قدرت فرد - THE POWER OF ONE

سال تولید : ۱۹۹۲
کشور تولیدکننده : امریکا
محصول : برادران وارنر
کارگردان : جان گ.آویلدسن
فیلمنامه‌نویس : رابرت مارک کیمن، بر مبنای رمانی نوشتهٔ برایس کورتنی
فیلمبردار : دین سلمر
آهنگساز(موسیقی متن) : هانس زیمر
هنرپیشگان : گای ویچر، سایمن فنتن، استیون دورف، جان گیلگود، آرمین مولر اشتال، مورگان فریمن، روبی بولوخ، فی مسترسن، آلوئیس مویو و آگاتا هرل
نوع فیلم : رنگی، ۱۲۷ دقیقه


ـ افریقای جنوبی. در دههٔ ۱۹۳۰ ̎پی.کی̎ (ویچر) که در یک خانوادهٔ کشاوز بریتانیائی الاصل به دنیا آمده، پدر و مادر خود را از دست می‌دهد. در مدرسهٔ شبانه‌روزی، او تنها بچه انگلیسی در میان بچه‌های مهاجر اروپائی مدرسه است و از سوی آنان ـ به خصوص از طرف ̎جاپی بوتا ̎ (بولوخ) که با شروع جنگ جهانی دوم به نازی‌ها می‌پیوندد ـ مورد اذیت و آزار قرار می‌گیرد. پدربزرگ ̎پی. کی.̎ تربیت او را به دست ̎داک̎ (مولر اشتال)، یک نوازندهٔ لیبرال آلمانی می‌سپارد. حاکمان بریتانیائی افریقای جنوبی، ̎داک̎ را در یک اردوگاه زندانی می‌کنند. ̎پی.کی.̎ (فنتن) از زندانی سیاه‌پوستی به نام ̎گیل پیت̎ (فریمن) مشت‌زنی یاد می‌گیرد. به مناسبت بازدید رئیس هیأت مدیرهٔ زندان مراسمی برپا می‌شود که طی آن ̎پی.کی.̎ با زندانیان سیاه‌پوست ترانه‌ای را تمرین می‌کند که کلامش شکنجه‌دهندگان ̎افریکن̎ را مورد انتقاد قرار می‌دهد. افریکن‌ها ̎پیت̎ را برای فهمیدن ترجمهٔ شعر تا حد مرگ شکنجه می‌کنند. ژوهانسبورگ، سال ۱۹۴۸. ژوهانسبورگ ̎پی.کی.̎ (دورف) به مدرسهٔ شاهزادهٔ ویلز می‌رود و به تمرینات بوکس خود نیز ادامه می‌دهد. او با ̎ماریا ̎ (مسترسن)، دختر یکی از رهبران حزب ناسیونالیست آشنا می‌شود. پدر ̎ماریا ̎ بیهوده سعی می‌کند به ارتباط آنان پایان دهد. ̎پی.کی.̎ در حومهٔ ژوهانسبورگ با ̎گیدیون دوما ̎ (مویو)، بوکسوی سیاه‌پوست مسابقه و او را شکست می‌دهد. ̎دوما ̎، ̎پی.کی.̎ را تشویق می‌کند که در کلاس‌های مبارزه با بی‌سوادی به او کمک کند. پلیس به رهبری ̎بوتا ̎ مدرسه و باشگاه بوکس آنان را به آتش می‌کشد. کلاس‌ها در یک کلیسا از سر گرفته می‌شوند ولی پلیس به آنجا نیز حمله می‌کند که طی آن، ̎ماریا ̎ به قتل می‌رسد. ̎پی.کی.̎ به جای آنکه برای ادامهٔ تحصیلات به آکسفورد برود، به ̎دوما ̎ می‌پیوندد تا به اتحاد مردم افریقای جنوبی کمک کند.
ـ آنچه از صحنه‌های اولیهٔ فیلم برمی‌آید، حاکی از آن است که تماشاگر با قصه‌ای جذاب در مورد دوران کودکی یک نفر اهل آفریقای جنوبی همراه خواهد بود. اما به محض اینکه آویلدسن دوربینش را از ̎پی.کی.̎ به سمت ̎جاپی بوتا ̎ می‌گرداند که دارد موجود زنده‌ای را می‌کشد، سویهٔ دیگر فیلم آشکار می‌شود. تکنیک و احساس‌گرائی غیر قابل اعتماد آویلدسن، فرصت‌های خلق یک فیلم متفکرانه را از بین برده است. او برای صحنه‌هائی که در آنها ̎پی‌.کی̎ خرد و دانش طبیعت را آرام آرام فرا می‌گیرد، یا درس‌هائی را از آن دکتر لیبرال آلمانی می‌آموزد، از فیلمبرداری درخشان، پر زرق و برق و پر احساسی سود برده است، وهنگام تصویر کردن قساوت نژادپرستانه، از صحنه‌پردازی‌هائی خشن و تأثیرگذار بهره گرفته است. اما پیام دهان پرکن آن مبنی بر اهمیت برادری و صلح، به شدت تحت‌الشعاع نمایش صحنه‌های مداوم خشونت قرار گرفته است. صحنهٔ مربوط به روزهای دانش‌آموختگی ̎پی.کی.̎ نزد ̎داک̎ و ̎پیت̎ بهتر از بقیهٔ صحنه‌ها پرداخت شده‌اند. اما از آن پس، فیلم آویلدسن، به سرعت و بر اثر آماس خشونت و بدی پرداخت رابطهٔ عاشقانهٔ ̎پی.کی.̎ با آن دختر مدرسه‌ای انسجام خود را از دست می‌دهد، و اگر کنار گذاشتن بعضی حشوها و زواید اعمال نمی‌شد، فیلم سرنوشتی به مراتب بدتر پیدا می‌کرد.