ز قعر چاه برآمد به اوج جاه رسید

مرگ و مردن پوسیدن نیست، بلکه از پوست و پوسته به در آمدن است.
روزی است که آدم ها از پوست بیرون آمده و حقیقت خود را نشان می دهند.
بسا ســوار که آنـجـا پیاده خـواهــد شد
بسا پیاده که آنـجـا سـوار خـواهــد بـود
بسا امیر کــه آنجا اسیـــر خـواهــد شد
بسا اسیر که فــرمانگـزار خـواهــد بـود
بسا امـــام ریـایـــی و پیشـــوای بزرگ
کـه روز حشر و جزا شرمسار خواهد بود
بنابراین، در حقیقت با مرگ، مشت آدم ها وا می شود.
درست مثل دانه ای که تا زیر خاک نرفته خود را نشان نمی دهد، اما همین که در خاک فرو می شود دیری نمی پاید که بالا آمده و آنچه را در خود داشته آشکار می سازد. مولانا نیز همین را می گفت که ما مثل دانه ایم و روزی بالا می آییم، مثل دلویم که به چاه رفته و سرانجام بالا می آید، مثل یوسفیم که در چاه فرو شد اما بالا آمد.
کدام دانه فرو رفت در زمین که نرست
چرا به دانه انسانـت ایــن گمــان باشــد
کـدام دلو فرو رفت و پر بــرون نامــد
ز چاه یوسف جـان را چـرا فغــان باشــد
ثُمَّ یُمِیتُکُمْ ثُمَّ یحُْیِیکُمْ
پس شما را می میراند و آنگاه زنده می گرداند.

[محمدرضا رنجبر]

منبع : روزنامه ایران