زخم‌هایم برای تو

همواره فکر می‌کنم هواداران باشگاه‌های ناموفق انگلستان بیش از سایر فوتبالی‌ها نگران تیم ملی هستند. این اتفاق بسیار طبیعی به‌نظر می‌رسد. تیم‌های آنان در لیگ قهرمانان حضور ندارند، غالباً شانس رقابت با بزرگان را به‌دست نمی‌آورند و از آنچه ”جادوی یک تیم بزرگ“ خوانده می‌شود دور هستند.
برای هواداران لیورپول، تیم ملی از دیرباز یک مانع دست و پاگیر محسوب می‌شد! به‌خصوص در این مقطع که بازی‌های ملی، هفته‌ای را اشغال می‌کند و از طرفی ۳ بازیکن مصدوم شامل آگر (بازیکن برتر ماه لیگ برتر) سیسوکو و کوئیت بازگشته‌اند و قصد دارند بهترین نمایش‌ها را ارائه دهند. آنان در ۳ پست زمین دارای نقش کلیدی هستند. ”آگر“ قدرتی‌تر از ”هی‌پیا“ بازی می‌کند. این جوان، پاسور خوبی است و می‌تواند از منطقه خود یک حمله را پایه‌ریزی کند. ”آگر“ در حملات نیز نقش خاص یک مدافع را ایفا می‌کند!
در بازی هفته گذشته مقابل بلکبرن توجه رسانه‌ها به ۲ مدافع استرالیائی رقیب جلب شده بود اما آنها به اندازه بازیکنان کلیدی لیورپول مؤثر ظاهر نشدند. چرا؟ به این خاطر که بازی‌های ملی تجربه فراوانی نداشتند. مردان آنفلید با وجود خستگی فراوان از تعقیب ”لوکاس نیل“ و ”برت امرتون“ غافل نماندند؛ هر چند لیورپول در دفاع، عمق ندارد اما سعی می‌کند با انجام تغییرات لازم از گزند تهاجم رقیبان در امان بماند.
بهتر است بحت دیگری را پیش بکشیم. بازیکنان از بازی‌های ملی برمی‌گردند، با تنی خسته و ذهنی آشفته. آنان باید رد کنار شخصی بازی کنند که در بازی‌های ملی مقابلش ایستادند. اگر در جریان رویاروئی، الفاظ رکیکی بین ۲ نفر رد و بدل شده باشد، این افراد چگونه می‌توانند از هم تقاضای پاس داشته باشند؟ لیورپول ما کم و بیش درگیر چنین وضعیتی است.
در این شرایط بازی مقابل بلکبرن از راه رسید، کاملاً حیثیتی و دشوار! باشگاه پس از چند نتیجه نامطلوب به پیروزی فکر می‌کرد اما ”رافا“ همزمان به چیزی فراتر می‌اندیشید. او به‌عنوان یک مربی تاکتیک‌گرا به فاصله زمانی بین دیدارها می‌اندیشد: ”برخلاف مربیانی که در هفته دوازدهم نیز با همان ترکیب اولین بازی روانه میدان شده و از طرفی به توانائی‌های تکنیکی بازیکنانش دل بسته‌اند. قرمزها از بازی‌های ملی متضرر شده‌اند. هنوز رقابت بر سر عنوان قهرمانی به پایان نرسیده اما امتیازهای از دست رفته مرگ آرزوهای لیورپول را ترسیم می‌کند.“
از ثبات تاکتیکی بنیتز گفتیم. او هیچ‌گاه نتوانست آن نظم مورد دلخواه را در تیم پیاده کند. طبق یک قانون قدیمی بدون ثبات نتیجه‌ای حاصل نمی‌شود. برای آنکه یک تیم موفق در اختیار داشته باشید، به فاکتورهائی چون هماهنگی، عدم وجود بازیکن آسیب‌دیده، حضور بازیکنان مؤثر، استراحت کافی برای تیم و حفظ اعتماد به‌نفس بازی‌های خارج از خانه، نیاز دارید.
مربی انگلستان حق دارد بهترین بازیکنان را انتخاب کند، با این‌حال بازی مقابل تیم‌های کوچکی چون لیختن اشتاین و آندورا غالباً لشکری از آسیب‌دیده‌ها را روی دست باشگاه‌ها می‌گذارد. به‌همین دلیل لیورپول در سالیان اخیر با بازی‌های ملی مخالفت کرده اما قادر به ایجاد ”منع“ نیست. بازیکنان برای حضور در دیدارهای ملی بی‌تابی می‌کنند حتی اگر در ظاهر ابراز نارضایتی کنند. هیچ بازیکنی بدون وجود تضمینی برای حضور در تیم ملی راهی باشگاه جدید نمی‌شود. از عصر ”فوتبال بدون تیم ملی“ صحبت می‌شود، با این‌حال هنوز یک بازیکن جهت بازی در تیم ملی اشتیاق دارد.
جام جهانی تورنمنت بزرگی است که میلیون‌ها دلار را به سمت خود جلب می‌کند. آیا در طول یک‌ماه برگزاری این رقابت‌ها خبری از فوتبال باشگاهی شنیده شد؟ حضور در بازی‌های ملی باعث افزایش تجربه بازیکنان می‌شود اما افرادی نیز وجود دارند که بلافاصله پس از یک بازی ضعیف در عرصه ملی برای باشگاه خود بهترین بازی را ارائه می‌دهند.
”براد فیدل“ و ”کرگ بلامی“ ۲ بازیکن بلکبرن و لیورپول نمونه کاملی محسوب می‌شوند. آنها در بازی اخیر ۲ تیم غوغا به پا کردند؛ اولی گل زد و دومی پس از ۲ ماه گل نخوردن، برای دومین بار در ۴ روز توپ را از دروازه بیرون آورد!
در این میان رینا از عدم حضور در تیم ملی اسپانیا نهایت بهره را برد. او با یک دفع زیبا در دقایق پایانی بازی مقابل بلکبرن آمادگی خود را به رخ کشید. در سوی مقابل پیتر کراچ با حضور در تیم ملی انگیزه بیشتری یافته و بهتر بازی می‌کند. ۱۱ گلی که به پیتر در مجموع رقابت‌های این فصل به ثمر رسانده، رکورد دوران بازیگری وی محسوب می‌شود.
یک‌سال پیش، از کراچ به خاطر ناتوانی در بازی‌های ملی انتقاد می‌شد. هم‌اکنون نیز در ۲ بازی تیم ملی انگلستان گل نزده اما در باشگاهش می‌درخشد. چه اتفاقی رخ داده؟ هیچ! اعتماد به‌نفس این بازیکن بالا رفته و دیگر مانند فصل گذشته با هر انتقاد برآشفته نمی‌شود.
باشگاه حقوق بازیکن را می‌پردازد و صبورانه درد مصدومیت بازی‌های ملی را درمان می‌کند. از طرفی تیم‌های ملی نمی‌توانند سلامت افراد حاضر در اردوی خود را تضمین کنند. اتحادیه فوتبال انگلستان تا حدودی سلامت بازیکنان را تضمین می‌کند اما هنوز قادر به حفاظت از حقوق این افراد نیست. نمی‌خواهم در نکوهش بازی ملی سخن بگویم، هر چند قصد دفاع از فوتبال باشگاهی را دارم. فشارهای اقتصادی موجود به‌خصوص در دوران اخیر ساختار باشگاه‌ها را دستخوش تغییر کرده است. مربیان تیم ملی از قبول هرگونه مسئولیت در قبال آسیب‌دیدگی بازیکنان شانه خالی می‌کنند. رقابت‌های مقدماتی تورنمنت‌های بزرگ نیز هر چند ماه یک‌بار برگزار می‌شود. درک قضیه آسان است. در هر ۲ حالت مربیان ملی متضرر نخواهند شد. بازیکن مصدوم به وقت برگزاری بازی بعد، سرحال و آماده در خدمت تیم خواهد بود اما باشگاه‌ها هر هفته بازی می‌کنند و هر دقیقه باید تاوان آسیب‌دیدگی یکی از اعضاء خود را در بازی چند ماه قبل را پس بدهند.
در این مورد آرسن ونگر به نکته جالبی اشاره کرد: ”تا به‌حال بدون توجه به وضعیت موجود ماشین خود را از مکانیک تحویل گرفته‌اید؟ مربیان تیم‌های ملی چنین کاری انجام می‌دهند! ممکن است به خانه بروید و ببینید ماشین همچنان معیوب به‌نظر می‌رسد. در نهایت مجبور می‌شوید یک‌ماه بعد دوباره به مکانیکی رفته و منتظر شنیدن اخبار جالبی باشید.“
آرسن فراموش کرد تمام حقایق را بگوید. لیورپول امسال بابت بازی‌های ملی متضرر شد. ریسه به‌دلیل مصدومیت در یکی از بازی‌های تیم ملی نروژ، جدال مقابل بنفیکا را از دست داد. هری کیول نیز از جام جهانی تاکنون برای باشگاه بازی نکرده است. کوئیت در ۵ سال اخیر تنها ۵ بازی هلند را از دست داده اما پس از حضور در دیدار گذشته لاله‌های نارنجی، دچار مصدومیت شدید شد و خانه‌نشین است.
برای آنهائی‌که هر چند ماه یک‌بار به میدان می‌روند مشکلی ایجاد نمی‌شود اما باشگاه‌ها؛ آنهائی‌که حقوق بازیکنان را می‌پردازند، همواره سر در گریبان خواهند بود.

نویسنده: پل تامکینز

منبع : روزنامه ابرار ورزشی