آگراندیسمان - Blow - Up

سال تولید : ۱۹۶۶
کشور تولیدکننده : انگلستان
محصول : کارلو پونتی
کارگردان : میکل آنجلو آنتونیونی
فیلمنامه‌نویس : تونینو گوئرا و آنتونیونی، برمبنای داستان کوتاهی نوشته خولیو کورتازار.
فیلمبردار : کارلو دی‌پالما.
آهنگساز(موسیقی متن) : هربرت هنکاک.
هنرپیشگان : دیوید همینگز، ونسا ردگریو، پیتر بولز، سارا جین برکین.
نوع فیلم : رنگی، ۱۱۱ دقیقه


"توماس" (همینگز)، عکاس مد لندنی، پس از عکاسی در یک اتراقگاه فقرا سوار لیموزینش می‌شود، به استودیویش می‌رود و بلافاصله عکاسی از یک مدل را شروع می‌کند. سپس، اتفاقی، به یک پارک می‌رود، و زن و مرد را در آغوش هم می‌بیند. او از آنان عکس می‌گیرد اما زن (ردگریو) که متوجه شده، دنبالش می‌رود تا فیلم را بگیرد. "توماس" قبول نمی‌کند، به استودیو برمی‌گردد، ولی پیش از آن‌که بتواند فیلم را ظاهر کند، زن باز هم برای گرفتن نگاتیو می‌آید. "توماس" حلقه فیلم دیگری را به او می‌دهد و پس از رفتنش، فیلم را ظاهر می‌کند. در عکس‌ها چیزی توجهش را جلب می‌کند: نگاتیوها را بزرگ می‌کند و در یکی از عکس‌ها اسلحه‌ای را می‌بیند که از میان بوته‌ها بیرون آمده و در عکس دیگری هم، چیزی شبیه یک جسد کشف می‌کند. شبانه به پارک می‌رود، جسد را پیدا می‌کند، به استودیو برمی‌گردد، ولی همه عکس‌ها ناپدیدشده‌اند. به‌دنبال دوستش، "رون" (بولز)، به مهمانی می‌رود تا او را برای دیدن جسد ببرد، ولی حال "رون" مناسب نیست و "توماس" شب نزد او می‌ماند. فردا صبح به پارک برمی‌گردد، ولی جسد ناپدید شده است. گروهی از دانشجویان، ادای بازی تنیس را در می‌آورند؛ وقتی "توپ" غیبی آنان از زمین بازی بیرون می‌افتد، "توماس" می‌‌رود تا آن را بردارد و برای‌شان بیندازد.
٭ نخستین فیلم انگلیسی زبان آنتونیونی، از شناخته‌شده‌ترین و پرمخاطب‌ترین فیلم‌های او است. استاد، مکان حادثه‌ها را از شهرهای صنعتی و بی‌روح ایتالیا به لندن سرخوش میانه دهه ۱۹۶۰ می‌برد و توجهی آشکارتر از سابق به مسئله غامض واقعیت و توهم نشان می‌دهد.آگراندیسمان فیلم الگوواری درباره ظاهر گم‌راه کننده چیزهاست و نیز به‌عنوان تصویر هنرمدی که می‌کوشد واقعیت را با هنر شکار کند، شهرت دارد. آنتونیونی در قالب داستانی معمائی / جنائی مایه‌هائی فلسفی را به کار می‌گیرد. بار دیگر قهرمان او برابر جهان مدرن، سرگشته و بلاتکلیف است و این بار حرفه‌اش به‌عنوان عکاس بیشتر و بیشتر خود آنتونیونی به‌عنوان کارگردان مأیوس از بامعنائی سطوح بیرونی چیزها را تداعی می‌کند. صحنه‌های پارک، میان آثارش، از رمزآمیزترین‌هاست و کاربرد رنگ (با فیلمظبرداری عالی دی‌پالما) بدیع و خیره کننده است. فیلم به سبک یک اثر مدرنیستی دهه ۱۹۶۰، در عدم قطعیت کامل به پایان می‌رسد. یکی از "باز"ترین پایان‌های سینما. همینگز بهترین نقش عمرش را بازی می‌کند و ردگریو جوان نیز خوش می‌درخشد.