چه کسی به نگاه کودکانه شان پاسخ می دهد؟

به بهانه روز جهانی کودک خواسته دلمان بود که شتابان به سوی سینمای کودک برویم اما به علت فقدان و کمبودهای این نوع سینما ترجیح دادیم به نشانه اعتراض سکوت کرده و فقط به اوضاع اسفناک سینما در این خصوص در چند سطری می پردازیم.
یاد سینمای کودک دهه ۶۰ و اوایل دهه ۷۰ بخیر یاد کامپوزیاپرتوی و گلنار و گربه آوازخوان اش، یاد ایرج طهماسب و حمید جبلی با کلاه قرمزی و پسرخاله، یاد کیومرث پوراحمد و مهدی باقربیگی و قصه های مجید و...
الوالو من جوجوام را به خاطر دارید.
این روزها کارگردانان قدیمی سینمای کودک نیز بزرگ شده اند.
ایرج طهماسب و حمید جبلی رفیق بد را برای کودکان گذشته می سازند، مرضیه برومند مشغول کارگردانی تئاتر برای همان کودکانی می باشد که مدرسه موش ها را در گذشته می دیدند همه بزرگ شده اند و دنیای کودکی شان را به خاطر ندارند.
چه بی رحمانه این کودکان زبان بسته را با دنیای بی رحم فیلم های امروزی آشنا می کنیم و دستشان را به بهانه ارتقای سطح فرهنگی و رشد جنبه اجتماعی می گیریم و برای دیدن فیلم هایی که حتی برای خودمان نیز غیر استاندارد است به سینما می بریم.
می بریم برای دیدن قرنطینه تا روح کوچک و تخیل بلندشان را در زندانی محبوس کنیم و با مسائل دردناک آشنا سازیم، می بریم برای دیدن زن ها فرشته اند به آن ها اجازه می دهیم به هر چیزی که حتی نمی فهمند فقط و فقط بخندند، می بریم برای دیدن تیغ زن که اسمش نیز هول و هراسی غم انگیز و ناامیدکننده را به ارمغان می آورد. می بریمشان تا تلافی را ببینند و بیاموزند آموزه های کودکانه اش را!! و... می بریم و کسی نیست که جلوی ورودشان را بگیرد زیرا چیزی نیست که آن ها آن را ببینند، هیچ تفکیکی و هیچ تولیدی .
ما کودکان گذشته که با مدرسه موش ها و زی زی گولو بزرگ شدیم این گونه رویای کودکانه مان تجلی یافته، چه می شوند کودکانی که با تیغ زن و تلافی رویای کودکانه شان را بزرگ می کنند.
چنان بی رحم و ظالم شده ایم که بی توجه به خدشه دار شدن روحیه لطیف کودکانمان انتظار داریم هم پای ما و کنارمان بدون بهانه گرفتن و بی حوصله شدن به تماشای فیلم در سینما و محیط خسته کننده اش بپردازند، در حالی که ما محو فیلم و اتفاقاتش شده ایم، سرمایه ای، اصلا کودکی، در کنارمان در حال فنا شدن است.
الگوبرداری های غلط و همچنین دیدن اتفاقاتی که درکش نمی کند خطری است که کنار گوشتان او را تهدید می کند اما شما متوجه نیستید.
چقدر کارخانه هیولاسازی و شرک را در عناوین مختلف به خورد کودکمان بدهیم و چقدر به دنبال انیمیشن های خارجی اما مثبت و هم راستا با اعتقادات و روش زندگی مان بگردیم و نیابیم.
وجه پنهان سیاست این روزهای سینما در قبال کودکان، که ناخواسته به ریشه زده می شود فقدان این گونه از سینما باعث شده کودکان ندانند چه می خواهند و باید چگونه باشند.
سینمای ما را چه شده است؟ ما در سینمای گذشته مان دزد عروسک ها را داشته ایم که علاوه بر کودکان پدر و مادرهای زیادی را جذب کرده بود.
مدرسه موش ها ، شهر موش ها و... نمی دانم چه انتظاری از کودکانی خواهیم داشت که هیچ سرمایه ای برای روحشان خرج نکرده ایم؟

منبع : روزنامه خراسان