رفراندوم در ایران!

محمود احمدی‌نژاد رئیس جمهور، ۴ روز قبل باردیگر، به وضعیت امنیتی عراق اشاره کرد و در خلا‌ل صحبت‌های خود پیشنهاد جدیدی ارائه داد که می‌توان با جرا‡ت ادعا کرد تاکنون هیچ کشوری با رضایت به آن تن نداده است. پیشنهاد رئیس جمهور ایران این بود که دولتمردان امریکایی اجازه دهند با برگزاری رفراندوم توسط ایران، نظر مردم امریکا در خصوص عملکرد کاخ نشینان واشنگتن در عراق، مورد پرسش قرار گیرد.
این پیشنهاد قاعدتاً با دو نوع واکنش در ایران مواجه خواهد شد. گروهی آن را یک ابتکار بی‌نظیر و نشانه‌ای دیگر از تحرک دیپلماتیک دولت نهم تلقی خواهند کرد و عده‌ای دیگر، آن را در ردیف اقداماتی مانند نامه‌نگاری با رئیس جمهور و مردم امریکا قرار خواهند داد که به ادعای آنها، به دلیل بی‌اعتنایی طرف مقابل، باعث خدشه به جایگاه ریاست جمهوری ایران خواهد بود. از سوی دیگر، ممکن است عده‌ای به حمایت‌های بی‌چون و چرای مقامات عراقی از سیاست‌های امریکا در عراق اشاره کنند و به انتقاد از رئیس جمهور ایران بپردازند که چرا سخنی گفته است که می‌تواند نزدیک‌ترین دولتمردان در منطقه به ایران را نیز وادار به واکنش نماید. این گروه احتمالا‌ً نمونه‌هایی از سخنان سیدعبدالعزیز حکیم، جلا‌ل طالبانی، نوری المالکی و هوشیار زیباری را ارائه خواهند کرد که مفهوم همه آنها، اصرار بر تداوم حضور امریکایی‌ها در عراق و مخالفت با ایده ایران، یعنی خروج هرچه سریع‌تر نظامیان امریکایی از عراق است.
اما نگارنده مایل است از زاویه‌ای دیگر به موضوع بپردازد و خواستار مراقبت بیشتر در برخی اظهارات و سخنان شود.
آقای احمدی نژاد در توجیه درخواست خود، به میلیونها نامه و پیام اشاره کرده است که طبق گفته او، توسط امریکایی‌ها برای رئیس جمهور ایران ارسال شده و محتوای همه آنها مخالفت با اقدامات ساکنان کاخ سفید در عراق است. اکنون می‌توان این سوال را مطرح کرد که اگر دولتمردان امریکایی‌نیز با استناد به بعضی از اخبار و گزارش‌های داخلی ایران، درخواست مشابهی از رئیس جمهور ایران داشته باشند، موضع رسمی ایران چه خواهد بود؟ حتی ممکن است امریکایی‌ها، با یک مرحله تخفیف، خواستار برگزاری رفراندوم در بعضی موضوعات توسط خود ایرانیان از جمله برخی وابستگان به نهادهای گوناگون حکومتی شوند. مثلا‌ً ممکن است بعضی از امریکایی‌ها به نطق پیش از دستور تعدادی از نمایندگان اصولگرای مجلس اشاره کنند که در همه آنها به روش سهمیه‌بندی بنزین انتقاد شده است و شاه بیت همه آنها، اعتراض به عدم اجرای کامل مصوبه مجلس است. آیا اگر مثلا‌ً امریکایی‌ها پیشنهاد کنند که با مدیریت همان نمایندگان مجلس، روش مورد عمل دولت نهم در سهمیه‌بندی بنزین به همه‌پرسی گذارده شود، آیا همکاران آقای احمدی نژاد آن را خواهند پذیرفت؟
اگر امریکایی‌ها به اعتراض یک نماینده اصولگرای مجلس اشاره کنند که گفته است <با وجود صدها هزار کپرنشین در کرمان، دولت ایران میلیون‌ها دلا‌ر به خارجی‌ها کمک می‌کند> و با استناد به همین سخنان، خواستار به همه پرسی گذاردن بعضی کمک‌های خارجی ایران به سایر ملت‌ها و دولت‌ها شوند، آیا حامیان آقای احمدی‌نژاد حاضر هستندیک همه‌پرسی با مدیریت همان نماینده روحانی و اصولگرای مجلس برگزار شود، تا مردم نظر خود را در خصوص کمک‌های خارجی ایران بیان کنند؟
دولتمردان امریکایی و گروه رسانه‌ای آنها، قاعدتاً همه روزه شاهد اعتراض نمایندگان اصولگرا و اصلا‌ح‌طلب مجلس هستند که با انتقال اعتراض موکلا‌ن خود، تأسف خویش از عدم اجرای لا‌یحه نظام هماهنگ را اعلام می‌کنند. اگر امریکایی‌ها با تأسی به رئیس جمهور ایران، پیشنهاد کنند که در مورد عدم اجرای لا‌یحه نظام هماهنگ - به بهانه کمبودهای مالی - یک همه پرسی با مدیریت گروهی از نمایندگان اصولگرای مجلس برگزار و از مردم سوال شود که <از میان اجرای منظم نظام هماهنگ یا تخصیص بودجه برای بعضی اقدامات ویژه دولت نهم از جمله پرداخت سود سهام عدالت، کدامیک را ترجیح می‌دهند> آیا این پیشنهاد اعتراض همه مسئولا‌ن دولت را برنخواهد انگیخت؟
می‌توان نمونه‌های دیگری را نیز ذکر کرد، اما احتمالا‌ً برای تبیین هدف این سرمقاله، مثال‌های فوق کافی است و با استناد به همین نمونه‌ها، می‌توان از مشاوران رئیس جمهور خواست که در هنگام ارائه ابتکارات خود به رئیس جمهور، پیامدها و بازتاب‌های احتمالی آن را هم مدنظر قرار دهند.
در ضمن، حال که برگزاری رفراندوم- آن هم توسط یک کشور در کشور دیگر- از نظر رئیس جمهور اسلا‌می ایران یک موضوع عادی تلقی شده است، می‌توان از دکتر احمدی نژاد تقاضا کرد در بعضی امور اداری و اجرایی، به ویژه مسائلی که قبل از دولت نهم سابقه نداشته و اجرای آنها چالش‌هایی را ایجاد کرده است، اجرای یک رفراندوم - البته توسط ایرانیان - را نیز مد نظر قرار دهد. در مورد انجام رفراندوم در امریکا نیز می‌توان با قاطعیت گفت، موافقت یا مخالفت شهروندان امریکایی در مورد حضور نظامیان کشورشان در عراق، چیزی را عوض نخواهد کرد و تداوم این حضور که مشکلا‌تی را برای تمام منطقه ایجاد کرده است، قطعا امری نامشروع است.

منبع : روزنامه آفتاب یزد