مدرسه سینما

سینما در انسانی ترین وجه رویکردش (آموزش) دیگر آئین شخصی یا گروهی هیچ کس نیست و به کل جامعه بشری تعلق دارد. ابزاری است در خدمت یاددهی و یادگیری و باید چنان ساختار، فناوری و نگرشی داشته باشد که در نهایت به فهم مثلاً mc۲=E بینجامد.
خصوصاً این که سینمای آموزشی به دلیل طبقه بندی شدن مخاطبانش از نظر سطح، محتوا و سن مشکلات سینمایی غیرآموزشی را ندارد و حدود دانایی و توانایی های ذهنی و سن عقلی هر گروه از مخاطبان برای او روشن است. از این رو فیلمساز آموزشی باید هم خود را بیشتر معطوف موضوع آموزشی و نیز پرداخت زیبایی شناسانه آن کند و ضمن وفاداری به محتوای علمی، در نهایت به برقراری ارتباط با مخاطب بیندیشد.
به این دلیل کارایی بهتر و کامل تر سینمای آموزشی مستلزم تلفیق و مشارکت سینماگران و متخصصان آموزشی است و هیچ یک به تنهایی قادر به انجام این وظیفه خطیر نیستند و از لحاظ نظری و اطلاعات، سینمای آموزشی، از تمام یافته ها و خلاقیت های هنری سینماگران (از گریفیث تا فرانسوا تروفوو، برگمن، اورسن ولز و دیگران) و نیز تمام تجربیات و دانسته های علمی و مهارت های فناورانه متخصصان و طراحان آموزشی در سراسر جهان بهره می گیرد.
تنها در صورت مشارکت کامل سینماگران و کارشناسان آموزشی و نیز دانشمندان علوم مربوط است که سینمای آموزشی به هدف مورد نظر دست می یابد و جای خود را در کلاس درس به مثابه یک ابزار آموزشی مؤثر در کنار معلم تثبیت می کند.
کلاس درس نیز فضایی است که هر سه رکن اصلی آموزش یعنی معلم، موضوع آموزشی و دانش آموز را با هم دارد و معلم (با نگرشی نو) به منزله تسهیل کننده و هدایتگر، قرار است موضوع آموزشی را از طریق ابزارهایی در دسترس خود از جمله سینمای آموزشی و براساس یک الگوی ارتباطی به دانش آموزان منتقل کند و در نهایت به تغییر رفتار بپردازد، پس بدیهی است که فیلمساز آموزشی نیز باید موضوعات درسی را به گونه ای اشتیاق برانگیز و با رعایت همه ویژگی های ملی و قومی و روانشناختی مربوط به آنها مطرح کند.
این امر، در نهایت به استفاده هرچه بهتر معلم یا سینمای آموزشی برای القای مفاهیم یادگیری منجر خواهد شد.

منوچهر اکبرلو

منبع : روزنامه ایران