به مناسبت روز جهانی معلولان

● بزرگ‌ترین بزرگداشت انسان‌ها رعایت حقوق آن‌هاست
سوم دسامبر - دوازدهم آذر ماه هر سال- روز جهانی معلولان است. هر ساله روزهای قبل و بعد این تاریخ اخبار گوناگونی پیرامون مسایل‌ مربوط به معلولان می‌خوانیم، جشن‌ها و برنامه‌های مختلفی برگزار می‌شود و مسوولان همه متفق‌القول به اینکه باید مشکلات را حل کنیم، اذعان دارند.
به امید این‌که در هیاهوی برگزاری جشن‌های ۱۲ آذر (روز جهانی معلولان) یادمان و یادتان نرود که من و دوستانم هنوز امکان استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی را نداریم و سرویس‌های ویژهء ایاب و ذهاب معلولان (بهزیستکار) محدودند و مناسب استفادهء معلولان نیستند.یادمان باشد سال گذشته احمدی‌نژاد در پاسخ به نامهء «سلام آقای رییس‌جمهوری» دستور پیگیری مناسب سازی اتوبوس‌ها و حمل و نقل معلولان را در اولویت قرار دادند. دوستم! تو که مثل منی، نه مثل مایی، مثل همهء آدم‌هایی که دارای معلولیت هستند! دوستانم ! همهء آدم‌های معلول و غیر معلول. آقایان، خانم‌ها، مسوولان! باور کنیم که بزرگ‌ترین بزرگداشت آدم‌ها رعایت حقوق آن‌هاست.
باور کنیم امروز تاریخ طولانی حبس انسان‌های دارای معلولیت در کنج انزوای شان پوسیده است. امروز قصهء سنگ‌باران کردن انسانهای دارای معلولیت به جرم حلول روح ناصواب در وجودشان، افسانه‌ای زشت و باور نکردنی است. حکایت دربهای بسته و دیوارهای بلند آموزش، پرورش و زندگی استثنایی، امروز حکایت روزگار سپری شده است.
در عصر ما- عصر پیشرفت و تکنولوژی، عصر ارتباطات و دسترسی به اطلاعات، عصر تفکر و آگاهی - ارزش انسان‌ها به بینش آن‌هاست.اکنون باور انسان‌ها بر این است که باید فرصت یکسان زندگی برای همهء افراد، فراهم شود; انسان‌های سیاه، انسان‌های سفید، انسان‌هایی که در شرق کرهء زمین هستند، انسان‌های غرب کرهء زمین، انسان‌های غیرمعلول و انسان‌های دارای معلولیت. این روزها کتاب قانون را ورق می‌زنند و در همه جای دنیا قانون‌های نوشته شده برای معلولان را مرور می‌کنند و ما نیز باور کرده‌ایم که قانون‌های نوشته شده باید اجرا شوند. امروز دنیا باور دارد که تامین امکانات مناسب در اجتماع، معلولان را به چرخه زندگی واقعی بازمی‌گرداند.
امروز همه می‌دانند که مدرسه، دانشگاه، کتابخانه، اتوبوس، مترو، قطار، سینما، پارک و ... و هر گونه امکان عمومی باید در دسترس همهء آدم‌‌های معلول و_ غیر معلول باشد.امروز. این روزها. اکنون. حالا. از همین حالا و برای همیشه افراد دارای معلولیت را باور کنیم و برای رسیدن به آرمانمان، شهر بدون پله، تلاش کنیم. شهری که در آن پله‌های «آن‌ها نمی‌توانند، آن‌ها‌ ناتوانند» از ذهن آدم‌ها پاک شده است، شهری که در آن همه با هم با فرصت‌های برابر زندگی می‌کنیم ودیگر هیچ وقت به خاطر پله‌ها به توانایی آدم‌ها شک نمی‌کنیم.

آرزو قنبری

منبع : روزنامه سرمایه