میرزا حسن صفی علی‌‌‌شاه

جنسیت: مرد
نام پدر: محمدباقر
تخلص: صفی
تولد و وفات: (۱۲۵۱ -۱۳۱۶) قمری
محل تولد: مشخص نیست.
شهرت علمی و فرهنگی: صوفی ، ‌ مفسر و شاعر
پدر او بازرگان بود ، ‌ در کودکی به‌اتفاق پدر به یزد رفت و تا بیست سالگی در آن شهر زندگی کرد و به‌کسب دانش پرداخت و با عارفان و صاحب‌دلان درآمیخت. وی پس از فراغت از تحصیل به‌سیر و سیاحت پرداخت و به هندوستان و حجاز سفر کرد و بیشتر ملازم مشایخ اهل طریقت بود و سیر و سلوک را از آنان فرا گرفت. از آن پس سفرهائی به‌نقاط مختلف ایران کرد ، تا سرانجام به شیراز رفت و دست ارادت به حاج میرزا زین‌العابدین شیروانی داد و سپس به‌خدمت رحمت علی‌‌‌شاه ، حاج میرزا کوچک نایب‌الصدر ، رسید و مورد توجه قرار گرفت و به صفی علیشاه ملقب گردید. پس از فوت نایب‌الصدر به‌خدمت حاج آقا محمد منور علی‌‌‌شاه که نیابت او را داشت رسید و چندی در مصاحبت او بود. وی از آن‌جا به تهران مأموریت یافت و در این شهر رحل اقامت افکند و به‌سرپرستی مریدان این فرقه پرداخت. صفی علی‌‌‌شاه گذشته از اینکه در جنبه‌های عرفانی و تصوف مقامی والا داشت مردی ادیب و شاعری سخن‌سنج بود و در نظم انواع شعر توانا و استاد بود. او در تهران در گذشت. قبرش در خانقاهی است که در محل سکونت او در خیابان صفی علی‌‌‌شاه بنا کرده بود. از آثار وی: "زبدهٔ‌الاسرار‌"؛ "اثبات النبوهٔ الخاصهٔ"؛ "بحرالحقایق" موسوم به "عرفان‌الحق" یا "دیوان‌الحقایق"؛‌ "میزان‌المعرفهٔ و برهان‌الحقیقهٔ فی آداب السلوک و الطریقهٔ"؛‌ "تفسیر قرآن" معروف به "تفسیر صفی" ، منظوم؛ "دیوان" شعر.

منبع : مطالب ارسالی