بررسی اثر آنتی ژن های پروتواسکولکس کیست هیداتیک بر پیشگیری از رشد کیست های هیداتیک ثانویه

● مقدمه و هدف:
کیست هیداتیک در احشا داخلی انسان و بعضی حیوانات مستقر میشود و یک مشکل بهداشتی - دامپزشکی و اقتصادی در مناطق آلوده تلقی میگردد. هنگامی که این کیست پاره میشود پروتواسکولکسهای داخل آن ممکن است به خارج راه یافته و داخل بافت میزبان ایجاد کیستهای جدیدی موسوم به کیست ثانویه بنمایند. در این راستا این مطالعه به منظور تعیین تاثیر آنتیژنهای پروتواسکولکس کیست هیداتیک بر پیشگیری از رشد کیستهای هیداتیک ثانویه انجام گردید.
● مواد و روشها:
این پژوهش یک مطالعه تجربی است که بر روی ۳۰ موش بالب - سی در سال ۱۳۸۳ در آزمایشگاه انگل شناسی دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی شهر کرد انجام گرفته است. برای این منظور گـروه مـــورد از راه داخل صفاقی مورد تزریق پروتواسکولکس هموژنیزه شده و آنتیژنهای سطحی پروتواسکولکس که با سه دترژنتتوئین - ۸۰، اسدیاس و تریتون ایکس - ۱۰۰ تهیه گردیده بودند قرار گرفتند. به منظور حصول پاسخ ایمنی مناسب تمام آنتیژنهای فوق در مخلوطی از ادجوانت آلوم تزریق شدند.
موشهای گروه شاهد فقط با ادجوانت آلوم تزریق شدند. تمام موشهای گروه مورد به فاصله هر دو هفته دو یادآور از آنتیژنها دریافت نمودند. دو هفته بعد از آخرین تزریق همه موشها در معرض پروتواسکولکسهای زنده قرار گرفتند. سه ماه بعد از آلودگـی موشها کشته شدند و پروتواسکولکسهای داخل حفره شکمی آنها شمارش گردید. دادههای جمع آوری شده با نرم افزار SPSS و آزمون آماری تی دانشجویی تحلیل گردید.
● یافته ها:
میانگین تعداد کیستهای تشکیل شده در موشهای تزریق شده با پروتواسکولکسهای هموژنیزه شده ۲±۳ بود، در حالی که میانگین تعداد کیستها در گروه شاهد ۱.۷±۵.۸ بود (۰.۰۲<p). میانگین تعداد کیستها در موشهای تزریق شده با آنتیژنهای استخراج شده با دترژنتهای توئین - ۸۰، اسدیاس و تریتون ایکس - ۱۰۰ به ترتیب؛ ۳.۶، ۳ و ۳.۴ بود، در حالی که میانگین تعداد کیستها در موشهای گروه شاهد ۵.۸ بود.
● نتیجه گیری:
نتایج نشان داد که میانگین تعداد کیستهای تشکیل شده در گروههای مورد و شاهد تفاوت آماری معنی داری داشت. همچنین آنتیژنهای استخراج شده با توئین - ۸۰، اسدیاس و تریتون ایکس - ۱۰۰ حاوی مواد محافظت کننده در برابر ایجاد کیستهای ثانویه میباشند.

حسین یوسفی
مرتضی هاشم زاده
کبری کهن سال
نزهت زبردست
هدایت اله شیرزاد
قربان علی شهابی

منبع : پایگاه اطلاعات علمی