الفبای هپاتیت

هپاتیت عبارت است از التهاب کبد (جگر). هپاتیت علل متفاوتی دارد. الکل، بعضی از داروهها، بعضی بیماریهای ارثی، میکروبها، انگلها، ویروس ها و بالاخره بیماریهای خود ایمنی ممکن است ایجاد هپاتیت کنند. ویروس ها شاید بیشتر از بقیه علل دیگر ایجاد هپاتیت کنند. ویروسهای متعددی می توانند التهاب کبد بوجود اورند که مهمترین انها ویروس هپاتیت ا، ویروس هپاتیت بی، ویروس هپاتیت سی، ویروس هپاتیت دی، ویروس هپاتیت ای و ویروسهای دیگر را می توان نام برد.
هپاتیت ها را به حاد و مزمن طبقه بندی می کنند. اصطلاح حاد نشان دهنده زمان بروز علائم و تداوم انها است و نشان دهنده خطرناک بودن یک بیماری نیست. مثلا اگر علائم هپاتیت کمتر از ۶ ماه از بین بروند و بیمار بهبودی کامل پیدا کند، هپاتیت را حاد می گوئیم و در صورتی که علائم هپاتیت بیش از ۶ ماه ادامه یابد، هپاتیت را مزمن می گوئیم. هپاتیت های حاد معمولا به خودی خود بهبودی کامل می یابند و فقط درصد بسیار کمی از بیماران فوت می کنند. هپاتیت ناشی از ویروس های بی یا سی در عدهای از بیماران مزمن می شود. هپاتیت های مزمن معمولا بهبودی کامل پیدا نمی کنند و سالها ادامه می یابند و چنانچه خیلی پیشرفت کنند و کبد کاملا اسیب ببیند و تخریب شود به بیماری سیروز کبدی تبدیل می شود. سیروز کبدی عوارض متنوع و خطرناکی دارد و امکان بهبود قطعی ندارد. گاهی برای بیماری سیروز پیشرفته کبدی، البته در کشورهای پیشرفته، پیوند کبد انجام می دهند که این روش هم موفقیت صد در صد ندارد.
هپاتیت حاد ایجاد شده توسط ویروسهای ذکر شده درمان خاصی نداشته و بیماری باید خود به خود معمولا بعد از چند هفته بهبودی کامل می یابد. اگر هپاتیت حاد پس از ۶ ماه بهبودی نیافت، مزمن شده و برای تعیین نوع و میزان اسیب رسیده به کبد بایستی نمونه برداری از کبد انجام گیرد. نمونه برداری از کبد با سوزن مخصوص در بیمارستان و با بی حسی موضعی انجام می شود.
تهیه شده توسط دکتر حامد دقاق زاده (متخصص بیماریهای داخلی - استادیار دانشگاه علوم پزشکی اصفهان)

منبع : سازمان آموزش و پرورش استان خراسان