سلوک باران

بی لباس از خانه بیرون نمی توان زد.
لباس خانگی هم به درد خانه می خورد، البته گاه تا دم در و یا سر کوچه می شود با آن رفت، اما تا خیابان و بازار و اداره هرگز.
شما هیچ دیده ای که کسی با لباس زیر یا زیرشلوار راه راه و گل دار و گشاد و با کیف سامسونت و اتو کشیده و ادکلن زده وارد اداره شود و پشت میز نشسته و کارتابل ها را امضاء کند!
و همین جا نتیجه می گیریم که بی لباسی آدمی را گرفتار و اسیر و خانه نشین و محدود می کند.
و تقوا در نگاه قرآن کریم چیزی شبیه لباس است، آنهم بهترین لباس.
و لباس التقوی ذلک خیر
پس کسانی که این لباس را ندارند برهنه اند و هر کجا برهنگان باشند مردمش محدود بوده و آزاد نیستند.
از این رو کادویی که انبیاء برای بشریت پیچیده و آورده اند لباس تقواست، و در حقیقت آزادی را به ارمغان آورده اند. پس اگر مولانا می گفت: انبیاء برای آزادی بشر آمده اند سخنی گزاف نمی گفت:
چون به آزادی نبوت هادی است
مؤمنان را ز انبیاء آزادی است
و لباس تقوا مثل تمام لباس ها تار و پودی دارد و تارش باید ها و پودش نبایدهاست. و باید ها همان واجبات و نباید ها همان حرام هاست. انبیاء آمدند بگویند: باید دید اما نه هر چیز را. و باید شنید اما نه هر چیز را. باید گفت اما نه هر چیز را. باید خورد اما نه هر چیز را. آمدند بگویند: دیدنی ها، شنیدنی ها، گفتنی ها و خوردنی ها و هر چیز دیگر مرز دارد و تو باید مرزداری و مرزبانی کنی. به دیگر سخن آمدند بگویند: به زبان و گوش و دل و چشم میدان بدهید اما نه بسیار و گرنه دیگر شما میدان دار نیستید.

محمدرضا رنجبر

منبع : روزنامه ایران