در اندیشه فردای پر افتخار فوتبال

سال‌ها قبل، شاید بیش از سی سال قبل بود که تیم ملی «ب» که با نام امید شناخته می‌شد در شیراز تیم ملی عربستان را شکست داد. بعدها نیز مجددا تیمی تحت عنوان «ب» تشکیل شد که بنا بود پشتوانه تیم ملی بزرگسالان باشد اما هرگز این تیم جدی گرفته نشد.
البته هیچ‌گاه مسئولی لزوم داشتن چنین تیمی را انکار نکرد اما هرگاه پای عمل رسیدیم کم آوردیم و تشکیل این تیم در حد یک طرح باقی ماند. این روزها تیم ملی در شرایط ملی خود را برای دیدارهای مهم مقابل کره و عربستان آماده می‌کند که بی‌هیچ تعارفی تمام نیروهای مستعد را به همراه ندارد. البته این موضوع خیلی به سلیقه سر مربی یا ممنوعیت‌های داخلی ارتباط ندارد بلکه به قوانین فیفا برمی‌گردد. و به همین دلیل امکان دعوت از لژیونرها برای ما وجود نداشته است. به عبارت ساده‌تر با توجه به ترافیک مسابقات ملی که به نسبت دهه‌های گذشته به مراتب بیشتر شده است از این به بعد همیشه با چنین مشکلاتی روبرو خواهیم بود. بنابراین چاره‌‌ای نداریم جز تشکیل تیم دومی که بتواند در مواقع این چنین به کمک فوتبال ملی بیاید. تیم دوم یعنی همان تیم ملی «ب» که دیگر نمی‌تواند نادیده گرفته شود، قطعا با وجود فشردگی شدید مسابقات ملی و باشگاهی طی ماه‌های آتی به هیچ وجه پیشنهاد نمی‌کنیم این روزها را برای تشکیل تیم «ب» در نظر بگیریم چرا که باعث تراکم بیشتر مسابقات می‌شود. اما باید از وضعیت امروزمان درسی بگیریم و چنانچه مایلیم پیوسته از وجود لژیونر در فوتبال جهان برخوردار باشیم تیمی از نیروهای داخلی را جمع و جور کرده در مسابقات درجه دو شرکت دهیم تا از منافع آن برخوردار شویم. البته با توجه به روندی که در فوتبال ایران طی سال‌های اخیر شاهد بوده‌ایم از تعداد لژیونرهای اروپایی ما، خصوصا آنانی که در لیگ‌های مطرح توپ می‌زنند کاسته شده و جز نکونام و تاحدی، شجاعی دیگر بازیکنی که تیم ملی وابسته به او باشد نداریم.
تیموریان دراوج شکوفایی در انگلیس مصدوم و نیمکت نشین شد، یکی از آماده‌ترین نفرات جام جهانی ۲۰۰۶ ما عملا فقط می‌تواند مسابقات تیم ملی را تماشا کند. مهدوی‌‌کیا نیز فقط خاطره‌ای از گذشته به حساب می‌آید و هاشمیان نیز با روزهای اوجش فاصله زیادی دارد. مسافران حاشیه خلیج فارس نیز که مدت‌هاست پشت درب تیم ملی مانده‌اند. بنابراین فعلا خیلی خلا مردان کارآمد خود را در تیم ملی احساس نمی‌کنیم ولی اگر باور داشته باشیم که شخصیت و بار فنی تیم ملی، می‌تواند به مراتب بیش از مقداری باشد که این روزها شاهد آن هستیم پس باید به شدت به دنبال پشتوانه سازی و ایجاد تضمین برای آینده باشیم. خوف بعضی از کارشناسان از این است که نکند شرایط سهلی که برای حضور در جام جهانی داریم این توهم را ایجاد کند که همه چیز فوتبال ایران سر جایش است و کاستی‌ها نادیده گرفته شود. واقعیت این است که رفته رفته فوتبال ما از چهره‌های شاخص آسیایی خالی شده است و خیلی وقت است که امثال دایی، خداداد عزیزی، مهدوی‌کیا، عابدزاده و ... نساخته‌ایم. حتی نکونام نیز به نوعی پرورش یافته در سال‌های قبل است. پس بیایم واقع‌بینانه عمل کرده از امروز در اندیشه فردایی پر افتخار باشیم.

منبع : روزنامه رسالت