ساعت‌ها - THE HOURS

سال تولید : ۲۰۰۲
کشور تولیدکننده : انگلستان و آمریکا
محصول : اسکات رادین و رابرت فاکس
کارگردان : استیون دالدری
فیلمنامه‌نویس : دیوید هیر، برمبنای رمانی نوشتهٔ مایکل کانینگام
فیلمبردار : سیمس مک‌گاروی
آهنگساز(موسیقی متن) : فیلیپ گلس
هنرپیشگان : نیکول کیدمن، استیون دیلین، جولیان مور، جک روولو، جان ک. رایلی، مریل استریپ، اد هریس و جف دانیلز
نوع فیلم : رنگی، ۱۱۴ دقیقه


در سال ۱۹۲۳، ̎ویرجینیا وولف̎ (کیدمن) خود را آمادهٔ کار روی رمان جدیدش، ̎خانم دالووی̎ می‌کند و قصد دارد در آن به وقایع‌نگاری یک روز از زندگی زنی آشفته‌حال بپردازد. اما ̎ویجینیا̎، مشکلات و آشفتگی‌های روحی خودش را دارد و با تمایل خود به خودکشی و افسردگی روحی که سراسر زندگی رهایش نکرده، کلنجار می‌رود و در این مدت، شوهرش، ̎لنرد̎ (دیلین) بی‌ آن‌که واقعاً کاری از دستش ساخته باشد، سعی دارد کمکش کند. در سال ۱۹۵۱، ̎لورا براون̎ (مور) زن خانه‌داری است که به اتفاق پسرش، ̎ریچی̎ (روولو) و شوهرش، ̎دن̎ (رایلی) در حومهٔ لس‌آنجلس زندگی می‌کند. ̎لورا̎ ضمناً کتاب‌خوانی قهار است که به‌تازگی مطالعهٔ کتاب ̎خانم دالووی̎ را شروع کرده است. او هرچه بیش‌تر این کتاب را می‌خواند، بیش‌تر بازتاب نارضائی‌های زندگی خودش را در آن می‌یابد و به فکر افتاده که رفته‌رفته از این زندگی دست بشوید. در سال ۲۰۰۰، ̎ کلاریسا وون̎ (استریپ) ناشری است که از ̎ریچارد براون̎ (هریس)، محبوب سابق و نویسنده‌ای معروف مراقبت می‌کند؛ مردی که بر اثر ابتلا به بیماری ایدز تحلیل رفته و مشرف به مرگ است. ̎کلاریسا̎ در تهیه و تدارک یک مهمانی است که می‌خواهد به بهانهٔ برنده شدن ̎ریچارد̎ و تصاحب یک جایزهٔ معتبر ادبی، برایش به راه بیندازد. در حالی‌که ̎کلاریسا̎ روز دشوار دیگری را برای کمک به ̎ریچارد̎ پشت سر می‌گذارد، با این پرسش در ذهنش کلنجار می‌رود که آیا ̎زندگی̎ ریچارد ارزش این همه رنج و مصیبت بی‌پایان فعلی را داشته است یا خیر...
● بین سادگی معصوم‌نمایانهٔ بیلی الیوت (۲۰۰۰، نخستین فیلم دالدری) و پیچیده‌نمائی ساعت‌ها فاصله‌ای است که به کمک کتاب برندهٔ پولیتسر کانینگام پُر شده است. کتابی که خود حاصل خیال‌پردازی بینامتنی بر محور زندگی و آثار ویرجینیا وولف ـ یا در واقع یک اثر، خانم دالووی، است و می‌خواهد با کار روی ̎متن‌̎های ادبی/ تاریخیِ از پیش موجود، به تصویر/ ستایشی از نویسنده، متافیزیک ̎داستان̎ و آوای زنانه در ادبیات برسد. فیلم با فیلم‌نامهٔ هیر اما، اصرار دارد نمایشی از فروپاشی، و به‌طور اخص فروپاشی زنانه (با احتساب نقش هریس به‌عنوان شاعر نازک‌طبع هم‌جنس‌خواه) برپا کند و همین اصرار است که در دیدارهای بعدی از فیلم منتقل می‌شود؛ نه اندوه و افسردگی بلکه ملال ناشی از تأکید. فیلم ساعت‌ها با برش میان اپیزودها و قرینه‌سازی‌هایش میان ۱۹۲۳، ۱۹۵۱ و ۲۰۰۱ دنبال یک فرضیهٔ مبهم جهانی می‌گردد و کم‌کم از ایدهٔ ̎یک اثر به زندگی‌اش ادامه می‌دهدِ̎ وولف و کانینگام دور می‌شود و موسیقی بی‌دریغ مصرف‌شدهٔ گلس هم مرتب وجود ارتباطاتی آن‌چنانی را گوشزد می‌کند. بهترین نکتهٔ فیلم ـ در میان این‌همه دست‌اندکار صاحب‌نام ـ و شگفتی واقعی آنان کیدمنِ به‌طرز حیرت‌آوری تغییر شکل یافته ـ از صدا گرفته تا بینی‌اش ـ در نقش ویرجینیا وولف به آخر خط رسیده است. زنی که هرگاه بر پرده دیده می‌شود، جدال نبوغ با جنون را متبلور می‌کند. این شجاعانه‌ترین و پرشورترین بازی کیدمن است که کارکردش می‌تواند ترغیب تماشاگران انبوه سینما به ساختن وولف واقعی باشد.