بیائید امیدوار باشیم که این دختر است - Speriamo Che Sia Femmina

سال تولید : ۱۹۸۶
کشور تولیدکننده : ایتالیا و فرانسه
محصول : جووانی دی کلمنته
کارگردان : ماریو مونیچلی
فیلمنامه‌نویس : لئو بنونوتی، پی‌یرو دِ برناردی، سوزو چکی دامیکو، تولیو پینلی و مونیچلی، برمبنای داستانی نوشته پینلی.
فیلمبردار : کامیلو باتزونی.
آهنگساز(موسیقی متن) : نیکولا پیووانی
هنرپیشگان : لیو اولمان، کاترین دونوو، فیلیپ نوآره، جولیانو د سیو، آتینا چنچی، براتران بلیه، جولیانو جما، پائولو مندل و استفانیا ساندرلی.
نوع فیلم : رنگی، ۱۱۹ دقیقه.


«النا» (اولمان) که از شوهرش، «کنت لئوناردو» (نوآره) جدا شده، می‌کوشد خانه‌ای روستائی و قدیمی را که در آن همراه دخترانش، خواهر‌زاده‌اش، پیشخدمتش و دختر او و عموئی فراموشکار زندگی می‌کند، برای خویش نگه دارد. «لئوناردو» که قصد حراج این ملک را دارد در سانحه‌ای کشته می‌شود و اندوه این حادثه، جمع اعضا و نزدیکان خانواده را از هم می‌پاشد. با این حال همه که ظاهراً برای دنبال کردن زندگی خود این سو و آن سو رفته‌اند، به خانه باز می‌گردند و «النا» که به خیال فروش خانه افتاده بود، پشیمان می‌شود. اینک این خانه‌ای است که به جزی عموی فراموشکار، همه ساکنانش زن هستند و به انتظار تولد نوه دختری «النا» نشسته‌اند...
* فیلم مثل چندین قسمت از یک مجموعه ملودرام تلویزیونی که یک‌جا نمایش داده شده باشد، آن‌قدر سرگرم شخصیت‌های مختلف و خط‌های داستانی ظاهراً بی‌ربط با هم می‌شود که همین که تماشاگر به خود می‌آید، می‌بیند فیلم به نیمه رسیده است. البته قرار است این خط‌های مختلف در کنار هم تصویری از تلاشی و قوام یافتن مجدد یک خانواده باشد ولی تصویر کلی فیلم، مثل خود خانواده‌ای که موضوع آن است، پراکنده و نامنظم است. بنا به سنتی مقبول در کمدی‌های ایتالیائی که در آن مردان خیال‌پرداز و متزلزل‌اند و زنان اهل عمل و مراقبت‌های مادرانه، فیلم مونیچلی هم با نمایش خانه‌ای پایان می‌گیرد که زنان زمام امورش را به دست دارند. فیلم مثل خانه قدیمی محل رویدادهای فیلم سست‌بنیاد است ولی ترکیب کمدی و تراژدی‌اش جذاب می‌نماید.