جان کیو - JOHN Q

سال تولید : ۲۰۰۲
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : مارک برگ و اورن کولز
کارگردان : نیک کاساویتس
فیلمنامه‌نویس : جیمز کرنز
فیلمبردار : روخیر استوفرز
آهنگساز(موسیقی متن) : آرون زیگمن
هنرپیشگان : دنزل واشینگتن، دانل ا. اسمیت، کیمبرلی الیز، آن هیچ، جیمز وودز، ری لیوتا و رابرت دووال
نوع فیلم : رنگی، ۱۱۶ دقیقه


̎جان کیو آرچیبالد̎ (واشینگتن)، کارگر کارخانه، به خاطر کاهش ساعات کاری در کارخانه، با مشکلات حادّ مالی رودررو است. پسر نوجوانش، ̎مایکل̎ (اسمیت) موقع بازی بیس‌بال با مشکل قلبی روبه‌رو می‌شود و ̎جان̎ و همسرش، ̎دنیس̎ (الیز)، پی می‌برند که فرزندشان فوراً به پیوند قلب نیاز دارد. اگرچه خانوادهٔ ̎آرچیبالد̎ بیمه هستند ولی مدیر بیمارستان، ̎ربکا پین̎ (هیچ) به اطلاع‌شان می‌رساند که بیمه‌شان چنین عمل‌های پرهزینه‌ای را پوشش نمی‌دهد. ̎جان̎ که خودش قادر به تهیهٔ هزینهٔ لازم نیست، جراح قلبِ نوع‌دوست بیمارستان، ̎دکتر ریموند ترنر̎ (وودز) را متقاعد می‌کند تا از دست‌مزد بالایش صرف‌نظر کند ولی هنوز هزینه‌های دیگری هم در کار است. ̎جان̎ که مستأصل شده، کارکنان و بیماران بخش اورژانس را به گروگان می‌گیرد. دیری نگذشته که ̎جان̎ به یک قهرمان رسانه‌ای تبدیل می‌شود، و در حالی‌که یکی از فرمانده‌های پلیس، ̎گاس مانرو̎ (لیوتا) و مذاکره‌کننده و مأمور پایان دادن به گروگان‌گیری، ̎فرانک گرایمز̎ (دووال) سعی دارند پیش از راه افتادن خون، این معضل را حل و فصل کنند، ̎جان̎ و تنگنایش، به‌عنوان اصلی روزنامه‌ها و گزارش‌های خبری تلویزیونی مبدل می‌شود.
● جان کیو از آن فیلم‌های باورنکردنی و نامحتمل که فقط می‌شود آن را هجو کرد. ما هم موافقیم که ثروتمندترین کشور روی زمین باید شهروندانش را بیمه کند؛ ولی این فیلم، پیامش را چنان با ضرب و زور دراماتیکی تحویل داده که به یک فیلم تبلیغاتیِ متوسطِ سیاسی تبدیل شده که فقط با احساسات تماشاگر بازی می‌کند. موقعیتی که در این‌جا پیش می‌آید، کم و بیش به موقعیت فیلم بعدازظهر نحس (سیدنی لومت، ۱۹۷۵)، یک فیلم گروگان‌گیری دیگر ـ و البته بسیار بهتر از این فیلم ـ شبیه است. اما جان کیو اعتماد به نفس لازم را نداشته تا به شخصیت‌هایش اجازه دهد که هوشمندانه رفتار کنند. البته صحنه‌هائی در فیلم وجود دارد که بازیگران از مصالح خود فراتر می‌روند؛ مثلاً خداحافظی ̎جان کیو̎ از پسرش یا رابطهٔ ̎دنیس̎ با شوهرش، که خوب پرداخت شده است. اما اگر تعریفی هست باید از وودز و دووال کرد که نقش‌های خود را که بسیار ضعیف نوشته‌ شده، تماشائی کرده‌اند.