<قورمه> یا <غورمه>

احتمالا‌ً این داستان را شنیده‌اید که دو نفر گوشتی تهیه کرده بودند تا با آن برای خود غذایی تدارک ببینند. اما بحث بر سراینکه <قورمه> را با <ق> می‌نویسند یا <غ> آنقدر آنها را سرگرم کرد که متوجه نشدند گوشت را گربه برده است و دیگر نه <قورمه>ای در کار است و نه <غورمه.>
ظاهراً حکایت برخی مسئولا‌ن و سیاستمداران کشور ما، شباهت بسیار زیادی به این داستان پیدا کرده است.
در هفته‌های اخیر، این سوژه که شرایط کشور <ویژه> است یا <بحرانی> و یا فقط <حساس> می‌باشد، آنقدر مورد توجه سیاستمداران پرنفوذ کشور قرار گرفته که گویی هیچ خطری کشور را تهدید نمی‌کند یا هیچ کار بر زمین مانده‌ای در حوزه مسئولیت کارگزاران حکومتی وجود ندارد! البته آنگاه که کلا‌م هر یک از مدعیان ویژه بودن شرایط با سخن کسانی که معتقدند <شرایط حساس است اما ویژه نیست> مقایسه‌ می‌گردد مشخص می‌شود که همه آنها وجود تهدیدها را قبول دارند و بر لزوم توجه به حساسیت‌ها تاکید دارند.
حتی کسانی که تنها <ویژگی> شرایط را <پیشرفت‌های مشعشع کشور در۵/۲ سال اخیر> می‌دانند و مدعی هستند نشاط و پویایی همه ابعاد جامعه را فراگرفته است،در عـیـن حال سخنانی می‌گویند که نشان می‌دهد آنها نیز شرایط کشور را کاملا‌ً عادی نـمـی‌شـمـارنـد. توقف اقدامات انقلا‌بی در دانشگاه آزاد به خاطر جلوگیری از ایجاد بحران در شرایط حساس فعلی و نیمه تمام گذاردن برخی افشاگریها برای آرام نگهداشتن جامعه، دو نمونه‌ای استکه <انکارکنندگان شرایط ویژه> به آن اشاره کرده‌اند و به نظر می‌رسد نوعی هم‌زبانی با مدعیان <ویژه> بودن شرایط است.
این جنگ تریبونی و تقریباً بی‌حاصل، تاکنون هیچ خاصیتی جز دورشدن سیاستمداران بانفوذ از یکدیگر و محروم شدن کشور از تدبیر جمعی آنها برای خنثی کردن تهدیدها نداشته است.ضمن آنکه بخشی از فرصت‌های طلا‌یی و استثنایی که به دلیل افزایش قیمت نفت برای کشور ایجاد شده است نیز در کشاکش همین چالش‌های تریبونی، در حال ضایع شدن است.
در ایــن مـیــان ســرگــرمــی بــا نـفـوذتـریـن سیاستمداران ایرانی به اثبات ویژه یا حساس بودن شرایط ، فرصتی برای برخی گربه صفتان خارجی ایجاد کرده است تا با کمین دراطراف فرصت‌های پیش‌رو، آنها را از ملت و کشورمان بربایند.
البته در هیاهو و اختلا‌ف نظرهای مربوط به تـوصیـف شـرایـط کشـور، به نظر می رسد در عرصه‌های مدیریتی، حوادثی به وقوع می‌پیوندد و یا مصلحت‌هایی نادیده گرفته می‌شود که تداوم آنها، عادی‌ترین شرایط را نیز می‌تواند به طرف بحران یا ویژه بودن سوق دهد! اعتراضات مکرر به واردات بـرخـی محصـولا‌ت و زیـان‌وارده بـر کشاورزان و تولید گران، نمونه‌ای است که علیرغم تکرار آنها، تحت‌الشعاع بحث‌های تریبونی اخیر قرار گرفته است و می‌توان نتایج آن بر شرایط اقتصادی کشوردر سال‌های آینده را از هم‌اکنون حدس زد. آنچه روز گذشته توسط رئیس شورای شهر تهران اعلا‌م شد نیز نشان می‌دهد ۸ ماه فرصت مدیران شهری برای ساماندهی ترافیک تهران به دلیل عدم تخصیص اعتبار، تلف شده است.
اعتراض مکرر نمایندگان مجلس به اجرای ناقص تبصره ۱۳ و اظهارنگرانی بسیاری از آنان در خـصـوص تـحـمـیـل مـشـکـلا‌ت نـاشی از این <ناقص‌کاری> به کشاورزان و اقشار ضعیف در شهرستانهانمونه دیگری است که هشدارها نسبت به آن، در فریاد بلند تریبون‌ها برای اثبات یا انکار <ویژه> بودن شرایط در حال گم شدن است. البته احتمالا‌ً موارد متعدد دیگری نیز از عدم اجرای قانون یا کوتاهی در انجام وظایف وجود دارد که بــه نـظـر مـی‌رسـد سـرگـرمـی بـه بـحـث اخـیـر سیاستمداران، رسانه‌ها را از پیگیری سماجتآمیز آن کوتاهی ها محروم ساخته است.
سیاستمدارانی که شرایط کشور را ویژه می‌دانند و نسبت به خطرها هشدار می‌دهند و دولتمردانی که تنها ویژگی‌ شرایط را، وجود فـرصت‌های فراوان برای پیشبرد اهداف بلند دولت نهم بر می‌شمارند، باید بدانند که سرگرم ساختن خود و دیگران به این چالش تریبونی، خـطــرهــای مـحـتـمـل را افـزایـش مـی دهـد و فرصت‌های متعدد را نیز یکی پس از دیگری از دسترس ملت ایران دور خواهد ساخت. پس به جای مناظره‌های یکطرفه و نه چندان مهرورزانه، کنار یکدیگر بنشینند و دیدگاههای خود را با دلیل و نه با شعار به یکدیگر ثابت کنند. این کار را می‌توان برای یکبار در برابر دوربین‌ها انجام داد تا مردم هم بتوانند به تحلیل صحیح شرایط بپردازند. قاعدتاً کسانی که سران کشورهای دیگر را به مناظره فرا می‌خوانند برای دعوت به این مناظره داخلی یا پذیرش آن، نباید مشکلی داشته باشند.

منبع : روزنامه آفتاب یزد