از همراه بیمار، بیگاری نکشید

یکی از مشکلاتی که هم‌اکنون در اغلب بیمارستان‌ها وجود دارد بحث ایجاد محدودیت زمانی برای حضور همراه در کنار بیمار است در حالی که از نظر روانی حضور همراه در کنار بیمار خود یک تسلی‌خاطر و آرامش‌بخش است و از همین روست که در اسلام مساله عیادت از مریض بسیار تاکید شده و مستحب است. بنابراین به نظر می‌رسد باید شرایطی فراهم شود که در بیمارستان‌ها هیچ محدودیت زمانی برای ملاقات وجود نداشته باشد و حق ملاقات برای همراهان در تمامی ساعات وجود داشته باشد...
این امر در مورد برخی بیماران مانند شیرخواران وجوب بیشتری پیدا می‌کند و حضور والدین در کنار فرزند امری اجتناب‌ناپذیر است زیرا بچه‌ای که در بیمارستان است دچار اضطراب شدید است.
منتهی ما به جای آنکه به مردم آموزش دهیم که در بیمارستان چطور رفتار کنند که در کنار امدادرسانی به بیمار خود بتوانند یاری‌رسان کادر پزشکی و پرستاری باشند متاسفانه با ایجاد محدودیت‌های نابجا و برخوردهای نامناسب با مردم فضایی را به وجود آورده‌ایم که به ویژه در بیمارستان‌های دولتی همراه بیمار دچار این احساس می‌شود که نه تنها به کار گماشته شده است بلکه دایما در معرض توهین پرسنل بیمارستان بوده و کرامت انسانی وی در آن شرایط بحرانی خدشه‌دار می‌شود.
این در حالی است که اگر بتوانیم به گونه‌ای محترمانه به همراه بیماران آموزش دهیم که چطور در امور درمانی و خدمات اورژانسی به یاری بیمار خود بیاید نه تنها امری ناپسند نیست بلکه جای استقبال داشته و قطعا خود همراهان نیز با دل و جان به این امر راغب خواهند شد.
زیرا در بسیاری موارد خدماتی وجود دارد که خود بیماران نیز تمایل ندارند که پرستار چنین خدماتی را به آنها ارایه دهد بنابراین نقش همراه علاوه بر کمک به کادر درمانی می‌تواند برای بیمار هم موثر باشد.
به عنوان مثال بسیاری از خدمات مانند دادن دارو به کودک از جمله مواردی است که بیمار ترجیح می‌دهد این اقدام از سوی یک آشنا انجام شود تا یک پرستار یا بهورز.
بنابراین این از کم‌لطفی همراهان بیمار است که بخواهد نسبت به امدادرسانی به بیمار خود در بیمارستان‌ها به ویژه مراکز دولتی که به طور معمول نیز از کمبود نیرو رنج می‌برند گله‌مند باشند هرچند قطعا بخشی از این موضوع را باید به نوع برخورد پرسنل بیمارستان ارتباط داد که هنوز نمی‌توانند با لحنی توام با احترام، خواسته‌های خود را از همراهان طلب کنند.
البته نباید از بروز برخی کوتاهی‌ها در بیمارستان‌های دولتی نیز غافل بود زیرا تمامی این انتظارات از همراهان بیمار تنها در شرایطی معقول به نظر می‌رسد که در کنار آموزش‌های لازم، این همراهان از حداقل امکانات مانند غذا و مکان استراحت مناسب نیز برخوردار باشند و جای تاسف آنکه چون در بسیاری موارد هیچ یک از مسایل مذکور چه از سوی همراه بیمار و چه از سوی بیمارستان رعایت نمی‌شود بنابراین همواره شاهد نوعی گله‌مندی دوسویه هستیم به گونه‌ای که همراهان بیمار همواره دچار این توهم هستند که از سوی پرسنل بیمارستان به بیگاری و کارهای خدماتی گماشته شده‌اند.
این در حالی است که تمام این آموزش‌ها تنها با تهیه کتابچه‌های مکتوب و توزیع آن در بیمارستان‌ها قابل اجرا است و قطعا با اجرای چنین طرحی علاوه بر رفع بسیاری از نارضایتی‌ها در بین همراهان می‌توانیم مردم را به سمتی سوق دهیم که با کمک به پرسنل بیمارستان بستری را فراهم کنند که همین محدود نیروها هم بتوانند وقت خود را صرف امور حیاتی‌تر و خدمات درمانی در سطوح بالاتر کنند.
با تمام این تفاصیل، ارایه پیشنهادی مبنی بر تعبیه سیستمی برای حذف پذیرش همراهان بیماران از سوی وزارت بهداشت را غیرقابل قبول دانسته و تصور نمی‌کنم که چنین طرحی حتی در دستور کار این مجموعه باشد و قطعا اگر چنین بحثی حقیقت داشته باشد مجلس برای دفاع از حقوق مردم وارد عمل می‌شود چرا که سلامت روانی بیمار نیازمند وجود همراه است و نمی‌توان این حق را از بیمار سلب کرد.

منبع : روزنامه سلامت