فوق ستاره‌ای با نام هافمن

● درباره‌ی زندگی و آثار داستین هافمن
ظهور داستین هافمن در دهه ۶۰ خبر از ورد ستاره‌ای جدید به دنیای هالیوود می‌داد. شخصیت بی‌تكلف و سخت کوشش خیلی زود او را در میان معروف‌ترین و ممتازترین بازیگران نسل خویش قرار داد.
هافمن اغلب با كلیشه شدن در نقش‌هایی كه از اویك ضد قهرمان (انسانی زجر كشیده و شخصیتی تراژیك كه به ندرت به پایان خوش می‌انجامد) می‌ساخت در ستیز بود. به طور عمده او زمینه جدیدی را برای همه بازیگران، نه فقط بازیگرانی كه كمتر به قهرمانی و بیشتر به توصیف حقیقت زندگی محدود می‌شوند، ایجاد كرد. داستین هافمن در هشتم آگوست سال ۱۹۳۷ در لس آنجلس به دنیا آمد. او در ابتدا برای پزشكی درس خواند اما پس از مدتی تحصیل را رها كرد و به شغل‌های مختلفی مثل دستیاری روانپزشكی، پیشخدمتی، ظرف‌شوری، تایپیستی و روزنامه‌فروشی پرداخت تا اینكه به هنرستان موسیقی و هنر لس‌آنجلس راه یافت.
او قبل از رفتن به نیویورك برای تحصیل در استودیوی «لی استراسبرگ» (Lecstrasbreg)، وارد كالج شهر سانتا مونیكا شده بود كه پس از آشنایی با دانشجویی دیگری به نام «جن هاكمن» (Jeme Hackman) كه هیچ كدامشان موفقیتی را كه پیش رو داشتند پیش‌بینی نمی‌كردند – در كاخ پاسادنا (Pasadena) تمام توجه‌اش را متوجه بازیگری كرده بود و در چند نقش كوچك تلویزیونی نه چندان مهم بازی می‌كرد.
هافمن با ناراحتی از عدم موفقیتش در این نقش‌ها، مدتی بازیگری را رها كرد. اما در سال ۱۹۶۰، اولین نقش روی صحنه‌اش را در محصولی از «گراتراد استین» (Gertrude Stein) با نام «بلی گفتن برای مرد جوان» ایفا كرد كه راه را برای ورود به برادوی هموار نمود و نظر مایك نیكولز (Mike Nicholes) كارگران را متوجه خود كرد.
پس از «آشپز برای آقای جنرال» او به تلاش هایش ادامه داد و چندین سال روی صحنه ظاهر نشد كه در این خلال به تحصیل و فعالیت در استودیوی بازیگران لی‌استراسبرگ می‌پرداخت تا به بازیگری دارای متد تبدیل شود و بالاخره در سال ۱۹۶۴ در چند تئاتر مثل «در انتظار گودو» و «پیشخدمت زبان بسته» بازی كرد و دو سال بعد او جایزه «اوبی» را برای بازی‌اش در «سفر پنجمین سواره» بدست آورد.
در سال ۱۹۶۷ هافمن اولین فیلمش را با نقش كوچكی در «پلنگ بیرون می‌رود» بازی كرد و كمی بعدتر در فیلم طنز و تحسین شده‌ «چی؟» تغییر روش داد. در این زمان بود كه او اولین بار توسط كارگردانی بنام «مایك نیكولز»‌كشف شد، كسی كه او را در قالب نقش اول كمدی سیاهش به نام «فارغ‌التحصیلی» قرار داد كه با وجود سی‌سالگی‌اش هنگام ساخته شدن فیلم، او به خوبی به شكل یك دانشجوی كالج در آمده بود و بازی زیبایش نه تنها نامزدی اسكار را به دنبال داشت بلكه باعث محبوبیت فراوانش نیز در بین جوانان شد.
مقام او به عنوان یك ستاره تازه كار سینما در نتیجه فیلم «كابوی نیمه شب »ساخته جان اسكلزینگر (John Schlesinger) تثبیت شد كه جایزه آكادمی را هم برایش به دنبال داشت و همچنین دومین نامزدی اسكار را به خاطرش كسب كرد. در سال ۱۹۷۰ در فیلم «مرد گندهٔ كوچك» ساخته «آرتورپن» (Arthur Pen)درخشید. تصویر فوق‌العاده‌ای از یك جنگجوی هندی و نقشی كه مستلزم این بود كه به فردی صد ساله تبدیل شود.
بازی در «هوی كلدمن كیست؟» با كارگردانی دوست همیشگی‌اش «یولاگاسبارد» (Ulu Gasburd) اولین شكست هافمن در بازی‌هایش محسوب می‌شود. او بعد از این فیلم در درام غم‌انگیز «سگهای پوشالی» ساخته سم پكینپا (Som Peckinpa) ظاهر شد كه انتقادات تندی را در پی نمایشش در پس داشت.
اما فیلمی كه با آن نام هافمن برای همیشه در یادها ماندگار شد «پاپیون» بود كه در كنار «اتیسو مك كوین» (Steve McQeen) عالی ظاهر شد. نقش‌ هافمن در این فیلم كه زندانی بی‌گناه تبعید شده است تا مدتها او را انتخاب اول بسیاری از كارگردانان برای فیلم‌هایشان قرار داد. او سپس در نقش كمدین افسانه‌ای «لنی بروس» (Lenny Bruce) در فیلم «لنی» كه در سال ۱۹۷۴ براساس زندگی‌نامه‌اش ساخته شده بود بازی كرد و سومین نامزدی آكادمی را از آن خود كرد.
شاید یكی از دیگر شخصیت‌های به یادماندنی هافمن، نقش «كارل برن استین» در برابر «رابرت ردفورد» در فیلم «تمام مردان رئیس جمهور» باشد. در سال ۱۹۷۶ هافمن بار دیگر با «اسكوزینگر» در فیلم «مرد ماراتن»‌همكاری كرد. كه او را در كنار «لارنس الیویر» (Laurance Olivier) قرار داد و این دو بازیگر توانا توانستند فیلم موفق دیگری بیافرینند.
در سال ۱۹۷۸ فیلم «زمان بی‌پردگی» به كارگردانی «گر اسبارد» پرژه‌ای بود كه از نگاه منتقدان موفق از كار درآمد اما از نظر مالی شكست سنگینی خورد و سرانجام فیلم «آگاتا» را بازی كردكه نه بینندگان را راضی نگه داشت و نه منتقدان را. ولی در همان سال در درام خانوادگی «كرامرعلیه كرامر» كه برای هر دو گروه قابل قبول بود ایفای نقش كرد. بازی هافمن در نقش مردی مطلقه بالاخره جایزه آكادمی را برایش بعد از سه بار نامزدی به ارمغان آورد.
او همچنین برنده جایزه گلدن گلاب شد و چندین عنوان از طرف انجمن منتقدان نیویورك ولس آنجلس كسب كرد. فیلم بعدی هافمن در كمدی «توتسی» در سال ۱۹۸۲ در نقش بازیگری كه سعی می‌كند نقشی را در اپرا بدست آورد حتی موفق‌تر از قبل بود. با توجه به این‌كه این فیلم نامزدی دیگری را برای اسكار نصیب او كرد ، در طول نمایش عمومی نزدیك یك میلیون دلار فروش داشت.
او پس از یك غیبت طولانی در سال ۱۹۸۴ با نقش «ویلی لومان» در نمایش «مرگ فروشنده»‌ به روی صحنه‌ برادوی بازگشت. او با بازی در سریال‌های شبكه تلویزیونی CBS جایزه گلدن گلاب دیگری كسب كرد . در سال ۱۹۸۸ با بازی در «مرد بارانی» به كارگردانی «بری لوینسون» (Barry Levinson) كه در كنار «تام كروز» (Tom Cruise) ایفای نقش كرد، برنده دومین جایزه اسكار بهترین بازیگر شد و باعث شد تا هنرمند موفقی چه از نظر منتقدان و چه از نظر تماشاچیان باشد.
در همان سال، هافمن دوباره با حضور در «تاجر ونیزی» به صحنه برادوی برگشت و به دنبال آن در كنار «شون كاندی» (Sean Connery) و «میتو برادریك» (Matthew Braderick) در فیلم «حرفه خانوادگی» به ایفای نقش پرداخت. هافمن در سال ۱۹۹۱ در درام جنایی« بیلی بس گیت» بازی كرد كه اولین سری از فیلم‌هایی بود كه به تدریج هنر ترسیم شخصیت او كاهش می‌یافت. در همان سال در نقش كاپیتان هوك در برابر «رابین ویلیامز» (Robin Willioms) در نقش «پیترپن»‌كه شخصیت معروف و دوست داشتنی آن زمان بود در فیلم تخیلی كارگردان مقتدر فیلم‌های علمی – تخیلی یعنی «استیون اسپیلبرگ» در فیلم «هوك» بازی كرد. او پس از بازی در فیلم تار و فراموش شده «قهرمان» سه سال از روی پرده سینما ناپدید شد. اما با فیلم ماجراجویانه « حادثه «به سینما بازگشت و بازی متعادلی را به نمایش گذاشت. اما در ادامه فیلم «بوفالوی آمریكایی» اثر «میشل كورنت» (Micheal Corrent) كه اقتباسی از فیلمنامه «دیوید مامت» (David Mamet)بود به صورت محدود نمایش داده شد و خیلی مورد توجه قرار نگرفت.
هافمن سپس در سال ۱۹۹۶ در جمع بازیگرانی از جمله «رابرت دنیرو»‌(Rabert Deniro) و «براد پیت» (Brod Pitt) در درام «خواب رفتگان» ساخته اونیسون قرار گرفت و یكسال بعد در فیلم‌های «شهر آشفته»، «حومه»، «سگ را بجنبان» این دهه را سپری كرد. نقش او در فیلم «سگ را بجنبان» یك تهیه كننده عصبی به نام »استنلی اوسن» است . در سال ۱۹۹۷ انتقادهای جنجالی زیادی را برای این فیلم هجو سیاسی گفته و نوشته شد. داستین هافمن تجربه فیلم سازی را نیز در كارنامه‌اش دارد كه آن هم فیلم «جراحات شخصی» است و فیلم «راه‌پیمایی روی ماه» علاوه بر بازی در آن، تهیه كنندگی آن را نیز به عهده داشت.
در آوریل ۱۹۹۹ هافمن در یك مراسم تلویزیونی مورد ستایش قرار گرفت و جایزه دستاوردهای مادام العمر را دریاتف كرد كه این عنوان در سال ۲۰۰۳ تكرار شد. داستین هافمن كه برنده دو جایزه اسكار و نامزد هفت جایزه است یكی از مؤثرترین و مهم‌ترین بازیگران تاریخ سینما در دو ژانر كمدی و درام است و همانند بازیگران ممتاز هم نسل خود مثل «آل پاچینو»، «رابرت دنیرو» و «مارلون براندو» همیشه جاودانه است.
او به تازی در كنار «سوزان سارلندون» (Sarah Sarondon) در درام گیرنده «نور مهتاب» بازی كرد و در سال ۲۰۰۴ نقش رئیس آشوبگر فیلم «اعتماد» را ایفا كرد.
● جوایز آكادمی
▪ سال عنوان فیلم نامزد / برنده
۱۹۹۷ بهترین بازیگرد مرد سگ را بجنبان (۱۹۹۸) نامزد
۱۹۸۸ بهترین بازیگر مرد مرد بارانی (۱۹۸۸) برنده
۱۹۸۲ بهترین بازیگر مرد توتسی (۱۹۸۲) نامزد
۱۹۷۹ بهترین بازیگر مرد كرامر علیه كرامر (۱۹۷۹) برنده
۱۹۷۴ بهترین بازیگر مرد لنی (۱۹۷۴) نامزد
۱۹۶۹ بهترین بازیگر مرد فارغ‌التحصیلی (۱۹۶۷) نامزد
● گلان گلاب
▪ سال عنوان فیلم برنده / نامزد
۱۹۹۷ بهترین بازیگر موزیكال یا كمدی سگ را بجنبان (۱۹۹۸) نامزد
۱۹۹۱ بهترین بازیگر موزیكال یا كمدی هوك (۱۹۹۱) نامزد
۱۹۸۸ بهترین بازیگر درام مرد بارانی (۱۹۸۸) برنده
۱۹۸۲ بهترین بازیگر توتسی (۱۹۸۲) برنده
۱۹۷۹ بهترین بازیگر كرامر علیه كرامر (۱۹۷۹) برنده
۱۹۷۶ بهترین بازیگر درام مرد ماراتون (۱۹۷۶) نامزد
۱۹۷۴ بهترین بازیگر مرد لنی (۱۹۷۴) نامزد
۱۹۶۹ بهترین بازیگر درام كابوی نیمه شب (۱۹۶۹) نامزد
۱۹۶۷ بهترین بازیگر موزیكال یا كمدی فارغ‌التحصیلی (۱۹۶۷) نامزد
۱۹۶۷ بهترین ستاره سال – مرد فارغ‌التحصیلی (۱۹۶۷) برنده
● آكادمی انگلستان
▪ سال عنوان فیلم نامزد / برنده
۱۹۸۳ بهترین بازیگر توتسی (۱۹۸۲) برنده
۱۹۶۹ بهترین بازیگر كابوی نیمه شب (۱۹۶۹) برنده
۱۹۶۸ بهترین بازیگر جوان فارغ التحصیلی (۱۹۶۷) برنده
● انجمن منتقدان فیلم لس آنجلس
سال عنوان فیلم برنده / نامزد
۱۹۷۹ بهترین بازیگر كرامرعلیه كرامر (۱۹۷۹) برنده
● بازیگر
اعتماد (۲۰۰۴) – داوران فراری (۲۰۰۳) – نور مهتاب (۲۰۰۲) –داستان كمان (۱۹۹۹) – راه‌پیمایی روی ماه (۱۹۹۹) – حومه (۱۹۹۸) – سگ را بجنبان (۱۹۹۸) – شهر آشفته (۱۹۹۷) – بوفالوی آمریكایی (۱۹۹۶) – خواب رفتگان (۱۹۹۶) – حادثه (۱۹۹۵) – قهرمان (۱۹۹۲) – بیلی سگیت (۱۹۹۱) – هوك (۱۹۹۱) – دیك تریسی (۱۹۹۰) – حرفه خانوادگی (۱۹۸۹) – مرد بارانی (۱۹۹۸) – ایشتار (۱۹۸۷) – مرگ فروشنده (۱۹۸۵) – تولستی (۱۹۸۲) – آگاتا (۱۹۷۹) – كرامر علیه كرامر (۱۹۷۹) – زمان بی‌پردگی (۱۹۷۸) – تمام مردان رئیس‌جمهور (۱۹۷۶) – سگ‌های پوشالی (۱۹۷۱) – مرد ماراتن (۱۹۷۶) – لنی (۱۹۷۴) – پاپیون (۱۹۷۳) – آلفردو آلفردو (۱۹۷۲) – هری كلرمن كیست؟ (۱۹۷۱) – مرد گنده كوچك (۱۹۷۰) – كابوی نیمه شب (۱۹۶۹) – فارغ‌التحصیلی (۱۹۶۷)گوینده:پل مك كارتی – مجموعه موسیقی و انیمیشن (۲۰۰۴)
تهیه كننده : راه‌پیمایی روی ماه (۱۹۹۹)

منابع :
www.Yahoo.movies.com
www.Filmbuy. Com
www.imbd.com
ترجمه‌ی نسترن میرجلالی

منبع : ماهنامه ماندگار