اسطوره لاجوردی، ستاره سرخ شد

والتز زنگا مرد عنکبوتی دهه ۹۰ دروازه تیم ملی ایتالیا در ادامه ماجراجوئی‌های خود هدایت تیم ستاره سرخ بلگراد را به‌دست گرفت.
او پیش از این اولین تجربه جدی مربیگری خود را در رومانی گذرانده بود، اما نتوانست آنچنان که باید، نظر مساعد مسئولان این تیم را جلب کند. بهترین دروازه‌بان جام‌جهانی ۱۹۹۰ تا تبدیل شدن به مرد اول نیمکت قهرمان سابق اروپا راه طولانی و پرفراز و نشیبی را طی کرده است.
اولین تجربه ناموفق
زنگا پس از کناره‌گیری رسمی از فوتبال دورانی را صرف آموزش مربیگری نمود. در این مدت خبری از مرد اول رسانه‌های ورزشی نبود. تا اینکه به یکباره خبر امضاء قرارداد او با استوا بخارست، فوتبال ایتالیا را منفجر کرد.زنگا دل به دریا زد. او تصمیم گرفت این تیم مقتدر و رؤیائی را به دوران پرافتخار اواخر دهه ۸۰ بازگرداند، اما... او پس از مدتی متوجه شد رؤیاهایش با خواست رؤسای باشگاه و همچنین بودجه تیم سازدگار نیست، با این حال به ادامه کار مشغول شد. نتایج نسبتاً مناسب اوایل کار، جا پای او را سفت کرد، اما مدتی بعد اوضاع آرام، پرتلاطم شد. زنگا از دخالت مسئولان سخن می‌گفت عاقبت مسائل حاشیه‌ای مانع از کار وی شد. با این حال به‌خاطر گذشته درخشان خود، محبوبیت ویژه‌ای نزد هواداران و حتی مسئولان تیم داشت. رفتارهای کج‌دار و مریز، عاقبت در چند هفته اخیر منجر به اتخاذ یک تصمیم قطعی شده و والتر جاه‌طلب پیشنهاد ستاره سرخ بلگراد را پذیرفت تا مبارزه جدیدی در کشور صربستان آغاز کند.
بیوگرافی زنگا
زنگا برای رسیدن به این جایگاه داستان‌های جالبی را پشت سر گذاشت. والتر روز ۲۸ آوریل ۱۹۶۰ در میلان متولد شد. استعداد وی در همان دوران کودکی نمایان شد: هنگامی که بیشتر علاقه داشت دفع کننده خطرات باشد تا اینکه به قلب مشکلات بزند. اینگونه بود که زنگا از نوجوانی شغل دروازه‌بانی را برای خود برگزید. والتر دوران حرفه‌ای را از سال ۱۹۷۷ در حالی که تنها ۱۷ سال داشت شروع کرد. اولین باشگاه وی سالرینتانا از سری C ۱ بود. او در بزرگ کوچک شده فوتبال ایتالیا دوران خوبی توأم با آسایش را سپری کرد. زنگا یک فصل کامل را همراه با سالرینتانا گذراند، اما برای فصل آینده دچار تنزل رتبه شد. ”ساونا“ از سری C ۲ تیم بعدی بود.حضور یک ساله زنگا در این تیم دستاورد درخشانی به همراه نداشت. در آن زمان تیم ملی ایتالیا جولانگاه دینوزوف سنگربان افسانه‌ای لاجوردی‌ها بود. زنگا در رؤیاهای خود جانشین زوف بود، اما برای عملی شدن این آرزو نیاز داشت در یک تیم مطرح لیاقت‌های خود را به اثبات برساند. قبل از پیوستن به باشگاه مطرح اینتر، زنگا با نمایش پخته و عالی خود تیم گمنام ”سامبندیتسه“ را از سری C ۱ به سری B ارتقا داد. این اتفاق بین سال‌های ۱۹۸۰ تا ۱۹۸۲ رخ داد و برای این تیم محلی به مانند یک نقطه عطف تاریخی بود. درخشش وی از دید رؤسا اینتر دور نماند. سرانجام او به آرزوی دیرینه خود رسید و راهی تیم مطرح و پرطرفدار شهر میلان شد. وی ۱۲ سال موفقیت‌آمیز را در این تیم گذراند.زنگا در سال ۱۹۸۶ به‌عنوان دروازه‌بان ذخیره همراه با تیم ملی ایتالیا راهی جام‌جهانی مکزیک شد. او روی نیمکت ذخیره‌ها تجربیات فراوانی کسب نمود. کسی نمی‌دانست که قرار بود ۴ سال بد والتر جوان مرد اول سنگر میزبان جام‌جهانی باشد. یک سال قبل از شروع جام جهانی ۱۹۹۰، زنگا بهترین دوران خود را همراه با نرآتزوری سپری کرد. دروازه‌بان اینتر به این باشگاه کمک کرد تا به اقتداری بی‌نظیر برای سیزدهمین و تاکنون آخرین بار بر بام سری A قرار بگیرد.در جام‌جهانی ۱۹۹۰، ایتالیای میزبان با غلبه بر اتریش، آمریکا، چکسلواکی، اروگوئه و ایرلند به نیمه نهائی رسید. جالب اینکه والتر در تمام بازی‌ها (چیزی در حدود ۴۵۰ دقیقه) دروازه خود را بسته نگه داشت. این رکورد تا دقایق پایانی وقت اضافی بازی نیمه نهائی ادامه داشت، اما ”کانی گیا“ در بدترین موقع طلسم زنگا را شکست. با این حال تمام ایتالیائی‌های حاضر در سن‌پائولو به معجزه وی در ضربات پنالتی دل بسته بودند، اما چسب دستان مرد عنکبوتی خشک شده و نظاره‌گر شیرین‌کاری‌های پدیده از راه رسیده‌ای به‌نام ”گوی گوچه‌آ“ بود. زنگا و ایتالیا مغلوب شدند. دیدار رده‌بندی با پیروزی ایتالیا و کسب مقام سوم تیم همراه شد. روز منحوس ۳ ژوئیه ۱۹۹۰ همواره در خاطره زنگا باقی است. کار دروازه‌بان ایتالیا از جهاتی دیگر مورد توجه قرار گرفت. تیم ویژه کارشناسی رقابت‌ها، او را فراتر از ایلگنر، ”گوی گوچه‌آ“ و شیلتون به‌عنوان برترین دروازه‌بان معرفی کرد. عنوانی که تا ۲ سال بعد تنها به او اختصاص داشت.زنگا پس از سپری شدن اوقات کم‌حاشیه طی فصل ۱۹۹۴ به اینتر کمک کرد تا جام یوفا را بالای سر ببرد. در پایان، وی پس از ۱۱ فصل درخشان، به فعالیت خود درون چارچوب اینتر خاتمه داد. زنگا با حضور دروازه‌بانان مطمئنی چون پالیوکا، پروتزی، مارکه جانی در تیم ملی در این عرصه نیز اعلام بازنشستگی کرد. او به‌طور کلی ۵۸ دیدار ملی را همراه با ایتالیا پشت سر گذاشت. زنگا در ۳۸ دیدار دروازه لاجوردی را بسته نگه داشت و از این لحاظ رکورد جالبی خلق کرد. زنگا در عرصه باشگاهی پس از ترک اینتر، به‌جای پالیوکا وظیفه دفاع از سنگر سامپدوریا را برعهده گرفت. ۲ سال از دوران حرفه‌ای والتر در جمع آبی و سفیدهای جنوا سپری شد.
آخرین منزل زنگا در ایتالیا تیم ”پادووا“ بود. او پس از مدتی این تیم را نیز ترک کرده و برای آخرین مبارزه خود راهی لیگ آمریکا شد. او ۳۶۹ بار در سری A به دروازه‌بانی پرداخت و بیش از ۱۶۰ دیدار اروپائی را پشت سر گذاشت. زنگا در لیگ آمریکا به خبرسازی خود ادامه داد.
او در تمام بازی‌های تیم ”نیوانگلند ریوولوژن“ حضور داشت، اما یگانه باری که به‌خاطر مصدومیت، دور از میدان بود یک فاجعه رخ داد: تیم با نتیجه ۱۰ بر صفر شکست خورد و رکورد جدیدی در عرصه رقم زدن نتایج یک طرفه به‌وجود آورد!بازگشت زنگا و درخشش وی ”ریوولوژن“ را به بازی‌های پلی‌آف رساند. سرانجام در ۱۵ ژانویه ۱۹۹۸ زنگا به اصرار خانواده و همچنین بالا رفتن سن از عرصه فوتبال خداحافظی کرد. یک سال بعد در روز ۲۴ اوت، زنگا به‌عنوان سومین مربی فصل باشگاه آمریکائی انتخاب می‌شود. او در آن مقطع نقش مربی ـ بازیکن را ایفا می‌کرد. هدایت خوب وی سبب شد که تیم در کنفرانس غرب، مکان مناسبی به‌دست آورده و به‌علاوه، او برای بازی در تیم (All Star) انتخاب شود. حس تنوع‌طلبی او، حضور بیشتر در فوتبال آمریکا را بر نمی‌تاباند. به همین دلیل تصمیم گرفت مربیگری در اروپا را تجربه کند. او سرمربیگری هر ۲ تیم بزرگ پایتخت رومانی را تجربه کرد. در نوع رهبری وی می‌شد خلاقیت و سماجت یک دروازه‌بان بزرگ بازنشسته را دید.
”اومو راگنو“ (لقب ایتالیائی زنگا) عشق بزرگ زندگی خود را اینتر می‌داند، اما مسئولان این باشگاه از حضور وی در کادر فنی هیچ‌گونه استقبالی به‌عمل نیاوردند. رهبری ستاره سرخ بلگراد همان‌قدر که می‌تواند پله ترقی زنگا باشد، بالقوه یک خطر جدی برای آینده مربیگری وی محسوب می‌شود. هواداران افراطی منطقه بالکان نقش یک اسطوره را تنها با موفقیت در تیم خود تعریف می‌کنند. حتی بزرگانی چون ماتیوس نیز نتوانستند پایه‌های دوران مربیگری خود را در این کشور تقویت کنند. نکته جالب اینکه زنگا رهبری ۲ تیمی را عهده‌دار شد که هر ۲ تنها قهرمان اروپای شرقی لیگ قهرمانان هستند: استوا بخارست و هم‌اکنون ستاره سرخ. علی‌رغم هیاهوهای اطراف، زنگا زندگی شخصی آرامی دارد. او همراه با نامزد خود ”هورا بورسیلی“ دوران خوشی را پشت سر می‌گذارد.
موفقیت در ستاره سرخ
باشگاه صربی از انتخاب زنگا ابزار رضایت کرده است. آنها سال‌ها مربیان باتجربه را آزمودند و به دوران خوش گذشته بازنگشتند و اکنون قصد دارند با بهره‌گیری از یک چهره اسطوره‌ای و مربی تازه‌نفس به دوران اوج بازگردند. این باشگاه پرافتخارترین و قدیمی‌ترین تیم کشور است. آنها سال گذشته در سایه درخشش پارتیزان محو شدند. مقام دوم فصل گذشته در حالی به‌دست آمد که آنها با دشمن دیرینه خود ۶ امتیاز اختلاف داشتند. ستاره سرخ در مارس ۱۹۴۵ تأسیس شد. آنها اولین تیم یوگسلاوی پس از تجزیه بودند. کسب ۲۲ جام لیگ و ۱۹ جام حذفی به‌اضافه ارمغان آوردن تنها قهرمانی یک باشگاه یوگسلاوی در تاریخ لیگ قهرمانان از افتخارات این تیم محسوب می‌شود. اوج درخشش تیم در دهه ۸۰ رقم خورد جائی که ۴ بار به نیمه نهائی جام‌های اروپائی رسیدند، اما افتخار بزرگ در سال ۱۹۹۱ به‌دست آمد. ستاره سرخ در ورزشگاه سن‌نیکولای‌باری در حالی که به شدت از سوی ایتالیائی‌ها حمایت می‌شد المپیک مارسی مقتدر را، در ضربات پنالتی شکست داد. آن تیم طلائی مربی‌ای به‌نام ”لوپکو پترویچ“ و بازیکنانی چون یوگوویچ را در اختیار داشت. آنها در سالیان اخیر دچار مشکلات فراوانی شدند، اما با خاطرات گذشته نیرو گرفته و درصدد کنار زدن مصایب هستند. ستاره سرخ به‌عنوان تیمی که نایب قهرمانی سال ۱۹۷۹ جام یوفا را نیز یدک می‌کشد، هرگز لیگ قهرمانان را تجربه نکرده است. آخرین موفقیت آنها در صربستان مربوط به فتح جام حذفی می‌شود. زنگا به ستاره سرخ آمده تا دوران جدیدی را در تاریخ تیم به‌وجود بیاورد. ”دراگان دزایچ“ رئیس باشگاه، پروژه‌های بلندپروازانه‌ای در سر دارد. ”رادکو دوستانیچ“ (سرمربی قبلی باشگاه) نتوانست همگام با آرزوهای او عمل کند و حالا سنگربان اسطوره‌ای دیار کاتاناچیو در تلاش است ستاره سرخ را به ستاره آبی فوتبال اروپا تبدیل کند.

منبع : روزنامه ابرار ورزشی