پنجشنبه, ۱۳ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 2 May, 2024
مجله ویستا
پسران همه جا دختران هیچ جا
داستان حذف دختران از عرصه عمومی متاسفانه در حال تبدیل شدن به رویهای رایج است. اخیرا صحبت از طرحی با عنوان «بومیگزینی» میشود که قصد دارد به بهانه حفظ کیان خانواده، دختران را محدود به ادامه تحصیل در محدوده محل زندگی خانواده شان کند. یعنی، اگر دختری ساکن شهرستان بتواند در کنکور سراسری با رتبه تک رقمی موفق شود، مجبور است به امکانات محدود محل زندگی خود قناعت کرده، و مثلا به جای تحصیل در رشته پزشکی دانشگاه تهران، رشته میکروبیولوژی را در یک دانشگاه دورافتاده انتخاب کند.
مدعیان این طرح معتقدند که برای حفظ کیان خانواده، دختران دانشجو باید در نزدیک خانواده های خود باشند تا از طریق کنترل اولیایشان کمتر در معرض آسیب ها قرار گیرند. در واقع، در پس این طرح چنین نگاهی وجود دارد که اگر دختران جوان از خانواده های خود دور شوند، احتمال انحراف و آسیب دیدن آنها بالا میرود و این نگاه تنها در مورد دختران دانشجو وجود دارد. یعنی برای پسران چنین محدودیتی وجود ندارد. چراکه تصور میشود، آنها به دلیل مرد بودن از حاشیه ای امن برخوردارند و از گزند روزگار به دورند.
حال، نتیجه چنین نگاهی چه خواهد بود؟ نتیجه این میشود که فرصت حضور و تجربه در عرصه عمومی از دختران جامعه ایران گرفته میشود و این مساله به خصوص به دختران ساکن شهرستان ها ضربه میزند، چراکه امکان تغییر پایگاه و موقعیت اجتماعی آنها را محدود میکند. به طوری که، مثلا یک پسر شهرستانی حتی اگر متعلق به خانواده ای فقیر باشد، باز از طریق درس خواندن و تلاش برای قبولی در دانشگاه میتواند در آینده امکان ارتقای موقعیت اقتصادی را برای خود فراهم کند; اما در مقابل، خواهر او از چنین فرصتی محروم است. به عبارت دیگر، امکان تجربه های بزرگتر، در عصری که به اطلاعات مشهور است و جهانی که به دهکده تشبیه میشود، از دختران سلب میگردد. این تنها پسران هستند که میتوانند هر وقت، اراده کردند از شهری به شهر دیگر و از کشوری به کشور دیگر سفر کنند و تجربه بیان دوزند. برای دختران بهتر است که در پستوی خانه ها بمانند و تنها برای خرید لوازم منزل و آشپزی از منزل خارج شوند.
تمرکز امکانات و منابع در مرکز (تهران)، یا حداکثر در چند کلان شهر دیگر سبب شده است که عملا زیرساخت های آموزشی در سایر نقاط کشور ضعیف باشد و دانشگاه های شهرهای دورافتاده نتوانند پاسخگوی نیازهای اولیه آموزشی باشند. در نتیجه، اتخاذ سیاست بومیگزینی، در چنین شرایطی نه تنها به توانمندی چنین دانشگاه هایی کمک نمی کند، بلکه باعث تثبیت موقعیت ضعیف آنها و تشدید رابطه سلسله مراتبی دانشگاه های مرکز و حاشیه میشود. به طوری که دختران شهرستانی محدود به امکانات و فضای بسته شهرهای خود میشوند، در حالی که برادران آنها میتوانند با سفر به شهرهای دورتر از فرصت های آموزشی بیشتری بهره مند شود.
در مجموع، اختصاص سهمیه بومیگزینی برای دختران دانشجو، به هیچ وجه به نفع آنها نیست. حتی این استدلال پدرسالارانه که بومیگزینی باعث افزایش امنیت میشود، تنها ممکن است در کوتاه مدت منطقی باشد. چراکه در بلند مدت، امنیت شغلی دختران را به دلیل محدود شدن گزینه های انتخابی آنها در رقابت با پسرانی که در دانشگاه های معتبر درس خوانده اند کاهش میدهد. به عبارت دیگر، نتیجه اصلی این سیاست، کاهش سطح مشارکت اقتصادی و اجتماعی دختران است. برای ارتقای امنیت اجتماعی، به جای محدود کردن دختران باید، ناامنی را محدود کرد. نمیتوان زنان و دختران را زندانی کرد تا گزندی به آنها نرسد.
منبع : روزنامه مردمسالاری
نمایندگی زیمنس ایران فروش PLC S71200/300/400/1500 | درایو …
دریافت خدمات پرستاری در منزل
pameranian.com
پیچ و مهره پارس سهند
تعمیر جک پارکینگ
خرید بلیط هواپیما
ایران اسرائیل غزه روز معلم مجلس شورای اسلامی دولت رهبر انقلاب نیکا شاکرمی دولت سیزدهم مجلس بابک زنجانی شهید مطهری
آتش سوزی تهران پلیس زلزله قوه قضاییه پلیس راهور شهرداری تهران سیل آموزش و پرورش سلامت سازمان هواشناسی دستگیری
قیمت طلا قیمت خودرو قیمت دلار خودرو بازار خودرو دلار بانک مرکزی ایران خودرو سایپا کارگران تورم حقوق بازنشستگان
سریال نمایشگاه کتاب فیلم سینمایی عفاف و حجاب تلویزیون جواد عزتی مسعود اسکویی سینما رضا عطاران سینمای ایران دفاع مقدس فیلم
مکزیک
رژیم صهیونیستی فلسطین آمریکا جنگ غزه حماس اوکراین نوار غزه انگلیس نتانیاهو یمن افغانستان ایالات متحده آمریکا
پرسپولیس استقلال فوتبال سپاهان تراکتور علی خطیر لیگ برتر ایران لیگ قهرمانان اروپا رئال مادرید باشگاه استقلال بایرن مونیخ لیگ برتر
هوش مصنوعی تلفن همراه اپل اینستاگرام گوگل همراه اول فرودگاه واکسن تبلیغات ناسا پهپاد
سرطان کبد چرب فشار خون بیمه کاهش وزن بیماری قلبی دیابت مسمومیت داروخانه