باراباس - Barabbas

سال تولید : ۱۹۶۱
کشور تولیدکننده : ایتالیا و آمریکا
محصول : دینو د لورنتیس
کارگردان : ریچارد فلایشر
فیلمنامه‌نویس : کریستوفر فرای، نایجل بالیچین، دیه‌گو فابری و ایوو پریلی، برمبنای رمانی نوشته پار لاگر کویست.
فیلمبردار : آلدو تونتی.
آهنگساز(موسیقی متن) : ماریو ناشیمبنه.
هنرپیشگان : آنتونی کوئین، ویتوریو گاسمن، سیلوانا مانگانو، جک پالانس، روی مانگانو، آرتور کندی، ارنست بورگناین، نورمن وولند، والنتینا کورتز، هاری اندروز و کتی جورادو.
نوع فیلم : رنگی، ۱۴۴ دقیقه.


روز عید است و مردم که می‌توانند از حکمرانان رمی برای یک محکوم به مرگ تقاضای عفو کنند، از میان "حضرت مسیح" (روی مانگانو) و "باراباس" (کوئین) یک صدا عفو "بارباس" را طلب می‌کنند. "بارباس" را به‌عنوان برده به معادن گوگود می‌برند، و در آن‌جا به لطف یکی از پیروان "مسیح" (گاسمن) با تعالیم حضرت آشنا می‌شود، اما به هنگام بازجوئی سربازان رمی، او را انکار می‌کند. پس از فروریختن معدن، "باراباس" را به‌عنوان گلادیاتور انتخاب می‌کنند. به هنگام تمرین‌ها، با مسیحیانی که مخفیانه فعالیت می‌کنند، ارتباط دارد. در روز مسابقه حریفش، "توروالد" (پالانس) را شکست می‌دهد. تا این‌که سرانجام علیه نظام برده‌داری قیام می‌کند و به صلیب کشیده می‌شود.
٭ باراباس را همیشه با بن هور ویلیام وایلر مقایسه کرده‌اند؛ فیلمی که به‌نظر می‌رسد دو سال پس از ساخته شدن فیلم وایلر، می‌خواهد صحنه‌های عظیم و با شکوه آن را بازسازی کند، و عناصر مشابه هم به اندازه کافی وجود دارند: داستان مصلوب شدن "مسیح" به‌عنوان یک ماجرای فرعی، آشنائی شخصیت اصلی با تعالیم "مسیح" و متحول شدنش، کار در معدن گوگرد در مقابل پاروزدن در کشتی، و مبارزه با گلادیاتورها در مقابل مسابقه ارابه‌رانی. با وجود این، به‌نظر می‌رسد مهمترین نکته‌ای که باعث شده باراباس در این مقایسه همیشه بازنده باشد (به‌خصوص از نظر تماشاگران)، همان تأخیر دو ساله است، وگرنه فیلم به هر حال جذابیت‌های لازم را دارد و حداقل، بازی کوئین در مقایسه با چارلتن هستن به یادماندنی‌تر است.