اورژانس‌های بدون متخصص

در ایران یکی از اولویت‌های بهداشت و درمان که بحث اورژانس است نسبت به بسیاری دیگر از واحدهای درمانی کمتر مورد توجه قرار می‌گیرد. پیش از اینکه بخواهیم بیمارستان بسازیم و بخش‌های تخصصی و فوق‌تخصصی راه‌اندازی کنیم باید به فکر اورژانس‌ها باشیم، به گونه‌ای که حتی در دورترین نقاط کشور نیز در بدو امر باید یک اورژانس مجهز و قوی داشته باشیم که هم پرسنل مجرب و خوش برخورد داشته باشد و هم آنکه از امکانات کافی برخوردار باشد...
متاسفانه در حال حاضر نقاط ضعف زیادی متوجه اورژانس‌های بیمارستانی است چرا که در ساختار و ساختمان فیزیکی اورژانس‌های آن فضای کافی وجود ندارد و فضای لازم برای پوشش حجم بالایی از مراجعان که به طور غیرمترقبه وارد این فضا می‌شود، در نظر گرفته نشده است و وضعیت کنونی قادر به جوابگویی نیست. از دیگر نقاط ضعف اورژانس‌ها بحث تجهیزات این مراکز است که نه تنها در این زمینه با کمبود روبه‌رو هستند بلکه تجهیزات موجود در اورژانس‌ها از قابلیت کافی برخودار نیستند و در برخی موارد بسیار قدیمی و فرسوده‌اند.
همچنین اورژانس‌های بیمارستانی از لحاظ بهداشت محیط دچار مشکلات عدیده‌ای هستند و از نظر امنیت نیز گلایه‌های بسیاری از سوی مردم و همراهان گزارش می‌شود زیرا به هر حال کسانی که به صورت اورژانس‌ به این مراکز مراجعه می‌کنند غالبا از یک وضعیت روحی و روانی خاصی برخوردارند که باید با ورود به اورژانس با جوی روبه‌رو شوند که احساس امنیت کنند که متاسفانه در بسیاری از موارد چنین امری صادق نیست. از دیگر نقاط ضعفی که می‌توان در بخش‌های اورژانس به آن اشاره کرد بحث نبود نیروهای مجرب و متخصص در این مراکز است. به طوری که از حضور متخصصان اورژانس در چنین مجموعه‌هایی کمتر بهره گرفته می‌شود در حالی که در این مراکز با وجود آنکه دقیقه‌ها و ثانیه‌ها حایز اهمیت است، تسلط پزشک حاضر در این مراکز به مسایل یک فرد اورژانسی است زیرا به عنوان مثال یک مصدوم تصادفی با انواع مخاطرات در لحظه‌‌های اولیه حادثه روبه‌رو است که پزشک معالج باید با تجربه و تخصص کافی نسبت به تمام آنها احاطه و تسلط داشته باشد تا بتواند چنین مواردی را به خوبی اداره کند.
متاسفانه در کشور ما یک تناقضی که دیده می‌شود، این است که معمولا افرادی با تخصص و تجربه بالاتر تمایلی به همکاری در بخش‌های اورژانسی که معمولا حیاتی است ندارند و سعی می‌کنند در سایر بخش‌ها فعالیت کنند و در بسیاری از موارد انترن‌ها در این تشکیلات مسوولیت رسیدگی به بیماران اورژانسی را بر عهده دارند. این در حالی است که در کشورهای پیشرفته و در کشورهایی که حقوق شهروندی بهتر رعایت می‌شود در بخش‌های اورژانس یک پزشک اورژانس مستقل، مسلط و تمام وقت فعالیت می‌کند که اصلا مخصوص این امر تخصص دارد و تربیت شده است. پزشک بخش نیست که هر وقت نیاز به حضور وی احساس شد به اورژانس بیاید. در این کشورها اگر دانشجوی پزشکی نیز حضور دارد تنها برای یادگیری در آنجا حضور دارد و زیر نظر پزشک متخصص اورژانس فعالیت می‌کند نه اینکه دانشجوی پزشکی خود همه کاره آن مجموعه باشد. تنها راهکار رفع این مشکل این است که در سیستم درمانی کشور به بخش‌های اورژانس بیش از وضع کنونی بها داده شود زیرا در اورژانس است که بسیاری از اتفاقاتی که رخ می‌دهد حیاتی است و دقیقه‌ها مهم است و اگر ثانیه‌ها را از دست بدهیم جان یک انسان ممکن است به خطر بیفتد بنابراین اگر این اهمیت را درک کنیم طبیعتا هر کاری که از دستمان برآید برای تجهیز هر چه بیشتر اورژانس‌ها خواهیم کرد.
اگر به اورژانس درست رسیدگی کنیم، عوارض بعدی را که هزینه‌های بیشتری به نظام درمانی کشور و مردم تحمیل می‌کنند، کاهش داده‌ایم و در واقع ارتقای سطح کیفی و کمی اورژانس‌ها در کشور خود نوعی پیشگیری محسوب می‌شود به عنوان نمونه اگر در اورژانس بتوان جلوی یک خون‌ریزی را به موقع گرفت از بسیاری از صدمات مغزی که ممکن است از کمبود خون نشات بگیرد جلوگیری و پیشگیری کرده‌ایم.

منبع : روزنامه سلامت