باران تابستانی El Camino de los ingleses

▪ کارگردان: آنتونیو باندراس.
▪ فیلمنامه: آنتونیو سولر بر اساس داستانی از خودش.
▪ موسیقی: آنتونیو ملیویو، خوزه ویلالوبوس.
▪ مدیر فیلمبرداری: خاوی خیمه نز.
▪ تدوین: مرسدس آلتد.
▪ طراح صحنه: خاویر فرناندز، ساندرا فرانتز.
▪ بازیگران: آلبرتو آماریلا[میگوئلتو داویلا]، ماریا روئیز[لولی گیگانته]، فلیکس آریوالو[بابروسا]، مارتا نیه تو[لا کوئرپو]، ماریو کاساس[موراتالا]، فران پرا]ال گارگانتا]، آنتونیو زارفا]ال انانو مارتینز]، آنتونیو گاریدو[کاردونا].
▪ ١١٨ دقیقه. محصول ٢٠٠٦ اسپانیا، انگلستان.
▪ نام دیگر: Summer Rain. برنده نشان سینمای اروپا از جشنواره برلین، نامزد جایزه بهترین فیلمنامه و بهترین بازیگر زن نقش مکمل از انجمن نویسندگان سینمایی اسپانیا، نامزد جایزه بهترین بازیگر مرد/آلبرتو آماریلا و بهترین فیلمنامه از مراسم گویا.
▪ ژانر: درام، عاشقانه.
مالاگا، اسپانیا. میگوئلتوی ١٨ ساله به تازگی از بیمارستان خارج شده است. او یکی از کلیه هایش را در بیمارستان از دست داده، اما کتاب کمدی الهی را که بیماری دیگر به وی هدیه کرده، با خود همراه دارد. کتابی که باعث شده هوس شاعر شدن به سرش بزند. او که به دنبال منبع الهامی برای سرودن شعر می گردد، با لولی برخورد کرده و عاشق او می شود. تابستان است و میگوئلتو به همراه لولی و دوستانش وقت خود را در استخرها می گذراند. در طول تابستان میگوئلتو به همره لولی و دوستانش عشق، سکس و دوستی را کشف می کنند. اما این راه پر از مانع و مخاطره است و حتماً هر تابستانی یک روز بارانی دارد...
▪ چرا باید دید؟
دومین تجربه کارگردانی آنتونیو باندراس، هنرپیشه مشهور اسپانیایی و حالا بین المللی که بر خلاف فیلم اولش آن را در زادگاه خود و به زبان مادری اش ساخته است. هفت سال قبل دیوانه در آلاباما توانست سه جایزه از جشنواره های سن خوردی، مراسم فیلم های اروپایی و مراسم ALMA و نامزدی شیر طلایی جشنواره ونیز را برای باندراس به ارمغان آورد. دیوانه در آلاباما درامی با لحظاتی کمیک با این تم بود که گاه برای یافتن آزادی باید تعقل را کنار گذاشت!
هفت سال از آن روزها گذشته و باندراس برای دومین روی صندلی کارگردانی نشسته است. با قصه بلوغ گروهی نوجوان در طول یک تابستان که بی شباهت به فیلم تابستانی با مونیکا ساخته اینگمار برگمن نیست. قصه تابستانی پر از عشق ها، هوس ها و نا امیدی ها و سرخوردگی ها...
آنتونیو باندراس مدتی طولانی است که در هالیوود ساکن شده و فقط با بازی در فیلم های نه چندان معتبر روزگار می گذراند. دوره پر بار همکاری او با پدرو آلمودووار مدت هاست سپری شده، و تکرار شدنی نیز به نظر نمی رسد. اما تصمیم وی به کارگردانی و بازگشت به اسپانیا اتفاق فرخنده است که می تواند کارنامه وی را دچار جهشی مثبت کند. باندراس نشان می دهد که از سال ها بازی در برابر دوربین بسیار خوب آموخته و با دقت دانسته هایش را نیز به مرحله عمل نزدیک کرده است. باران تابستانی در درجه اول برای باندراس که سال هاست از سینمای کشور خود دور افتاده، مایه راحتی وجدان است. فیلم مانند بسیاری از فیلم های شاخص دهه گذشته اروپا-مخصوصاً فرانسه، ایتالیا و اسپانیا- نگاهی ژرف و موشکافانه به دوره بلوغ دارد. باران تابستانی با وجود شخصیت محوری میگوئلتو، قصه چهار نوجوان است. باندراس هر چند اصول روایی سینمای آمریکا را به عاریت گرفته، اما حضور خود او و شخصیت هایش در اسپانیا سبب شده تا کاراکترها رفتاری برخاسته از فرهنگ آن منطقه و رفتارهای رایج به خود بگیرند. اطمینان دارم خاطرات دوره نوجوانی باندراس در شکل گیری قصه و فضای پیرامون آنها دخیل بوده و همین امر بر اصالت کار او افزوده است. گرما و صمیمتی که در روایت فیلم وجود دارد سبب می شود تا بیننده حوادث را نه از کنار یا روبرو نظاره نکند، بلکه با شخصیت ها همراه شده و وقایع را از درون شاهد باشد. این یعنی درگیر شدن تماشاگر با فیلم به شکل مثبت؛ امتیازی که برای یک فیلم دوم اصلاً کم نیست.
باران تابستانی قصه ساده و روایتی ساده تر و بی تکلف تر دارد که در دقایقی با سکانس رویای سورئالیستی شکلی پیچیده می گیرد و ما را بی اختیار به یاد فیلم دیوار پینک فلوید و حتی کلیپ های این گروه می اندازد. این پیچیدگی به دلیل هوس شاعر شدن میگوئلتو و تلاش باندراس در تصویر کردن خیالات او قابل گذشت و پذیرفتنی است. اما در لحظاتی باعث می شود تا مشکلات اساسی میگوئلتو و دوستان و هم نسل هایش به پس زمینه رانده شود. باران تابستانی با وجود اندک ضعف هایی که دارد، فیلمی برخوردار از بازی های بسیار خوب است که دستاورد باندراس را تماشایی تر می کند. باندراس کوشیده تا به رغم اقامت طولانی در ایالات متحده همچون آمریکایی ها به کشورش از بیرون نگاه نکند، اما موفقیتی صد در صد به چنگ نیاورده، با این حال چشم پوشی از دیدار فیلم او هم کار ساده ای نیست!

منبع : موج نو