راش پدیده جدید UFC

او یک هاکی‌باز حرفه‌ای است، اما کاراته را انتخاب کرد و امروز یکی از مهره‌های MMA و اولین قهرمان فرانسوی زبان UFC و یک مبارز کامل و تمام عیارست. در بیست و پنج‌سالگی دو قهرمان بزرگ در رده خودش را ملاقات کرده است. به‌نظر او هنر یک وسیله است.
ژرژ ”راش“ سن‌پی‌یر، قهرمان UFC مدت‌هاست بر پرده تلویزیون‌های آمریکا نقش بسته است. این مسیر ژرژ بیست و پنج‌ساله که عزیز مادرش هم هست و دور از او در مونترال زندگی می‌کند. پسری دوست‌داشتنی که عاشق فیلم‌های ژان ـ کلود ون‌دام است و امروز میلیون‌ها دلار درآمد دارد، از بهترین‌های UFC است و با کاراته کیوکوشین به دنیای رزمی راه پیدا کرده است.
این جوان اهل کبک فلسفه خاص خودش را دارد و می‌گوید: ”مهم این است که آدم با خودش خوب مبارزه کند.“ و برای همین است که ژرژ خوب مبارزه می‌کند در ضمن او آواز هم می‌خواند.
● سلام ژرژ، از کجا می‌آئی و کجا زندگی می‌کنی؟
▪ من اهل سن‌ای‌زی در حومه مونترال هستم. یک منطقه کوچک و سرسبز، من اصولاً آنجا هستم بسیار نزدیک پدر و مادرم. اصولاً مرکز شهر را دوست ندارم و ترجیح می‌دهم در حومه زندگی کنم در جائی آرام، راحت و بدون دغدغه.
● قبل از اینکه مبارز حرفه‌ای بشوی درس می‌خواندی یا کار می‌کردی؟
▪ درس می‌خواندم اما به خاطر فعالیتم در MMA آن را نیمه تمام رها کردم. اما می‌خواهم اینجا درسم را ادامه بدهم، رسیدگی به بدنم خیلی مهم است. خیلی باید تمرین داشته باشم.
● چطور وارد دوجوی بزرگ هنرهای رزمی شدی؟
▪ شش، هفت‌ساله بودم که کاراته کیوکوشین‌کای را شروع کردم و الان دان ۳ این رشته را دارم و حدود ۱۰ سال این رشته را دنبال کردم تا بتوانم مسیرم را در زندگی پیدا کنم. خیلی زود مبارزه را با پدرم شروع کردم.
● اولین مبارزات...
▪ ۹ ساله بودم که اولین‌بار در همین رشته مبارزه کردم، البته خیلی خوب نبود. خیلی راحت باختم و البته خیلی زود! خیلی عصبی بودم و بسیار اشتباه می‌کردم. یک ضربه خوردم و بدجور زمین خوردم، ولی همین باعث شد من به‌خودم بیایم. چون روحیه یک قهرمان واقعی داشتن نیاز به بردهای زیاد ندارد، بلکه باید بعد از هر شکست بتواند بلند شود.
● امروز درباره کیوکوشین‌کای چه نظری داری؟
▪ برای دفاع‌های خیابانی خیلی کاربرد دارد. جوان‌تر که بودم، چون خودخواه بودم زد و خورد خیابانی زیاد داشتم و به لطف کیوکوشین دشمنانم را تار و مار می‌کردم! هنوز هم نسبت به این رشته احترام بسیار قائلم و هر هفته تمریناتش را انجام می‌دهم. کیوکوشین به من اعتماد به‌نفس و روحیه قوی بخشید.
● کیوکوشین در کبک طرفداران بسیاری دارد، مگر نه؟
▪ بله بسیار مشهور است، اما پس از اینکه ماسوتاتسو اویاما فوت کرد، بین اهالی کیوکوشین بر سر جانشین جنگ افتاده که بیشتر به تجارت شبیه شده است. دیگر مثل قدیم‌ها چهار چوبش مشخص نیست.
● تو از کی جهشی از هنرهای رزمی به سمت فری‌فایت کردی؟
▪ استاد کاراته من قبل از پانزده سالگی من مرد و من به تمرینات جو ـ جیتسو (سنتی) روی آوردم. در همان وقت رویس گراسی را دیدم در UFC و سال ۱۹۹۳ (البته فیلم ویدئویی‌اش را) و همان لحظه احساس کردم این یک ورزش سوپر و پرطرفدار است و من به‌وسیله آن زندگی خوبی خواهم داشت. من در کنار JJB تمرینات کیوکوشین‌کای را ادامه می‌دادم تا اینکه مبارزات آماتوری مبارزه را آغاز کردم. MMA خیلی در کانادا تنظیم نشده بود، چهارچوب مشخصی نداشت و من هر ۴ مبارزه آماتوری‌ام را بردم: ۳ بار ناک‌اوت و یک‌بار جوجی‌گاماته.
● و از آن روز به بعد تو همچنان همین مسیر را می‌روی...
▪ بله، من تمرینات فشرده MMA در همه رشته‌ها را آغاز کردم: بوکس انگلیسی، موی‌تای، مبارزات المپیک و... و به این نتیجه رسیدم که در هر کدام از آنها باید بهترین باشم: باید با بوکسورها تمرین بوکس کرد و با مبارزها تمرین مبارزه. من با مبارزان رده‌های بین‌المللی تمرین می‌کردم تا در همان شرایط قرار بگیرم. اگر فقط به کانادا بسنده می‌کردم خطا بود.
● از اولین مبارزه‌ات در مبارزات آماتوری آزاد چه خاطره‌ای داری؟
▪ این‌طور یادم می‌آید که مبارزه مقابل یک بوکسور انگلیسی بود. من او را ناک‌اوت کردم، بعد از اینکه بارها ضربات پیاپی به پاهایش وارد کردم.
● اولین مبارزه حرفه‌ای‌ات را در چه سنی انجام دادی؟
▪ نوزده سالم بود و در مقابل استفان پاتری که یکی از حریفان مبارزات آماتوری من نیز بود.
● اولین مبارزه‌ات در UFC چطور گذشت؟
▪ رویائی بود که به واقعیت پیوست. حس عجیبی داشتم، حس می‌کردم به شکل اسپاگتی شل و ول درآمده‌ام... مسابقه خوبی انجام دادم و جودوکای پاریسی را بردم.
● بهترین خاطره‌ات از مبارزه چیست؟
پیروزی‌ام مقابل مت هاگز و مبارزه دیگری که در زندگی‌ام خیلی مهم بود، مقابل جوستین بروکمن برای قهرمانی کانادا (۲۰۰۲) در کبک و آنتاریو من اصولاً پیروزم. بین من و بروکمن دوستی صمیمانه‌ای وجود دارد او معرف کانادای انگلیسی زبان‌هاست و من معرف کانادای فرانسوی زبان‌ها.
● و خاطره‌آت از کنتراریو؟
▪ اولین مسابقه من مقابل اعجوبه‌ای که می‌شناختم یعنی مت‌هاگز بود. من از او یک بت قدرتمند در ذهنم ساخته بودم و برای همین مسابقه را واگذار کردم قبل از اینکه بتوانم او را محک بزنم، رفته بودم خودم را محک بزنم نه اینکه مسابقه را ببریم ولی پس از آن هرگز با چنین فلسفه‌ای به مبارزه نپرداختم.
● یعنی چه؟
▪ قبلاً من به مسابقه می‌رفتم تا با امتیاز خوب ببرم اما الان می‌روم تا عملکردم را ببینم. فکر نمی‌کنم آدم همیشه باید فقط حواسش به این باشد که برده یا باخته، بلکه باید توانائی و عملکردش را در نظر بگیرد و سعی کند چیزهای تازه یاد بگیرد با این طرز فکر من شب مسابقات با اعتماد به‌نفس و آرامش می‌خوابم. چون مطمئنم بیشتر از آنچه در توانم هست نمی‌توانم چیزی از خود بروز دهم.
● تو هشت‌ضلعی (UFC) را ترجیح می‌دهی یا رینگ (Pride) را؟
▪ شخصاً دوست دارم داخل هشت‌ضلعی مبارزه کنم. هیچ رشته دیگری چنین خاصیتی ندارد و مبارزه در چنین محدوده‌ای بسیار منصفانه است. نباید سعی کنم از بوکس تقلید کنم، چون این یک رشته دیگر است و نیاز به سطح خاص خودش دارد. باید سعی کنیم یک رشته ورزشی همان‌طور که هست رشد کند و شناخت شود، این‌طور یک رشته متولد می‌شود و من فکر می‌کنم آن را همان‌طور که هست باید نگه‌داشت.
● اصولاً بعد از مبارزاتت چه‌کار می‌کنی؟
▪ اصولاً بعد از هر مبارزه یک تا ۱۰ روز استراحت می‌کنم، اما نه بیشتر و بعد از آن تمریناتم را به‌طور جدی آغاز می‌کنم و همیشه در تمریناتم تغییرات انجام می‌دهم تا برای قرار گرفتن در هر شرایطی آمادگی داشته باشم. دقیقاً بعد از هر مبارزه آدم باید خطاهایش را اصلاح کند. وقتی برای یک مبارزه آماده می‌شوی نباید به چیزی به‌جزء آن فکر کنی.
● چه کسی تمریناتت را رهبری می‌کند؟
▪ برای هر رشته مربی خاص دارم، اما یک مربی برای MMA ندارم و این کمبودی است که ما در کانادا داریم. چون ما اولین نسل ورزشکاران کانادائی هستیم. با بقیه ورزشکاران اهل کلیک، با هم تمرین می‌کنیم: جاناتان کوله، پاتریک کوته، دیوید لوازو.
● روزی چند جلسه می‌توانی تمرین کنی؟
▪ من روزی دو نوع تمرین دارم و به آن عادت کرده‌ام، صبح‌ها و شب‌ها. با این‌حساب بعدازظهرها آزادم که استراحت کنم، بخوابم یا هر کار دیگری که دوست داشته باشم، انجام دهم. وزنه و هالتر می‌زنم با سامبو، JJB، نبرد، بوکس، موی‌تای و... کار می‌کنم.
● قبل از هر مبارزه چه حسی داری؟
▪ دوست دارم بخندم، یک عالمه حس زندگی کردن دارم. شاد هستم، مثل همین حالا، راحت هستم انگار که الان هم می‌خواهم به مبارزه بروم.
● عموماً در وزن ۷۷ کیلوگرم مبارزه می‌کنی. دوست داری روزی در رده دیگری خودت را محک بزنی یا نه؟
▪ قاعدتاً، چون همین حالا باید هفت، هشت کیلو وزن کم کنم تا بتوام در ۷۷ کیلوگرم به راحتی مبارزه کنم. بعد از اینکه در رده فعلی‌ام (۷۷ کیلوگرم) جای خودم را پیدا کردم دوست دارم همه کمربندهای ممکن را بگیرم.
● فکر می‌کنی چقدر دیگر بتوانی مبارزه کنی؟
▪ من واقعاً به‌کاری که می‌کنم علاقه دارم و امیدوارم حداقل ده‌سال دیگر بتوانم این‌کار را ادامه بدهم. بعد دوست دارم هنرهای رزمی را تدریس کنم من دوست دارم روی قله بمانم تا بتوانم خوشبخت و در عین کهنسالی زندگی کنم. از زیاد مبارزه کردن هم باید پرهیز کرد.
● از وقتی قهرمان UFC شده‌ای فکر می‌کنی چه تعهداتی داری؟
▪ من نمی‌خواهم بیشتر از حد خودم معروف شوم، ولی دوست دارم رشته ورزشی‌ام بیشتر و بیشتر شناخته شود. دوست دارم کلیشه خشونت برای همیشه به اتمام برسد. دوست دارم در عین قهرمانی جهان، سفیری برای ورزش باشم تا بتوانم افکار دیگران را تغییر دهم.
● شناسنامه ژرژ سن‌ ـ پی‌یر
▪ نام مستعار: راش
▪ متولد: ۱۹۸۱ ای‌زی‌دور کانادا
▪ قد: ۷۸/۱ سانتیمتر
▪ رده‌وزنی: ۷۷ کیلوگرم اما وزن معمولی‌اش ۸۵ کیلوگرم است.
▪عناوین: ۱۱ قهرمانی
▪ رشته اصلی: کاراته کیوکوشین دان ۳
▪ تیمک تریموف فایت تیم
▪ مربی: استفان پاتری
▪ موسیقی مورد علاقه: رگی و رپ فرانسه
▪ نقاط منفی: خودخواه و بی‌صبر
▪ نقاط مثبت: مهربان

مترجم: نگار نباتی

منبع : مجله‌رزم‌آور