آرامگاه شاه‌چراغ ، شیراز

حضرت میر سید احمد فرزند امام موسی كاظم (ع) معروف به شاه‌چراغ برادر حضرت امام رضا (ع) در آغاز قرن سوم هجری به شیراز هجرت نموده و در همانجا وفات یافته است. در زمان اتابك سعد بن زنگی،‌ امیر مقرّب‌الدین مسعود بدرالدین وزیر این شهریار بقعه و گنبدی بر فراز قبر وی ساخت و اتابك نیز رواقی بر آن افزود و سپس تاشی خاتون مادرشاه اسحاق اینجو در سالهای 745 تا 750 هجری تعمیرات اساسی در آن انجام داد و بقعه،‌ بارگاه، مدرسه عالی و مَدفَنی برای خود در جنوب آن ساخت و 30 هزار جزو قرآن نفیس منحصر به فرد با خطوط ثلث طلایی و تذهیب عالی مُوَرَخ به سال‌های 745 و 746 هجری را بر آن وقف نمود. در زمان سلطنت شاه اسماعیل اول به سال 912 متولی بقعه كه نامش میرزا حبیب‌اللّه شریفی بود تعمیرات اساسی در این بنا انجام داد و در 997 هجری بر اثر زلزله نیمی از بنا منهدم گشت و تعمیر مجدد یافت و در قرن سیزدهم هجری چند بار خراب شد و مجدداً تعمیر و مرمت گردید و فتحعلی شاه قاجار در سال 1243 هجری ضریحی بر آن وقف نمود. به علت شكاف‌های متعددی كه گنبد داشت در سال 1337 شمسی آن را برچیدند و به جای آن با آهن و مصالح بنایی مناسب و قابل دوام و با همان طرح و به هزینه مردم شیراز احداث نمودند.