کسانی که می‌شناسم - PEOPLE I KNOW

سال تولید : ۲۰۰۲
کشور تولیدکننده : آلمان و آمریکا
محصول : مایکل نوزیک، کارن تنخوف و لسلی یوردانگ
کارگردان : دانیل آلگرانت
فیلمنامه‌نویس : جان رابین بیتس
فیلمبردار : پیتر دمینگ
آهنگساز(موسیقی متن) : ترنس بلانچارد
هنرپیشگان : آ‌ل‌ پاچینو، کیم بیسینگر، رایان اونیل، تئا لیونی، ریچارد شیف، بیل نان، رابرت کلاین و مارک وبر
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۰ دقیقه


̎الی وورمن̎ (پاچینو) در جنوب آمریکا بزرگ شده، به دانشکدهٔ حقوق هاروارد رفته و از دههٔ ۱۹۶۰ و وقتی که در کنار ̎دکتر مارتین لوتر کینگ̎ کار می‌کرده، اوقات فراغتش را صرف دفاع از آرمان‌های سیاسی پیش‌رو کرده است. ̎وورمن̎ در حال حاضر به‌عنوان کارگزار مطبوعاتی و متصدیِ روابط عمومی، زندگی‌اش را تأمین می‌کند و با آن‌که در اوج زندگی حرفه‌ای‌اش قرار دارد، ولی سال‌ها پرکاری و سیگار کشیدن و نوشیدن مدام و تنش موجود در روابط کاری، به شدت به جسم و روحش صدمه زده و فقط نسخه‌های دوستش، ̎دکتر ناپیر̎ (کلاین) او را سرپا نگه داشته است. یکی از مشتری‌های مهمّ ̎وورمن̎، ̎کری لونر̎ (اونیل)، ستارهٔ سینمائی است که شهرت و محبوبیتش را از دست داده و خیال دارد وارد عالم سیاست شود. ̎لونر̎ پس از شرکت در افتتاحیهٔ ناموفقِ نمایشی در برودوی از ̎وورمن̎ می‌خواهد که خدمت بزرگی به او بکند: نامزدش، ̎جیلی̎ (لیونی) را با قید ضمانت از زندان آزاد کند و مواظب او باشد. ̎وورمن̎ موفق می‌شود ̎جیلی̎ را از دردسر بیرون بکشد ولی دخترک اصرار دارد که شب را در محلی به تفریح بگذراند. متأسفانه ̎وورمن̎ از کمبود خواب و خستگی شدید، تقریباً بیهوش می‌شود و از اتفاقاتی که در آن شب می‌افتد، خاطره‌ای ندارد. اما وقتی صبح روز بعد، جسد ̎جیلی̎ را در اتاق هتلی پیدا می‌کند، وضعیت دشواری برای ̎وورمن̎ پیش می‌آید. در همین حال ̎وورمن̎ در تلاش است تا همایشی سیاسی تدارک بیند و طی آن پولی جمع‌آوری کند؛ ولی برای جور کردن فهرست آدم‌های معروفِ درجهٔ یک به مشکل برمی‌خورد چون بسیاری از صاحب‌منصب‌هایِ بانفوذ نیویورکی چندان علاقه‌ای به هم‌کاری با ̎وورمن̎ یا ̎لونر̎ از خود نشان نمی‌دهند. در میانهٔ این گرفتاری‌ها، ̎ویکتوریا̎ (بیسینگر)، همسر برادر فقید ̎وورمن̎ وارد نیویورک می‌شود و او را تشویق می‌کند تا فرصت هست آن شهر و آن حرفه را رها کند.
● یکی از فیلم‌های افشاگرانه دربارهٔ پشت پردهٔ سیاست و آلوده بودنِ سیاستمداران و زدوبندهای کثیف در ایالات متحد که در شیوهٔ پرداخت داستان و نوع شخصیت‌ها، شباهت زیادی به فیلم‌های افشاگرانهٔ دههٔ ۱۹۷۰ آمریکا دارد. حضور پاچینو در نقش اصلی فیلم، هر تماشاگر ̎حرفه‌ای̎ را به یاد آن فیلم‌ها می‌اندازد. داستان آدمی خوش‌نیت که دوره‌اش به سر آمده است و همیشه دیگران را به خودش ترجیح داده و حال در سال‌هائی که باید به فکر بازنشستگی باشد، کسی تحویلش نمی‌گیرد و برای پول درآوردن دست به هر کاری می‌زند، داستانی تکراری است. اما پاچینو در نقش ̎الی وورمن̎ دست به هر کاری می‌زند تا فیلم از پا نیافتد و شخصیت آشفتهٔ ̎الی̎ را آن‌طور که باید بیافریند و البته جز این، سعی در هدایت بازیگرهای دیگر هم دارد. ساخته شدن چنین فیلمی، احتمالاً بیش از همه، ریشه در علاقه‌های شخصی کارگردان و پاچینو دارد. کارگردان در مصاحبه‌ای گفته است که اگر پاچینو بازی در فیلم را نمی‌پذیرفت، از خیر ساختنش می‌گذشت. بازیگران نقش‌های دیگر (بیسینگر، لیونی و اونیل) هم سعی کرده‌اند در مقابل پاچینو ̎درست̎ بازی کنند.