بیداری در دنیای مجازی

● یادداشت ناصح کامگاری کارگردان نمایش "منظومه مور بی‌ملکه"
"منظومه مور بی ملکه" نمایشی است درباره عشق. به تماشاگرانی که در تجربه شخصی خویش عطشناکی دوری و هجر محبوب چشیده اند بیشتر می چسبد. برای برخی هم ممکن است غریب بنماید، زیرا در زندگی به ظاهر مدرن امروز که الگوی مناسبات و معاشرت های شهری دگرگون و مقلوب شده، وصال هر خواستنی و تنی سهل شده و کمتر کسی تجربه احساسی هجران و فراق را لمس می کند، آن مزه گس جگرسوز و آن درد بیمارگون را می گویم که جان و روان عاشق مغبون را می چزاند اما هنوز به کامش گوارا و روح پرور است!
منظومه مور بی ملکه نمایشی است درباره بیداری. چون سراسر در خواب و خیال می گذرد. دنیایی که در آن نه زمان تعیُن دقیقی بین حال و گذشته دارد و نه مکان تجسم مادی واقع نمایانه ای. دنیایی مجازی که برخلاف دنیای واقعی ما رویاها در آن امکان تحقق دارند؛ آگاهی بر جهل تفوق می یابد و عدل بر ظلم سایه می گسترد و میهن دوستی بر نیروی گریز و ترک دیار می چربد. رویایی است که در آن عاشق به دیدار معشوق نایل می آید و خوابش را باور می کند و از شوق می گرید...
به گمانم تئاتر محملی نیرومند برای غنای احساسات انسانی می آفریند اما تئاتر مهجور و مظلوم ما در حسرت تعامل عمیق احساسی و در عین حال اندیشه ورزانه بین مخاطب و اجراست. آن گونه ارتباطی که پس از دیدار نمایشی، مسحور و شوریده و مدهوش بخواهی فاصله ای بعید را پیاده و تنها تا مقصد بپیمایی. اگر منظومه مور بی ملکه بتواند شعله چنین شور و شیدایی در شمع وجود تماشاگرانش برافروزد به مقصود نهایی خویش رسیده است.
ناصح کامگاری

منبع : ایران تئاتر