سی‌بیل - Sybil

سال تولید : ۱۹۷۷
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : لوریمار
کارگردان : دانیل پتری.
فیلمنامه‌نویس : استوارت استرن، برمبنای کتابی نوشته فلورا رتا شرایبر.
فیلمبردار : ماریو توزی
آهنگساز(موسیقی متن) : لنرد رُزنمن
هنرپیشگان : جوآن وودوارد، سالی فیلد، براد دیویس، مارتین بارتلت، جین هافمن، چارلز لین، جسامین میلنر و ویلیام پرینس.
نوع فیلم : رنگی، ۱۳۲ دقیقه.


«سی بیل دورست» (فیلد)، معاون مدرسه‌ای در نیویورک، زنی جوان و تنهاست که از اختلات روانی - که منجر به تغییر شخصیت و فراموشی‌های پی‌درپی می‌شود - رنج می‌برد. پس از یک خودکشی ناموفق، نزد روان‌پزشکی به‌نام «کورنلیا ویلبور» (وودوارد) می‌رود و دوره درمان را آغاز می‌کند. «دکتر ویلبور» موفق به شناسائی شخصیت‌های متعدد «سی‌بیل» می‌شود: «ویکی» که هوشمند و زیرک است، «پگی» که شخصیتی کودکانه دارد و، «ونسا» که استعداد موسیقی دارد - و آرام آرام به خاطرات ناگوار در کودکی غمبار «سی‌بیل» پی می‌برد؛ به‌خصوص درد از دست دادن مادربزرگ محبوبش و ترس و واهمه‌ای که از مادرش داشته است. در طول این مدت وضعیت زندگی «سی‌بیل» رو به آشفتگی می‌رود. او کارش را از دست می‌دهد و رابطه‌اش با مردی به‌نام «ریچارد» (دیویس) از هم می‌پاشد. «دکتر ویلبور» طی صحبتی با پزشک خانوادگی خانواده «سی‌بیل» متوجه شکنجه‌ای می‌شود که او از سوی مادر - به‌علت عقاید مذهبی نامتعادل - متحمل می‌شده است. دیگر آزاری مادر «سی‌بیل» علت تمام اختلالات روانی «سی‌بیل» تشخیص داده می‌شود. پس از یازده سال درمان اکنون «سی‌بیل» به زندگی عادی بازگشته و حالا قصد دارد به آرزوی همیشگی‌اش یعنی پرداختن به هنر جامه عمل بپوشاند.
* بیست سال پیش از این فیلم، وودوارد برای نخستین بار با نقش اصلی فیلم سه چهره ایوِ نانالی جاننسن (1957) به شهرت رسید. فیلمی که شرح دراماتیک قضیه واقعی زنی با شخصیت‌های سه‌گانه بود. در اینجا وودوارد به حیطه مشابهی برمی‌گردد، در حالی که این بار از بیمار به روان‌کاو تبدیل شده و ضمناً پرونده روانی مطرح شده، دل‌خراش‌تر و تکان‌دهنده‌تر است. سی‌بیل با توجه به دست‌مایه‌اش خواه‌ناخواه تأثیرگذار است. اما کنار گذاشتن وضوح ژورنالیستی فیلم جانسن و اتخاذ رویکردی نمایشی در نهایت باعث می‌شود نه به‌عنوان درام و نه به‌عنوان داستان واقعی، رضایت بخش نباشد. به‌رغم دو ساعت و اندی طول فیلم، بسیاری از مسائل و ابعاد فرآیند درمان مبهم می‌مانند و مثلاً مقیاس زمانی حادثه‌ها را نمی‌شود به راحتی درک کرد. بازیِ فیلد در نقش اصلی این فیلمِ اساساً تلویزیونی، گیراست.