چرا و چگونه «نماز» بخوانیم؟

خدای بزرگ، نه از نماز خواندن ما سود می‏برد، و نه بی نمازی ما به او زیان می‏رساند. اگر بخوانیم، خودمان به پاکی جان و صفای روح و دوری از پلیدی‏ها می‏رسیم و اگر بی اعتنا به نماز باشیم، از برکات و آثار معنوی و اجتماعی آن، محروم می‏شویم و در آخرت هم به خاطر ناسپاسی و دوری از خدا و آلودگی به فساد، کیفر خواهیم دید.
وقتی کمال و سعادت ما در «بندگی خدا» است، این بندگی و عبادت، در شکل «نماز» و انجام این فریضه الهی آشکار می‏شود. پس نماز، همان عبودیّت و پرستش و راز و نیاز به درگاه آفریدگار، و توجّه به او و نعمت‏هایش می‏باشد که روزی چند مرتبه انجام می‏گیرد.
این عبادت، ما را همواره به یاد خدا می‏اندازد، و یاد خدا ما را از پستی و ستم و گناه و فساد، باز می‏دارد.
آنکه بنده خدا باشد، دیگر اسیر شیطان و برده هوا و هوس نمی‏شود.
آنکه در انجام نماز، فرمان خدا را گردن می‏نهد و تسلیم می‏شود، دیگر در برابر طاغوت‏ها وقدرت‏های شیطانی، سر تسلیم فرود نمی‏آورد.
نماز می‏خوانیم، تا یاد خدا در طول شبانه روز و در همه عمر، در دل ما زنده باشد و توجّه به خدا، ما را به یاد آن اندازد که «بنده»ایم و او صاحب و ربّ و سرپرست ماست، و هیچ بنده‏ای نباید برخلاف میل و خواسته و فرمان صاحب اختیار خودش رفتار کند.
خداوند می‏فرماید: «و اقم الصلاهٔ لذکری»
بخاطر یاد من، نماز بر پا بدار.
در آیه دیگر می‏خوانیم:
«انّ الصلاهٔ تنهی عن الفحشاء والمنکر» (۴)
نماز، انسان را از کارهای زشت و ناپسند، باز می‏دارد.
امّا «چگونه» باید نماز خواند؟
گرچه هر کاری که خضوع و توجّه و بندگی ما را نسبت به آفریدگار مهربان برساند، می‏تواند شکلی از عبادت به حساب آید، امّا چون او پروردگار و مربّی ماست، و ما فرمانبردار و بنده اوییم، پس در این که چگونه و با کدام عمل و کدام کلام، او را بپرستیم و به درگاهش اظهار بندگی کنیم، خود او هر طور که بپسندد و هر فرمانی که بدهد، لازم است اجرا کنیم.
نماز، به صورتی که می‏خوانیم، خواسته خداوند و فرموده پیامبرش می‏باشد.
اگر بنده خالص باشیم، باید بی چون و چرا و بدون کم و زیاد، هر چه که در دین و دستورهای فقهی بیان شده، عمل کنیم تا این عبادت، ما را به خدا برساند

http://p۳۰web.wordpress.com/

منبع : مطالب ارسال شده