جمعه, ۱۴ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 3 May, 2024
مجله ویستا

ایثار - The Sacrifice


ایثار - The Sacrifice
سال تولید : ۱۹۸۶
کشور تولیدکننده : سوئد
محصول : کاتینکا فاراگو
کارگردان : آندری تارکوفسکی.
فیلمنامه‌نویس : آندری تارکوفسکی.
فیلمبردار : سون نیکویست.
آهنگساز(موسیقی متن) : یوهان سباستیان باخ وموسیقی‌های محلی سوئدی و ژاپنی.
هنرپیشگان : ارلاند یوزفسون، سوزان فلیت‌وود، فیلیپا فرانسن، والری مَرس، گودرون گیسلادوتیر، سِوِن وولتر، تومی چلکویست و آلان ادوال.
نوع فیلم : رنگی و سیاه‌وسفید، ۱۴۹ دقیقه.


جزیره یوتلند. «الکساندر» (یوزفسون)، استاد دانشگاه، در سالگرد تولدش با کمک پسر کوچکش (چلکویست) که به‌خاطر جراحی گلوقادر به حرف زدن نیست، نهالی در ساحل می‌کارد. پیام‌های تبریک سالگرد تولد را «اوتو» (ادوال)، پستچی محلی می‌آورد که در شناسائی پدیده‌های مافوق طبیعی تخصص دارد. «ویکتور» (وولتر)، دکتر خانوادگی، «آدلاید» (فلیت‌وود)، همسر «الکساندر» و دخترش، «یولیا» (مرس) نیز حضور دارند. شام را کدبانوی خانه، «مارتا» (فرانسن) و «ماریا» (گیسلادوتیر)، خدمتکار خانه تدارک دیده‌اند. تلویزیون خبر از یک بحران عظیم هسته‌ای می‌دهد. «ویکتور» مجبور می‌شود به «آدلاید» و «یولیا» آرام‌بخش بدهد. «الکساندر» به مطالعاتش پناه می‌برد و برای بازگشت همه چیز به وضع عادی دعا می‌کند تا در عوض هرچه را دارد واگذارد. نیمه شب «اوتو» او را بیدار می‌کند و می‌گوید که تنها راه تغییر وضعیت کنونی زندگی کردن با «ماریا»ی ساحره است. «الکساندر» با این که حرف «اوتو» را باور ندارد، اما اسلحه‌ای از کیف «ویکتور» برمی‌دارد، دوچرخه «اوتو» را قرض می‌گیرد و به خانه «ماریا» می‌رود. در آنجا تهدید به خودکشی می‌کند اما «ماریا» در آغوشش می‌گیرد. صبح روز بعد، بحران به فراموشی سپرده شده است. «الکساندر» مهمان‌هایش را به هواخوری می‌فرستد، خانه را آتش می‌زند، در جواب خانواده وحشت‌زده‌اش از حرف زدن خودداری می‌کند و بالاخره با امبولانس به بیمارستانی منتقل می‌شود. حالا پسرش که قادر به صحبت کردن است، با آسودگی خاصر به نهالِ در ساحل، آب می‌دهد.
* آخرین حکایت اخلاقیِ تارکوفسکی که پایان درخشان را بر کارنامه هنری پُربار او رقم می‌زند. فیلم‌نامه را خود تارکوفسکی با الهام از اسطوره‌های اسلاو و در قالبی «اخلاقی» می‌نویسد. فیلم شرح مکالمه انسان است با نیروی لایزال هستی که جهان را از ویرانی و تباهی نجات می‌دهد. زمانی که فیلم در جشنواره کن مورد استقبال قرار گرفت، تارکوفسکی به دلیل ابتلا به سرطان بستری بود و آخرین روزهای زندگی‌اش را می‌گذراند. کارِ نیکویست (فیلم‌بردارِ محبوب اینگمار برگمان)، مثل همیشه، درخشان است.