جنگل واژگون سلینجر کمی تا قسمتی

جنگل واژگون داستان بلند جی.دی. سلینجر نوشته شده به سال ۱۹۴۷ است. داستان درباره زندگی دختری است به نام کورین که با یک صفحه از دفترچه خاطرات کورین در کودکی آغاز می شود. کورین از یک خانواده متمول است. مادرش در کودکی او خودکشی کرده و پدرش یک بارون است. نویسنده در این کتاب برش کوتاهی از دوران کودکی کورین که شرح یک مهمانی تولد است را تعریف می کند. سپس پرشی کرده به سراغ دوران جوانی او می رود- حدودا فاصله ای بین ۱۷ تا ۳۰ سالگی- در واقع ماجرای اصلی داستان حول و حوش ۳۰ سالگی او اتفاق می افتد، زمانی که به مناسبت آغاز سی سالگیش از یکی از همکارانش- که از قضا فرد سوم شخص راوی داستان نیز هست- کتاب شعری به عنوان هدیه دریافت می کند. نویسنده در جایی از کتاب اشاره می کند که راوی داستان که از زاویه دید سوم شخص روایت شده، رابرت وینر، همکار کورین در دفتر نشریه است.
در این جا نثر داستان متفاوت با دو اثر بسیار چشمگیر او- ناتور دشت و فرانی و زویی- است، به بیان دیگر سلینجری نیست. منظورم از سلینجری آن شیوه خاص بیان او که تا پوست و گوشت خواننده نفوذ می کند و تا ماه ها او را در حال و هوای فضای داستان و همذات پنداری با شخصیت ها، نگه می دارد است. در جنگل واژگون دیگر اثری از کاراکترهای مورد علا قه سلینجر- خانواده ای پر جمعیت با مناسبات عجیب وغریب یا کودکان بسیار باهوش و همین طور توصیف جز»به جز» و بسیار ملموس از شخصیت ها- خبری نیست.
در این جا نویسنده داستان را بیشتر در سطح روایت می کند و سعی می کند نقبی به عمق شخصیت ها و حرکات و حالا ت آنها نزند. داستان که به شیوه خطی روایت شده، سیر طبیعی خود را طی می کند و در جایی که شخصیت شاعر پیشه داستان به همراه زنی فرار می کند به نقطه اوج خود می رسد. از این به بعد خواننده در پی گره گشایی از گره ای ست که نویسنده قبل از قضیه فرار شخصیت شاعر در ذهن خواننده ایجاد کرده. داستان تا انتها با همان سیر منظم و یک دست پیش می رود، گره گشایی شده و تمام می شود. خواننده به راحتی کتاب را بسته و شاید چند ساعتی بیشتر ماجرای داستان ذهنش را درگیر نکند. شاید به علت همین معمولی تر بودن این اثر نسبت به آثار شاخص تر سلینجر است که جنگل واژگون در کارنامه کاری او زیاد شناخته شده نیست و خیلی مورد توجه قرار نگرفته است.
در پایان این نکته شایان ذکر است که جنگل واژگون در نوع خود داستانی بسیار خوب و قابل تامل است. تنها هنگام بررسی آن در کارنامه کاری سلینجر و کنار آثار شاخص تر این نویسنده بزرگ شاید کمی در سایه قرار گیرد.

نویسنده : مریم شکرانی

منبع : روزنامه مردم‌سالاری