲۵ سال ۲۰۰۰ همكاری می‌كردند.
نقش NGO ها در درگیری‌ها این موارد را شامل می‌شود, پایان دادن مستقیم, دیپلماسی, میانجیگری, همكاری در نظارت بر انتخابات, حمایت از حقوق بشر و تشویق دولتها به ایجاد شرایط پایدار صلح و امنیت. NGO ها غالباً در مسائل مختلف جهانی نقش مثبت داشته‌اند. گرچه NGO ها بازیگران متقدم این صحنه‌ها نبوده‌اند امّا بدون كمك آنها انجام بسیاری از كارهای دولتها و سازمانهای دیگر امكان پذیر نیست.

نویسنده: كارولین استفانوس
ترجمه:حسین قلجی
منابع
[۱]Harold K. Jacobson. ۱۹۸۴. Networks of Interdependence: International Organizations and the Global Political System. Second edition. (New York: Alfred A. Knopf, ۱۹۸۴), ۴-۱۰.
[۲] For definition and discussion of these and other social movements see Roger S. Powers and William B. Vogele (eds.), ۱۹۹۷, Protest, Power, and Change: An Encyclopedia of Nonviolent Action from ACT-UP to Women&#۰۳۹;s Suffrage. New York: Garland Publishing Inc.
[۳] Section ۳, Chapters ۲۳-۳۲, "Strengthening the Role of Major Groups," includes women, children and youth, indigenous people, NGOs, local authorities, workers and trade unions, business and industry, the scientific and technological community, and farmers. See United Nations Department of Public Information, Earth Summit Agenda ۲۱: the United Nations Programme of Action from Rio. New York: UN DPI/۱۳۴۴, April ۱۹۹۳, pp. ۲۱۹-۲۴۵.
[۴] See for example Elise Boulding, ۱۹۷۷, Women in the Twentieth Century World. New York: John Wiley, pp. ۱۶۵-۲۱۸, for the argument that NGOs represent the voice of the people in a landscape of money and power.
[۵] Peter Willetts. "Non-Governmental Organizations," Article ۱.۴۴.۳.۷ in UNESCO Encyclopedia of Life Sciences.
(www.staff.city.ac.uk/p.willetts/CS/NTWKS/NGO-ART.HTM).
[۶] Report of the Secretary-General: Arrangements and practices for the interaction of non-governmental organizations in all activities of the United Nations system. A/۵۳/۱۷۰ (۱۰ July ۱۹۹۸)
[۷] Paul Lewis, "Fixing World Crises Isn&#۰۳۹;t Just a Job for Diplomats," New York Times, April ۵, ۱۹۹۲, section ۴, p ۴.
[۸] Compiled by author from Yearbook of International Organizations, ۱۹۹۰-۹۱. Table ۴, pp. ۱۶۶۵-۶۸.
[۹] One of the first major news articles on NGOs at the UN was Paul Lewis, "Fixing World Crises Isn&#۰۳۹;t Just a Job for Diplomats," New York Times, April ۵, ۱۹۹۲, section ۴, p. ۴, which looked at NGOs in the context of the UNCED PrepCom.
[۱۰] Mary Anderson. Do No Harm: How Aid Can Support Peace - or War. Boulder, Colorado: Lynne Rienner Publishers, ۱۹۹۹.
[۱۱] See first text in U.S. Department of State, Postwar Foreign Policy Preparation, ۱۹۳۹-۱۹۴۵, Publication ۳۵۸۰ (February ۱۹۵۰) Appendix ۳۸, pp. ۵۹۵-۶۰۶.
See second text in "Dumbarton Oaks Proposals for the Establishment of a General International Organization," in U.S. Department of State, Dumbarton Oaks Documents on International Organization, Publication ۲۲۵۷ (۱۹۴۵), pp ۵-۱۶.
[۱۲]For more detailed discussion of the early stages of NGO consultative status in the UN, see Carolyn M. Stephenson, "NGOs and the Principal Organs of the United Nations," in Paul Taylor and A.J.R. Groom (eds.), The United Nations at the Millennium: The Principal Organs. (London: Continuum, ۲۰۰۰), ۲۷۳-۲۷۶.
[۱۳] ECOSOC Resolution ۱۹۹۳/۸۰, ۳۰ July ۱۹۹۳.
[۱۴] For more detail on the further development of UN-NGO relations, see Stephenson, ۲۷۶-۲۹۴.
[۱۵] Report of the Secretary-General&#۰۳۹;s Panel of Eminent Persons on Civil Society and UN Relationships, June ۲۱, ۲۰۰۴.
[۱۶] http://www.un.org/reform/panel.htm
[۱۷] Global Policy Forum, NGO Working Group on the Security Council Information Statement July ۲۰۰۳. www.globalpolicy.org/security/ngowkgrp/statements/current.htm.
[۱۸] Herding Cats
منبع:beyond intractability
-copyright gheleji ۲۰۰۵