من عرف نفسه فقد عرف ربه

امروز روز شناخت است. شناخت خویشتن و خدای خود، چون هر کس خود را بشناسد، خدا را شناخته است و خداشناسی، خداگرایی را به همراه دارد. براین اساس باید حرکتی معنادار را شروع کرد تا در مسلخ عشق، قربانی نفس به خوبی انجام پذیرد.
دهه اول ذی الحجه در کتاب وحی الهی به ایام معلومات نامیده شده است وامروز، روز نوشیدن شربت شناخت است تا با این شناخت، خود را فراموش کنیم و فردا در برابر حق پاک و خالصانه حاضر شویم. فردا عید بزرگ قربان است و باز تکرار یاد و خاطره حضرت ابراهیم و اسماعیل، تکرار تسلیم پیامبر خدا در برابر دستور پروردگارش، تکرار آمادگی اسماعیل برای قربانی شدن، تکرار موفقیت این پدر و سیر در امتحان بزرگ الهی، این ها همه ساله تکرار می شود تا ما را به فکر وادارد، شاید این بار هوای نفس را برای همیشه قربانی کنیم.
هوای نفس چیزی نیست جز انحطاط و پوچی، تا ابد زنجیر نیستی را به پای خود بستن. برای رهایی از این زنجیر باید از همه چیز و همه کس دل کند تا دربارگاه قرب الهی جای گرفت که در این پناهگاه ۲ کس و ۲ چیز با هم جایی ندارند.
دل کندن از دنیا سخت است ولی شیرینی لقای محبوب تحمل این سختی را معنادار خواهد کرد و قربانی کردن آرزوها را شیرین تر. به حتم از خود و دیگران گذشتن تا به خدا رسیدن، مفهوم عظیم عید قربان است.
ولی آیا تاکنون سعی کرده ایم این مفهوم را دریابیم و آن را در عمق روح خود تعمیق بخشیم؟
چرا نباید خود را از زنجیر دنیا رها سازیم و به سوی حق اوج گیریم؟ چرا به چیزی می اندیشیم که پایدار نیست؟ چرا؟
تصمیم نهایی باید از امروز گرفته شود باید امروز با تعهد به خود و خدای خود شاهد به دار آویخته شدن نفس باشیم و در دل شاکر پروردگار. چون اگر چنین شود در واقع خود را برای پذیرفتن ولایت آماده کرده ایم.
آری باید نفس را کشت تا بتوان معنای امامت را فهمید و غدیر را درک کرد.

منبع : روزنامه خراسان