کشتن با افتخار، رانندگی بدون جریمه

گیم بازها آدم‌های عجیب و غریبی‌اند، با یكدیگر كه هستند درباره مراحل بازی حرف می‌زنند
اگر جایی از بازی گیر كرده باشند كمك می‌گیرند تا بروند مرحله بعد همیشه وقتی وارد سال جدید میلادی می‌شویم كمپانی‌های بزرگ رقابت‌شان را شروع می‌كنند و با رو كردن بازی‌های جدید علاوه بر گرفتن بازار، عشاق دیوانه‌وار گیم و كامپیوتر را هم راضی كنند تا مبادا بیچاره‌ها در شب عید بدون بازی بمانند و حوصله‌شان سر برود.
گیم‌بازها هم مثل بقیه دسته‌هایی كه شناختیم، انواع مختلف دارند، اما اصلی‌ترین عامل طبقه‌بندی آنها كنسولی است كه با آن بازی می‌كنند، نه بازی‌های مورد علاقه‌شان. پلی استیشن را می‌توان محبوب‌ترین كنسول بین جوان‌ها دانست كه خیلی زود توانست جای خودش را باز كند و تفریح و سرگرمی جدی خیلی‌ها بشود. پلی‌استیشن نسبت به دیگر دستگاه‌ها قیمت بهتری داشت. سی‌دی‌هایش را هم از هر جایی می‌شد خرید. كامپیوتر هم هنوز آن‌قدر گسترده نشده بود و گران بود. تازه اگر پول خیلی زیادی هم نداشتی چندان جای نگرانی نبود. كلوب (همان كلوپ خودمان) محله با ۳۰۰ـ۲۰۰ تومان همه‌چیز را حل می‌كرد و اجازه نمی‌داد از لذت بازی بی‌بهره بمانی!
آنهایی هم كه پول بیشتری داشتند و خوره بازی بودند، دور هم جمع می‌شدند و برای یك شب دستگاه اجاره و تا خروس‌خوان بازی می‌كردند. اگر تا حالا از مدرسه جیم نزده‌ای تا به كلوب بروی یا یك شب تا صبح با چشم‌های برق گرفته ننشستی پای تلویزیون و بازی نكرده‌ای مطمئن باش كه یك چیزی را از دست داده‌ای. آن كل‌كل‌ها و رجزخوانی‌های داخل كلوب را اگر نمی‌توانستی تحمل كنی باید قیدش را می‌زدی و می‌رفتی دنبال سرگرمی دیگری.
كامپیوتر كه وارد گود شد و بازی‌های جدید و جذاب روكرد، گیم‌بازی‌های دیگری به وجود آمدند. گروهی دیگر با خصوصیاتی دیگر. اینها همان عشق كامپیوترها بودند كه حالا سوژه دیگری برای كل‌كل پیدا كرده بودند. تمام كردن بازی با امتیاز بیشتر، مهارت‌های جالب در بازی و... بزرگ‌ترین دغدغه همه گیم‌بازهاست. از اینها كه بگذریم، می‌رسیم به بازی‌های مختلف. بازی‌های ورزشی به خصوص فوتبال، بازی‌های جنگی و مافیایی! و مسابقات اتومبیلرانی دوست‌داشتنی‌ترین و پرفروش‌های دنیای گیم هستند.
جنگ جهانی دوم و نبردهای آن دستمایه بسیاری از سری بازی‌های محبوب جوان‌ها شده‌اند. عملیات‌های جاسوسی در كشورهای مختلف با ماموریت‌هایی مملو از شجاعت و جسارت مجازی هم هر كسی را وسوسه می‌كند تا ساعت‌ها پای بازی بنشیند.
برای «ما»یی كه در زندگی معمولی و اتفاق‌های روتین آن حل شده‌ایم یك عملیات جاسوسی و خطرناك تجربه لذتبخشی است. عشق ماشین‌ها هم كه یا ماشین ندارند یا اگر دارند نمی‌توانند خیلی با آن تند بروند، مسابقات اتومبیلرانی را انتخاب می‌كنند و این فرصت را دارند كه سوار ماشینی كه دوست دارند بشوند و با هر سرعتی كه می‌خواهند گاز بدهند. بدون ترس از تصادف یا جریمه و پاركینگ رفتن!
گیم بازها كه آدم‌های عجیب و غریبی‌اند، با یكدیگر كه هستند درباره مراحل بازی حرف می‌زنند. اگر جایی از بازی گیر كرده باشند كمك می‌گیرند تا بروند مرحله بعد. اگر عشق فوتبال باشند از وضعیت تیم‌هایشان و بازیكنانی كه برای تیمشان خریده‌اند حرف می‌زنند. با جام‌هایی كه گرفته‌اند پز می‌دهند و كلی از گل قشنگشان كه به تیم محبوب شما زده‌اند تعریف می‌كنند. سی‌دی جدید بیشتر از چند روز عمر نمی‌كند و خیلی زود تا آخرش می‌روند و نسخه‌اش پیچیده می‌شود و می‌روند سراغ یك بازی دیگر.
این شیوه گیم‌بازهای خیلی حرفه‌ای است. آنها در یك لحظه می‌توانند غذا بخورند، با تلفن حرف بزنند و تیر خلاص را به دشمن بزنند. آنها برای گیم، حسابی خرج می‌كنند و نمی‌گذارند هیچ بازی از زیر دستشان دربرود.
در كنار همه این هیجان‌ها گیم‌باز بودن عیب بزرگی هم دارد و آن هم تنبلی است كه حسابی بین بچه‌های عاشق گیم شایع شده و كلی وقت شما را می‌گیرد.
اگر سرتان شلوغ است و چندان وقت ندارید یا آن‌قدر سمج نیستید كه اگر هزار بار كشته شدید دوباره Start again را انتخاب كنید،‌ بی‌خیال گیم و گیم بازی شوید. از ما گفتن.

شروین خدابخشی

منبع : روزنامه تهران امروز