شیخ بهایی؛ شخصیت بی نظیر شیعه

شیخ محمد بن حسین عاملی منسوب به حیل عامل لبنان معروف به شیخ بهایی از دانشمندان به نام عصر صفوی است که در سال ۹۵۳ هجری قمری در بعلبک لبنان دیده به جهان گشود.
پدرش عزالدین حسین در سال ۹۶۶ هجری قمری به ایران مهاجرت کرد.
شیخ بهایی در ایران رشد و نمو کرد.
او که از اندیشمندان و عالمان عصر صفوی است، تالیفات فراوانی داشته است که مجموع آن ها به ۸۸ کتاب و رساله بالغ می شود.
از جمله این آثار می توان از دو مثنوی فارسی نان و حلوا و شیر و شکر ، جامع عباسی درفقه، خلاصهٔ الحساب، تشریح الافلاک و اربعین به عربی را نام برد.
کشکول شیخ بهایی از دیگر آثار اوست که مجموعه ای از نوادر حکایات، علوم، اخبار، امثله و اشعار عربی و فارسی می باشد.
وی به فارسی و عربی شعر می سروده است.علامه ملامحسن فیض کاشانی، علامه محمدتقی مجلسی، ملاصدرای شیرازی، میرفندرسکی و... از شاگردان شیخ بهایی می باشند که توانستند از خرمن پرفیض او خوشه چینی کرده و کسب فیض کنند.
رئیس کنگره شیخ بهایی با بیان این که او در میان علمای عصر صفوی از جامعیت بی نظیری برخوردار می باشد، گفت: هر ملتی هویت و شخصیت و بقا و تداوم حیات سیاسی، اجتماعی و فرهنگی اش به پاسداشت گذشتگان بستگی دارد و برگزاری چنین مراسمی، نوعی فرهنگ سازی در این زمینه در جامعه است.
حجت الاسلام دری نجف آبادی افزود: شیخ بهایی به دو زبان زنده دنیای اسلام تسلط داشت و در عالی ترین سطح آثاری به زبان فارسی و عربی دارد.
او هم به شعر و هم به نثر، هم به طنز و هم درباره ریاضیات، نجوم و دیگر علوم به زبان روان و شیرین و با ادبیاتی قابل فهم آثار زیادی دارد.
بنابراین خوان پر نعمت شیخ، سفره ای است که به برکت اهل بیت (ع) همواره گسترده و قابل استفاده است.
شیخ بهایی پس از عمری تلاش و کوشش در راه آموختن و تعلیم به ندای حق لبیک گفت: و جنازه او به مشهد منتقل و در جوار بارگاه ملکوتی حضرت علی بن موسی الرضا(ع) به خاک سپرده شد.

قربانی

منبع : روزنامه خراسان